There’s no stopping an ill Costello
An hour long encore closes off an impressive career overview
Sven Schlijper, Tuesday January 25 2005 01:25, 3voor12
Translated by Remco Wetzels
Monday the 24th of January seems to be a cursed date in Vredenburg, but with wonderful powers. Everyone has been able to read how The Smashing Pumpkins fared exactly five years ago.
[Translator’s note: This is a reference to an earlier article by the same writer about a Smashing Pumpkins show on January 24, 1999 where singer Billy Corgan has just recoverd from some kind of illness and where guitarist James Iha had been throwing up all day, but they played a fantastic show anyway.] Elvis Costello was in no better shape tonight, but with similar results. Or, as he said himself outside after the show: “It’s been a tough night, my throat is in a shambles: shattered”. The singer’s speaking voice now bore a frightening resemblance to Tom Waits’ voice.
It was also noticeable inside. Right on time the lights dimmed and barely fifteen minutes later Elvis Costello had already clocked in at five songs. This is hard and fast. Just so everyone knows; this is not a show like he did with the Metropole Orchestra [a Dutch orchestra he performed with last year]. Costello & co. are rocking.
So a rocker like ‘Tear Off Your Own Head’ isn’t left out here. Costello used both the new and the old (like ‘Radio, Radio’). Along the same lines the concert went from pumping rock, to crooning ballads or freaky blues material. Costello constantly balances between the relatively new and the golden oldies.
After about half an hour the audience at Vredenburg got quite a scare. The cold Jaunary weather has had it’s effect on Costello. And it was noticable. The coughing in between lines, the singer shaking his head and especially the raw croaking voice, it didn’t promise any good. Costello addressed his audience: “Listen, I’ve got something viral and my voice is shattered. We could quit now and play this show at a later date or we’ll see what we can manage…” And of course the audience chose the second option.
They didn’t regret it. The set featured highlights like ‘Uncomplicated’, ‘Psycho’, ‘Blame It On Cain’ and ‘Needle Time’. After an hour and fifteen minutes Elvis Costello & The Imposters leave the stage. But after a few minutes they’re back already.
What Vredenburg gets presented after that is almost unprecedented. His first encore alone features seven (if I’ve counted correctly) songs. The last encore adds another four songs to the mix. Every time one thinks this has got be the last song Costello seems to think otherwise. The encores last for an hour.
His voice gradually improves and it seems he’s really getting into it. Again he zigzags through his extensive back catalogue. ‘Nothing Clings Like Ivy’ and ‘Oliver’s Army’, or ‘(What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding?’; they’re all present and side by side.
And thank God there’s always some idiot in Holland who constantly yells for ‘I Want You’. Because he played it and everything was right, very right. From beginning to end, with an astounding solo in the middle, this masterpiece was established once again. Just like in the Paradiso two years earlier. And again it was goosebumps all around.
Cynics could accuse Costello of repeating the same trick over and over. And maybe they’d be a little bit right. Also he plays his audience professionally with his choice of songs. On the other hand his talent is still very impressive, his songs are solid as a house and they receive an extra nice finish when played live. His own passion, but also the capable hands of The Imposters; his band. ‘Professor’ Steve Nieve on a wide variety of keys and theremin especially deserves mentioning. As if it was the product of some strange scientific experiment between a Stephen Hawking on acid and Berend – Bauer – Dubbe [a Dutch musician], he literally attacks his keyboards and his hammering or flowing tones cut effortlessly through the violence of drums and strings.
With his Imposters (also Pete Thomas on drums and bassist Davey Faragher) Elvis Costello has got his live-act together. He selects those songs from his back catalogue that fit the atmosphere of the album he’s promoting. And if he should decide spontaneously to play a different oldie, his band has no problem keeping up.
So, in spite of Costello’s shattered throat Vredenburg was treated to a fabulous show. In a good two hours about thirty tracks were played. And there was something for everybody. Fans of the new album ‘The Delivery Man’ were served generously as well as the ‘Greatest Hits’ crowd. The Vredenburg music centre can feel very small, when Costello asks for another guitar again and continues. ‘He wouldn’t,’ you hear the audience thinking. Yeah, he would! A cosy show by this little master.
Zeike Costello weet van geen ophouden
Een uur lang toegiften besluit puik carrière-overzicht concert
Maandag 24 januari lijkt wel een vervloekte datum, met aan de andere kant wonderbaarlijke krachten. Inmiddels heeft iedereen kunnen lezen hoe het The Smashing Pumpkins vijf jaar geleden verging. Elvis Costello is er vanavond niet anders aan toe, met eender resultaat overigens. Of, zoals hijzelf bij de artiestenuitgang na afloop zegt: “It’s been a tough night, my throat is in shambles: shattered”. De spreekstem van de kleine zanger lijkt op dat moment inderdaad gevaarlijk veel op Tom Waits’ signatuurgeluid.
Binnen was daar al het een ander van te merken. Stipt op tijd dimt het licht en amper een kwartier later hebben Elvis Costello & The Imposters er al vijf nummers opzitten. Snoeihard rockend werk, met een gestrekt been erin vliegend. Dat we het even weten; dit is geen show uit het rijtje van Metropole Orkest en dergelijke. Costello en co. spelen een rockshow.
Dus ontbreekt het scheurende ‘Tear Off Your Own Head’ niet. En zo citeert Costello nog een poosje door uit nieuw en oud (‘Radio, Radio’). Volgens hetzelfde stramien gaat het concert van knetterende rock, naar schmierend croonerswerk of freaky bluesmateriaal. Steeds zoekt Costello de precaire balans tussen vrij recent en gouden oudjes.
Na ongeveer een half uur slaat de collectieve schrik Vredenburg om het hart. Het euvel van de gure late januarimaand heeft zijn effect gehad op Costello. Dat was ook wel te horen. Hoestje tussendoor, hoofdschudden en vooral een raspend, krakend stemgeluid; ze beloofden weinig goeds. Costello richt zijn tot het publiek: “Luister, ik heb één of ander virus onder de leden en mijn stem ligt in puin. Ik kan nu stoppen en de show op een andere datum spelen, of kijken hoever ik kom…” Het behoeft geen betoog dat de zaal kiest voor de laatste optie.
Daar heeft Vredenburg niet verkeerd aan gedaan. In de set ontwaar ik toppers als ‘Uncomplicated’, ‘Psycho’, ‘Blame It On Cain’ en ‘Needle Time’. Na een uur en een kwartier is de koek op. Elvis Costello & The Imposters verlaten het plankier. Maar amper een paar minuutjes later zijn ze alweer terug.
Wat Vredenburg daarna krijgt voorgeschoteld, kent zijn weerga nauwelijks. In de eerste bisronde alleen al volgen zeven (als ik goed meegeteld heb) toegiften. De laatste serie voegt daar nog eens vier nummers aan toe. En steeds denk je dat het toch echt wel afgelopen is. Maar Costello denkt daar heel anders over. Een uurlang duurt het extraatje.
Zijn stem wordt allengs beter en hij krijgt er echt zin in. Wederom meandert hij door zijn uitgebreide catalogus. ‘Nothing Clings Like Ivy’ en ‘Oliver’s Army’, of ‘(What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding?’; ze zijn present en staan zij aan zij.
En godzijdank roept in Nederland altijd wel een-of-andere halvezool om ‘I Want You’. Want het kwam en het kwam goed: heel erg goed. Van begin tot eind, met een overweldigend middenstuk stond dit meesterwerk er wéér. Net als twee jaar geleden in Paradiso. En weer was het kippenvel niet van de lucht.
Een cynicus zou Costello kunnen betichten van het herhalen van steeds hetzelfde kunstje. Ergens zit daar ook wel een kleine kern van waarheid in. Bovendien weet hij het publiek professioneel te bedienen met zijn songkeuze. Tegelijk is waar dat zijn talent nog altijd boekdelen spreekt. Dat zijn nummers staan als een huis. En live nog een extra mooi randje krijgen.
Door zijn eigen passie, maar ook door de vaardige handen van The Imposters; zijn band. Waarin vooral ‘Professor’ Steve Nieve op een veelheid aan toetsen en theremin niet onvermeld mag blijven. Als het product van een vaag wetenschappelijk experiment tussen een Stephen Hawking on acid en Berend – Bauer – Dubbe, gaat hij zijn klavieren te lijf (letterlijk) en snijden zijn hamerende of vloeiende tonen moeiteloos door het snaren- en drumgeweld heen.
Met zijn Imposters (verder: Pete Thomas op drums en bassist Davey Faragher) heeft Elvis Costello zijn live-act helemaal op orde. De man selecteert uit zijn back-catalogue precies die nummers die passen bij het album dat hij op dit moment toert. En als er à l’improviste opeens een onverwacht oudje gespeeld wordt, kan de band het makkelijk aan.
Zo kreeg Vredenburg ondanks Costello’s brakke keel toch een fabuleus concert te horen. In een dikke twee uur tijd kwamen rond de dertig tracks langs. Met voor een ieder wel iets van zijn, of haar gading. Liefhebbers van zijn nieuwe plaat ‘The Delivery Man’ kwamen ruimschoots aan hun trekken, net als de ‘Greatest Hits’-kenners. En wat kan Muziekcentrum Vredenburg toch voor even heel klein aanvoelen, als Costello weer om een gitaar vraagt en doorgaat. Het zal toch niet, voel je de mensen of je heen denken. Het zal dus écht wel! Een knusse show van deze kleine meester.
Elvis Costello & The Imposters
Gezien: 24 januari 2005, Muziekcentrum Vredenburg