Review of concert from 2002-09-15: Brussels, Ancienne Belgique - with Imposters
De Standaard (Belgium), 2002-09-17
- Inge Schelstraete (translation by Wouter Pronk)

 

Costello sprints through concert

17-Sept-2002
From our editor
Inge Schelstraete

BRUSSELS Elvis Costello stepped on stage and started without foreplay with “Accidents Will Happen”. That’s not something we’re in favour of in principle, without foreplay. Fortunately the audience burst with desire to get started too. And that’s why the audience didn’t grumble when he didn’t pause for a second in between the first four songs.

Only after “Watching The Detectives”, actually played too fast, a pause for applause was inserted. We even got a small introduction with “Spooky Girlfriend” from our host, as always dressed in black: it is a morality story about a showbiz manager and his protégé. “At least half of you knows that ‘protégé’ is a word for a woman who is spending your money.”

And off we went again for four songs. The sound was not very loud, but the constant combination of thumping bass and bass drum did make the show heavier. Straightforward rock songs like “My Mood Swings” from the soundtrack of The Big Lebowski could handle that vigorous sound, but the clever “Green Shirt” only received some oxygen from Steve Nieve’s harpsichord.

After some ten songs even the admirers of a mighty patch of noise wanted a break. Just in time Elvis pressed the save energy button and took up the acoustic guitar. “Candy”, yelled somebody in the room hopefully, but instead got “Indoor Fireworks”, that didn’t hide its country roots, followed immediately by a sharp “Tart” from his new CD, with wafts of epic synthesizer work by Nieve.

A grand slam? Why not, Costello immediately fitted in an exquisite “Deep Dark Truthful Mirror”, and the ever moving “Shipbuilding”. Although we have to admit: nobody can equal Chet Baker’s trumpet solo in the song, not even a furiously trying Steve Nieve.

Onto “When I Was Cruel”, the most beautiful song from the new CD. But that failed live because Nieve replaced his Satie-like play with a kind of “Once Upon A Time In America”-organ and because the song was stretched out for five minutes too long.

The final decision was reached in the encores: witty, funny versions of “Tear Of [sic] Your Own Head” and “Can’t Stand Up For Falling Down” and a slow building “I Want You”. Passed but not with honors: that could not be blamed on the set list buildup, but on the group’s haste to go celebrate tour manager Robbie’s birthday.

Elvis Costello & The Imposters. Brussels, Ancienne Belgique, 15 September.

---

Costello sprint door concert

17/09/2002
Van onze redactrice
Inge Schelstraete

BRUSSEL -- Elvis Costello stapte het podium op en zette zonder voorspel ,,Accidents will happen'' in. Daar zijn wij in principe niet voor, zonder voorspel. Gelukkig barstte het publiek van de zin om er ook aan te beginnen. Daarom morde het ook niet toen hij tussen de eerste vier nummers geen seconde ruimte liet.

Pas na ,,Watching the detectives'', eigenlijk te snel gespeeld, werd een applauspauze ingelast. We kregen zelfs een beetje inleiding bij ,,Spooky girlfriend'' van onze immer in het zwart gestoken gastheer: het is een moraliteitsverhaal over een showbusinessmanager en zijn protégé. ,,Ten minste de helft van jullie weet dat 'protégé' een woord is voor een vrouw die je geld uitgeeft.''

En weer waren we voor vier nummers vertrokken. Zo luid stond het geluid niet, maar de constante combinatie van bonkende bas en basdrum verzwaarde het concert wel. Vierkante rockers als ,,My mood swings'' uit de soundtrack van The big Lebowski konden dat krasse geluid aan, maar het oude miniatuurtje ,,Green shirt'' kreeg alleen wat zuurstof van Steve Nieves klavecimbeltje.

Na een nummer of tien wilden zelfs de liefhebbers van een machtige lap lawaai even op adem komen. Net op tijd drukte Elv de energiespaarknop in en nam een akoestische gitaar op. ,,Candy'', riep iemand hoopvol in de zaal, maar het werd ,,Indoor fireworks'', dat zijn countryroots niet wegstak, meteen gevolgd door het scherpe ,,Tart'' van de nieuwe cd, met vleugjes episch synthesizerwerk van Nieve.

Een grand slam? Waarom niet, Costello stak er meteen een bloedmooie ,,Deep dark truthful mirror'' en het altijd ontroerende ,,Shipbuilding'' achteraan. Al moeten we toegeven: niemand evenaart de trompetsolo van Chet Baker in dat nummer, zelfs een woest proberende Steve Nieve niet.

Op naar ,,When I was cruel'', het mooiste nummer van de nieuwe cd. Maar dat ging live de mist in doordat Nieve zijn Satie-achtige gepingel van de cd verving door een soort ,,Once upon a time in America''-orgeltje en doordat het nummer vijf minuten te lang werd gerekt.

De eindbeslissing viel pas in de toegiften: snedige, grappige versies van ,,Tear of your own head'' en ,,Can't stand up for falling down'' en een langzaam opgebouwd ,,I want you''. Geslaagd, maar niet cum laude: dat lag niet aan de setopbouw, maar aan de haast van de groep om de verjaardag van tourmanager Robbie te gaan vieren.

Elvis Costello & The Imposters. Brussel, Ancienne Belgique, 15 september.