|
Elvis Costello staat bekend als een artiest die virtuoos is in het schrijven van teksten, als een spreker met charisma. In de jaren 70 rees hij op uit het Engelse rockcircuit en liet in de daaropvolgende decennia merken wat voor unieks hij in zijn mars had, veelal door zijn combinatie van rock 'n' roll, folk en een onuitputtelijke bron van poëtische teksten.
Je zou denken dat met zijn vaderschap en carrière van vier decennia, Costello wel klaar zou zijn met nieuwe dingen uitproberen. Toch laat hij zich vanavond van een onbekende kant zien.
Voor wie de muzikant kent van zijn vlotte babbel, van televisie, van zijn lichte arrogantie ter zake zijn kritische succes, bleek A Close Encounter een verademing.
Nonchalant, bescheiden, bijna onopgemerkt snelt hij het podium op, en met een snelle "how ya doin'" als openingszin. Met nummers uit de oude doos als "Good Year For The Roses" en "New Amsterdam" (dit keer met wat Beatles erdoorheen gecoverd) zet hij een vertrouwde sfeer neer. Het nasale doch warme en ronde stemgeluid is in topvorm, zoveel is snel duidelijk. Na een tiental liedjes begint hij aan de èchte hits. "Everyday I Write The Book," "a song I hate," wordt onmiddellijk met liefde ontvangen, al helemaal als Costello het publiek uitnodigt het nummer als een duet uit te voeren. De uitnodiging wordt geaccepteerd hetgeen het nummer een prachtig nieuw geluid geeft.
Als Costello bij "Watching The Detectives" aankomt, gebruikt hij een terugspeelapparaat om zo in zijn eentje de backbeat van het nummer te kunnen nabootsen. Dit levert een knap staaltje muzikale techniek op, maar resulteert ook in een gitaarsolo die voor velen abstract en, door de echo, moeilijk te volgen is. Een kortstondig momentje van schouderophaling op een anders heerlijke avond.
De sfeer is pas echt op zijn hoogtepunt in het midden van de setlist, aangekomen bij het nummer "Church Underground." Zijn vlotte babbel is er weer waarbij Costello honderduit over recente gebeurtenissen praat, zonder enige schroom om eens flink zijn mening over de koninklijke familie van Engeland te geven. Hierna komt zijn eigen leven aan bod. Hij vertelt over de laatste dagen van zijn vader, ook een beroepsmuzikant. Het is niet vaak dat iemand zich in een concert zo kwetsbaar opstelt, maar vanavond past het.
Na het beeld van zijn vader als jazz-held te hebben geschetst, vertelt hij onvermoeid verder over het woelige leven in de jazz scene in de jaren 20, met al zijn expertise namen opnoemend waar het hele publiek nog nooit van heeft gehoord. Met het nieuwe nummer "My Three Sons" laat Costello zich van zijn vaderlijke kant zien; hij beschrijft vol trots zijn vijfjarige tweeling die hij thuis heeft zitten. Na welgeteld achttien nummers en een daverend applaus klinken met nieuwe energie wat van zijn zwaardere nummers zoals "Shipbuilding" en eindigt de toegift met een zeer rauwe versie van "National Ransom."
Zonder enig teken van uitputting geeft Costello een tweede toegift. Nu is het tijd voor de crowd pleasers, waarschijnlijk verdient door het publiek aangezien Costello duidelijk merkbaar erg gesteld is op het publiek. De onvergetelijke "I Want You" en "Peace, Love And Understanding" maken de avond meer dan compleet, waarna "All These Strangers" van zijn laatste album het onvermijdelijke einde inluidt.
Elvis Costello, de geprezen songwriter, pratend over zijn zoons, zijn broers, het publiek in vertrouwen nemend, zet een veelzijdige en bijzonder intieme impressie van zijn oeuvre neer. Er is een heuse connectie te voelen geweest tussen artiest en luisteraar.
| 
