Amsterdam Telegraaf, May 6, 1978

From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Amsterdam Telegraaf

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

Elvis Costello

Irritante ruziemaker wordt modeverschijnsel

translate
   Jip Golsteijn

Scanning errors uncorrected...

Niemand herkent de tengere twintiger met de loden jas, de korte haren en de zonnebril als Elvis Costello me volgens afspraak uit de pub komt halen. Ook de straat voor het theater steken we ongezien over, ongeacht de aanwezigheid van vierduizend fans die speciaal voor hem naar het Londense Roundhouse zijn gekomen. De te verwachten hysterie zal pas losbreken tijdens het anderhalf uur durende optreden dat Elvis Costello & The Attractions hier geven aan het eind van een Britse tournee die herinneringen aan de Beatles en Stones heeft opgeroepen. vlak voor Engelands nieuwe superster naar Amerika zal vertrekken. waar hij de komende zeven weken zal besteden aan het slechten van de laatste barricaden die hem scheiden var. wereldroem.

Costelle, mr. Revenge and Guilt (Mijnheer Wraak en Schuld) zoals hij ooit door de invloedrijke Engelse popjournalist Nick Kent is genoemd, is al eens omschreven als zo'n jongen die op school nooit verkering kon krijgen en die je later terugvindt als moordenaar van de president van de Verenigde Staten of als popster. Als er al enige waarheid in die omschrijving schuilt dan laat het zich in The Roundhouse gemakkelijk vaststellen dat vrouwen het minste van Costello's problemen vormen. Over de hoofden worden de flauwgevallen meisjes doorgegeven om — idee van Costello s briljante manager Jake Riviere — duidelijk zichtbaar voor iedereen via het podium te worden afgevoerd.


In het uitgewoonde hondehok dat dienst doet als kleedkamer zit Nick Lowe koortsachtig te repeteren met Steve Naive en Pete Thomas van Costello's band The Attractions. Lowe is op het allerlaatste moment ingevallen voor bassist Bruce Thomas die tijdens een uit de hand gelopen stoeipartijtje met zijn collega's kans heeft gezien zijn andere hand zodanig aan een door Elvis „uitgestoken" fles te verwonden dat achttien hechtingen noodzakelijk bleken om het grijporgaan weer enigszins op orde te brengen. De traditioneel prestigieuze slotoptredens van deze Engelse tournee en de eerste veertien dagen van de in totaal zeven weken du rende Amerikaanse tournee zal hij moeten missen en volgen Elvis is Thomas' mo zaal lager dan ooit „aan het front".

„Ik heb Bruce geprobeerd op te vrolijken door demon. stratief contact op te nemen met Paul McCartney om die te vragen zolang in te vallen. Daarmee wilde ik te kennen geven dat alleen de allerbesten goed genoeg waren om de bassist van The Attractions tijdelijk te vervangen. Ii,we hoort inmiddels het hele verhaal zeer geamuseerd aan.

„En?", zegt hij. „Kon hij?" „Wier' vraagt Costello die met zijn gedachten al weer heel ergens anders is. „McCartney!" zegt Lowe. „0, die .." zegt Costello op een toon die suggereert dat dat onderwerp uren geleden al afgehandeld is. „Hij was de stad uit. En ik wou hem in het weekend niet storen op de boerderij in Schotland". „Ja, ja". zegt Nick Lowe.


Een paar weken daanoot heeft Lowe me omstandig uit de doeken gedaan waarom hij voor Elvis Costello een uitzondering gemaakt heeft op zijn gouden regel nooit meer dan één keer een plaat van een bepaalde artiest te produceren. „Die man is zo briljant, aan zijn uitingen wil ik gewoon deel hebben, hoewel er geen lol aan is om met hem te werken. Hij is bloedserieus, nooit ontspannen en zijn gevoel voor humor verdwijnt in de studio spoorloos. Bovendien is hij bereid uren te vechten voor een miniem detail waarover we van mening verschillen. Maar toch. alles wat Elvis doet, ademt de sfeer van het geniale".

Costello. geconfronteerd die uitspraak, reageert wat met die uitspraak, reageert wat gelaten.

„Het is waar, ik kan tot in het absurde hameren op kleinigheden en daarin mijn zin doordrijven zonder dat het eindresultaat van al die sfeerverziekende discussies voor iemand anders dan mezelf te horen zou zijn. Maar het is niet de enige reden waarom Nick en ik niet echt vrienden zijn geworden. Om een of andere reden bleef ons privéleven altijd gescheiden, kwamen we niet bij elkaar over vloer. gingen we nooit een borreltje samen drinken. Er was altijd wat waarom het niet „mengde".

Toen ik doorbrak, zat Nick in een dal door alle moeilijkheden rond Rockpile, Dave Edmunds en Swan Song. Daarna was hij zo zwaar aan de drank dat zijn volslagen onvoorspelbaarheid mij een beetje beangstigde en ik liever uit de buurt bleef als het kon. Toen maakten we samen This year's model met al die aan ruzie grenzende meningsverschillen en nu drink ik weer veel terwijl Nick er radicaal mee gestopt is, waardoor we wéér zo'n beetje op verschillende golflengte zitten.

Maar op een bepaalde manier is het wel goed zo. Nick kan mij in de studio als geen ander zeggen dat hij het gebodene niet goed genoeg vindt en het is heel moeilijk iets van die strekking, al is het nog zo essentieel voor de creatieve prestatie, tegen een echte vriend te zeggen. Maar ach, je ziet het. We staan weer samen op het podium en als bassist van Rockpile gaat Nick mee op de Amerikaanse tournee. Dan zitten we zeven weken op elkaars lip. Kijken hoe dat gaat. Komen we beiden min of meer heel uit de cor. frontatie dan zullen we mijn derde plaat ook samen gaan doen. Zijn we dan geen vrienden. dan is er toch zeker een hecht werkverband. En ik weet nog niet zo net wat belangrijker is..."


Toen we elkaar een half jaar geleden voor het eerst troffen. vertoonde Elvis Costello nog alle sporen van het jaar waarin hij maar liefst 54 verschillende uitgeverijen en platenmaatschappijen was afgelopen zonder het geringste resultaat. 't Feit dat zijn debuutelpee My aim is true inmiddels in de Britse hitparade stond en meer dan 150.000 verkocht had, kan hem onmogelijk milder stemmen ten opzichte van de showbusiness. Ten opzichte van de hele wereld trouwens Riet.

Van het interview van toen maakte hij één lange monoloog, een reeks van extreme verklaringen op mitrailleursnelheid. Hij zwoer bij die gelegenheid dat hij iedereen die hem ooit afgewezen had of anderszins dwars gezeten bij naam en gezicht zou onthouden en menig journalistte) heeft het afgelopen jaar moeten ondervinden dat Costello onbenaderbaar was, omdat hij of zij in het prille beginstadium van wat een der opmerkelijkste rocksages aller tijden mag heten zich een niet ter zake doende opmerking over het fenomeen meende te kunnen permitteren.

„Ik heb dat soort mensen nog steeds niet vergeven en ik zou niet weten waarom ik het zou moeten doen. Ik wil helemaal niet lunchen met de producer van Top of the Pops. Wat heb ik met die man toi maken7 Laat hem zijn werk doen, dan doe ik het mijne wel. Mensen in deze stupide business schijnen met te willen begrijpen dat ik niks met hun gezellige clubje te rna.ken wi: hebben. Ik wil niet naar de Roxy om rond te hangen met Linda Rondstadt.

Weet je, het muziekbedrijf roept niets anders bij me op dan gevoelens van walging en elke vorm van succes die ik er ooit nog in zal bereiken, zal nooit kunnen opwegen tegen de ellende die ik voor die tijd heb moeten doormaken."


Hij zal het niet graag horen, maar in dat half jaar is Elvis Costello aanzienlijk vriendelijker geworden. Kreeg de fotograaf met wie ik toen werkte nog een hatelijke opmerking naar zijn hoofd toen hij een spelletje dobbelen niet binnen de seconde wilde afmaken toen wij het interview beëindigd hadden, nu verleent hij niet alleen zijn volle medewerking, maar vraagt hij uiterst beleefd aan de leider van de band in het voorprogramma of hij voor dit vraaggesprek even gebruik mag maken van hun kleedkamer. Was onze dicussie destijds voornamelijk een kwestie van eenrichtingsverkeer, nu neemt hij alle tijd voor het luisteren naar een lange vraag en laat hij zich zonder in de fik te vliegen bij een antwoord onderbreken, om ronduit toe te geven dat hij even tijd dacht te winnen na een niet zo welkome vraag.

„Moeilijk hoor", zegt hij als ik hem vraag of hij niet bang is dat een bij het volwassener worden minder extreme instelling hem zal beroven van de intensiteit die nu van zijn songs afstraalt. „Het is een oud probleem in de rock 'n roll. Stompt het succes af en zo ja, is het te voorkomen' Kan je iemand die zijn inspiratie op straat opdoet van die straat isoleren' De meeste mensen vinden van niet. De meeste vakmensen bedoel ik.

Het gemeier begint doorgaans al bij de tweede elpee, van Dylan tot Springsteen en van de Stones tot Johnny Rotten, wanneer die er binnenkort een maakt, dat zul je zien. Rotten heeft zich natuurlijk in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd. Al die extreme uitingen ruilen tegen hem gebruikt worden, omdat hij het overgrote deel uit effectbejag heeft gedebiteerd. Dat is bij mij niet het geval. Ik heb nooit iets gezegd om een bepaalde indruk te maken of om een imago te kweken. Zelfs de meest extreme dingen heb ik altijd voor de volle honderd procent gemeend toen ik ze zei en dan kan het later wel zijn dat ik mijn mening wijeg, maar daar zal ik tegen die tijd dan rond voor uit komen. Daarmee is het gevaar met mijn neus op eerdere uitspraken gedrukt te worden verdwenen, of althans geneutraliseerd."

„Vooral die walgelijke pers- en radiomensen die al zo lang in de business zitten. Die veteranen Die staan zo gauw klaar met het etiketje „onvolwassen". Ach jongen, zeggen ze dan, je wordt nog wel groot en dan zul je vanzelf zachtaardiger worden. En dan bedoelen ze weker. Verpest door succes. Gecorrumpeerd. Noem maar op. Kortom: zoals ze zelf zijn. Alles rijpen ze aan als bewijs. Dat ik niet zou willen toegeven dat „Alison" een liefdesliedje is, dat ik het vermogen in me heb teder te zijn. Terwijl ze eerst zelf die elementen van tederheid volkomen genegeerd hebben omdat „schuldgevoel", intensiteit ", „neurose", „depressiviteit", „revanche" en „wraak" ze veel leuker lijken."


Ian Dury heeft me in een paar interviews onvolwassen genoemd en ook Nick heeft zich in die geest uitgelaten. Ach, er zit natuurlijk heus wel iets in. Waarom zou ik volwassener zijn dan andere 23-jarigen" Trouwens, de meeste mensen bedoelen dat je je vrijwillig allerlei beperkingen op moet leggen als ze het hebben over volwassenheid. „Dat doe je toch niet meer nu je een grote jongen bent? Kijk. dan wil ik toch maar liever niet voldoen aan andermans opvatting van volwassen zijn."

„Ik wil liever nog een tijdje flirten met de gevaarlijke de duistere of mischien wel krankzinnige kant van mijn persoonlijkheid. Want daar komt bij mij toch de brandstof voor creetiviteit vandaan."

„Mij wordt ook altijd verweten dat ik de filosofie achter Stiff verraden heb toen ik succes begon te krijgen. Waanzin' Ik ben niet bij Stift gekomen omdat ik principieel bij een kleine maatschappij wilde zitten, maar omdat Jake Riviera de enige was die wat in mijn werk zag. Toen hij en Nick naar Radar gingen, ben ik meegegaan omdat zij op dat moment de enigen waren die ik in de hele business vertrouwen kon. Ik vind trouwens dat geen enkele artiest zijn leven lang bij een kleine maatschappij moet blijven, want bij een kleine maatschappij kun je alleen maar een „cult-hero" worden. Voor een tijdje is daar niets (outs aan, maar op den duur kom je in een doodlopende straat terecht. Dan ben je overgeleverd aan altijd maar dezelfde mensen die bepalen of je nog wel zuiver genoeg in de leer bent om tot hun exclusieve, en meestal niet verkopende kringetje te behoren."

„We hebben nu een goeie kans om in Amerika door te breken. „This year's model" staat zonder noemenswaardige promotie 50 met stip en ik heb me laten vertellen dat er in de States een soort Costello-koorts heerst. Zo onvolwassen ben ik dan toch wel dat ik dit prachtig vind. We gaan nu een lange tournee doen langs de grote hallen. Daar hebben we wel eerder gespeeld, maar nu zijn we de hoofdattractie van een sterk programma. Rockpile, mét Nick Lowe en Dave Edmunds. opent het programma en voor ons komt dan nog Mink Deville.

Ik ben ervan overtuigd dat we al die Amerikaanse belangstelling hebben geforceerd door een optreden in Saterday Night Special, vlak voor de kerst. Ik kreeg toen de kans in te vallen voor de Sex Pistols en die heb ik meteen aangegrepen. We hebben eerst „Watching the detectives" gedaan en zo'n nummer hakt er natuurlijk lekker in daar. Verder in de show wilde ik „Less than zero's doen. maar ik was een paar maten te ver toen ik opeens bedacht dat die song wel erg Engels was voor een Amerikaans publiek en ter plaatse besloot ik om in plaats daarvan „Radio Radio" te doen.

Paniek in de tent. Je moet weten dat formeel Saterday Night Special wel live is, maar dat ze 's middags al een show opnemen om de diverse attracties te testen. Ze spelen het dus helemaal op safe en toen wij er opeens een echte live-uitzending van besloten te maken, werd ons dat hoogst kwalijk genomen We hebben niet zoveel vrienden meer bij ABC.

Maar goed, Saterday light Special heeft de deur geopend naar het Middenwesten, waar menige Engelse groep gestrand is. Zelfs Amerikaanse muzikanten kijken op naar Milwaukee, Des Moines, Minneapolis of St. Louis. Met als gevolg dat de bands die daar vandaar' komen, vrij spel hebben en de publieke smaak in de loop der jaren totaal verpest hebben met Rush, Kansas of Ted Nugent. We zijn daar gestuit op de merkwaardigste recensies, waarin journalisten zich geroepen voelden wanhopig te zoeken naar vergelijkingsmateriaal om do mensen enige houvast te geven.

We zijn vergeleken met de Hirfaris en Johnny Rivers. Nooit van gehoord! Al heb ik me laten vertellen dat je nog altijd beter met de Surfaris vergeleken kan worden dan met Ted Nugent.

„Het zal wel wennen, maar voor de meeste Amerikanen in het Middenwesten zijn we de revolutie zelf! De hard rock waar zij zo van houden heeft wel de reputatie zo agressief te zijn, maar het stelt natuurlijk geen donder voor. Wij klinken verschrikkelijk boosaardig en beangstigend voor mensen die zo stoned zijn als apen en gewend zijn aan zwevende gitaarsoli van twintig minuten. Soms zijn ze zo ver heen dat ze het openingsnummer pas verwerkt hebben als wij al drie songs verder zijn."

„Ja, de reacties in Amerika zijn soms wel op het hysterische af. Maar als je even doordenkt, is dat wel logisch I» Amerikaanse muziekindustrie heeft in twintig jaar tijd geen behoorlijke groep opgeleverd en als het publiek dan geconfronteerd wordt met „The real thing" dan heben ze de neiging nogal te overdrijven. Bovendien, Nashville's positie brokkelt af door de concurrentie van Austin, in New York heerst de terreur van de disco en in Los Angeles hebben sommige mensen het nou ook wel gezien met de Lagles en Linda Rondstadt.

Dus richten ze de blik maar weer eens op Engeland, waar de afgelopen twee jaar tenminste iets aan de hand is geweest en bijzondere, in ieder geval on Amerikaanse songs worden geschreven."

„Songs zijn natuurlijk in eerste instantie entertainment, dat hoort ook zo. Maar soms kunnen ze wel erg belangrijk zijn. Vorige keer waren we in Austin, dat zo'n beetje dient als ons Amerikaanse hoofdkwartier omdat we per se grote muziekcentra willen mijden. Op de country-hitparade stond Johnny Paycheck bovenaan met ,.Take this job and shove it". Dat is nou wat je noemt een revolutionaire song. Iedere pompbediende iedere serveerster zong of floot dat liedje de hele dag door. Soms kun je toch maatschappelijke invloed uitoefenen met een song. Iedereen die tegen zijn zin gewerkt heeft in een of ander baantje van negen tot weet precies waar zo'n Paycheck het over heeft. Daar hoef je geen vrachtwagenchauffeuur of houthakker voor te zijn. Zelfs geen country-liefhebber."

My aim is true ging — ruwweg — over schuldgevoel en revanche. Op This year's model heb ik het grotendeels over „mode", in de zin van „keurslijf'. Het is een andere zijde van dezelfde politieke en maatschappelijke medaille als je het goed bekijkt. De narigheid is, dat ik nu zelf en modeverschijnsel aan het warden ben. Dat is het laatste dat ik ooit gewild heb, maar het vreemde is, dat ik het over mezelf heb afgeroepen door songs te schrijven als „Pump it up", „Chelsea", „Lipstick Vogue", „Living in Paradise" en „This year's girl".

Zo steekt de shovvbusiness dus in elkaar. Als ik iets altijd heb gewild is het irritant zijn. Dat is me maar korte tijd gelukt. Wat de mensen een maand geleden ergerlijk voorkwam, lijkt ze nu een waarheid als een koe. Toen ik nog vergeefs overal aanklopte om gehoord te worden, dacht ik diep in mijn hart: „Logisch. niemand zit te wachten op een lelijke gepekop met een bril die ze zijn songs in hun strot wil rammen." En zelfs dit blijkt anders te liggen..."

Scanning errors uncorrected...

-

De Telegraaf, May 6, 1978


Jip Golsteijn profiles Elvis Costello.

Images

page 10
Page scan.

-



Back to top

External links