|
Elvis Costello heeft het rocken niet verleerd. De man die tekende voor chique samenwerkingen met Burt Bacharach, het Brodsky Quartet, de Jazz Passengers en Anne-Sofie Von Otter graaide zondag in een uitverkochte Ancienne Belgique ruim in de oude krakers, maar bleef vooral in de nieuwe songs zichzelf: scherp en compromisloos.
De grootste songschrijver van zijn generatie. Dat etiket bevestigt Costello nu een kwarteeuw met geslaagde sprongen tussen genres en stemmingen. Net wanneer hij gekalmeerd leek, steekt — na een akoestische tournee met pianist Steve Nieve — op zijn jongste cd When I Was Cruel de prille punkrocker die in 1977 Londen stormenderhand veroverde, weer de kop op.
Costello legt duidelijk de link tussen toen en nu, en trapt af met verbeten versies van "Accidents Will Happen," "Clubland" en "Beyond Belief." Wanneer Elvis achterom kijkt, kijkt hij vér achterom: naar de jaren zeventig en tachtig, terwijl het daaropvolgende decennium wordt vergeten. Zijn groep The Imposters had even goed The Attractions kunnen heten. Pianist Steve Nieve en drummer Pete Thomas moeten alleen in bassist Davey Faragher een nieuwkomer aanvaarden. Klinken daarom de oude songs zo authentiek? Waarbij authenticiteit ook betekent: rommelig, met een nonchalance die zich soms in slordigheid vertaalt, maar die Costello duidelijk wil behouden.
Dat de groep wel degelijk tot finesses in staat is, bewijst een verstild middenstuk met "Indoor Fireworks," "Deep Dark Truthful Mirror" en "Shipbuilding." Bedrieglijk, want dan haalt Elvis weer genadeloos uit in een tergend maar bezwerend, ruim tien minuten durend "When I Was Cruel." Dat is Costello ten voeten uit: met oude songs het publiek verleiden, om diezelfde toeschouwers dan weer te doen wankelen met nog veeleisender nieuw werk. Zalven en slaan, zoals in de laatste bissen met eerst "Pump It Up" en dan (vier versnellingen lager) "I Want You." Hij grijnst vanachter zijn rode brilletje, laat het publiek klappend en met fluitende oren achter. Mensen in de war, missie geslaagd.
|
