|
BRUSSEL — Elvis Costello stapte het podium op en zette zonder voorspel "Accidents Will Happen" in. Daar zijn wij in principe niet voor, zonder voorspel. Gelukkig barstte het publiek van de zin om er ook aan te beginnen. Daarom morde het ook niet toen hij tussen de eerste vier nummers geen seconde ruimte liet.
Pas na "Watching The Detectives," eigenlijk te snel gespeeld, werd een applauspauze ingelast. We kregen zelfs een beetje inleiding bij "Spooky Girlfriend" van onze immer in het zwart gestoken gastheer: het is een moraliteitsverhaal over een showbusinessmanager en zijn protégé. "Ten minste de helft van jullie weet dat 'protégé' een woord is voor een vrouw die je geld uitgeeft."
En weer waren we voor vier nummers vertrokken. Zo luid stond het geluid niet, maar de constante combinatie van bonkende bas en basdrum verzwaarde het concert wel. Vierkante rockers als "My Mood Swings" uit de soundtrack van The Big Lebowski konden dat krasse geluid aan, maar het oude miniatuurtje "Green Shirt" kreeg alleen wat zuurstof van Steve Nieves klavecimbeltje.
Na een nummer of tien wilden zelfs de liefhebbers van een machtige lap lawaai even op adem komen. Net op tijd drukte Elv de energiespaarknop in en nam een akoestische gitaar op. "So Like Candy," riep iemand hoopvol in de zaal, maar het werd "Indoor Fireworks," dat zijn countryroots niet wegstak, meteen gevolgd door het scherpe "Tart" van de nieuwe cd, met vleugjes episch synthesizerwerk van Nieve.
Een grand slam? Waarom niet, Costello stak er meteen een bloedmooie "Deep Dark Truthful Mirror" en het altijd ontroerende "Shipbuilding" achteraan. Al moeten we toegeven: niemand evenaart de trompetsolo van Chet Baker in dat nummer, zelfs een woest proberende Steve Nieve niet.
Op naar "When I Was Cruel No. 2," het mooiste nummer van de nieuwe cd. Maar dat ging live de mist in doordat Nieve zijn Satie-achtige gepingel van de cd verving door een soort "Once upon a time in America" -orgeltje en doordat het nummer vijf minuten te lang werd gerekt.
De eindbeslissing viel pas in de toegiften: snedige, grappige versies van "Tear Off Your Own Head" en "I Can't Stand Up For Falling Down" en een langzaam opgebouwd "I Want You". Geslaagd, maar niet cum laude: dat lag niet aan de setopbouw, maar aan de haast van de groep om de verjaardag van tourmanager Robbie te gaan vieren.
| 
