|
Enkele vragen rijzen bij North, de nieuwe plaat van Elvis Costello. Waarom verschijnt deze plaat op Deutsche Gramophon, een door en door klassiek label? En is dit Costello's beste uitstapje buiten de rockmuziek?
North is geen klassieke plaat. Soms speelt een orkest mee, maar grosso modo is dit een recital over de pijn en vreugde van de liefde, u aangeboden door Elvis Costello en pianist Steve Nieve, met wat drums en bas erbij, en sporadische kleuren van sax en trompet. Het klinkt jazzy, maar is niet echt jazz. En Costello zoekt ook niet de hoge noten die zijn stem op veel platen zo doen snijden. Dit is een ingetogen, trage baritonplaat, waarin Costello treurt om een afgelopen relatie en zich weer opricht in het licht van een nieuwe relatie.
De zanger wil graag dat de overduidelijke biografische context zo gauw mogelijk vergeten wordt en dat men de songs als universeel ziet, en hij heeft gelijk. Bij momenten bereikt hij een hoog niveau, en de evolutie in de plaat is boeiend. Maar de luisteraar moet mee willen. Wie op afstand blijft, hoort enkel een man die de hele tijd hetzelfde liedje zingt, en dat liedje is ouderwets en gekunsteld.
Is dit zijn beste plaat? Ze bevat zeker dezelfde verfijning als The Juliet Letters, en het Brodsky Quartet duikt hier weer op in het prachtige "Still." Costello heeft ook veel geleerd uit de samenwerking met Burt Bacharach. Ik denk dat hij nooit beter zong en zeker nooit zo openlijk en weerloos mooi wilde klinken. Deze plaat is verschrikkelijk eerlijk, en spreekt voor zichzelf.
| 
