|
De wereld wordt melig op valentijn. Wie een gebroken hart torst, kan op die ellendige dag dag gelukkig troost vinden bij Elvis Costello.
I Want You. Dankzij Costello doen die drie woorden je geloven dat liefde en verlangen ook slepende ziektes zijn, waarna je jezelf achteraf alleen maar kan opdweilen. “Toch komt die bittere boodschap niet altijd juist aan”, grinnikt Declan MacManus, het vlees en bloed achter Elvis Costello. “Dat net díé song als openingsdans wordt gebruikt bij huwelijken… Ik buig deemoedig het hoofd, en kan die mensen alleen maar een behouden vaart wensen.” (lacht)
De eerste halve minuut zet Elvis nochtans zijn warmste impressie van een zwijmelende crooner neer. Liefde bezwangert de lucht. Tot een scherpe twang op gitaar komaf maakt met die zeemzoete sfeer. Costello blikt met een rauwe snik in zijn stem terug op bedrog en onbeantwoorde liefde. “Meer dan dertig keer herhaal ik dat eenvoudige zinnetje. I want you. Maar het volgt op elk verbitterd verwijt, waarbij de getormenteerde verteller in detail verhaalt over de ontrouw van zijn geliefde. Alleen: ondanks alle ellende zoekt hij dus nog steeds comfort in die oude liefde, zelfs al is ze compleet verneukt.”
Costello zingt met zo’n ingehouden pijn, woede en verdriet, dat je niet zeker weet of je hem een troostende schouder wil aanbieden dan wel een straatverbod moet opleggen. “Soms drijft liefde je buiten zinnen”, legt hij zijn grafdelvers-timbre in die song uit. “Je gaat je irrationeel en obsessief gedragen. Je doet elkaar de duvel aan met pijnlijke, zelfs wrede woorden en daden. De song gaat eigenlijk over macht.”
Costello was net 30 geworden, toen hij de tekst in één ruk schreef op de trein van Liverpool naar Londen. ‘I Want You’ betekent voor hem zowel een liefdesverklaring als een schuldbekentenis en boetedoening. “Ik had zoveel mensen pijn gedaan dat het misschien eens mijn beurt moest zijn om het lijdend voorwerp te worden. Om de verbolgen minnaar te spelen.”
Je zou kunnen denken dat het een straf is om ‘I Want You’ avond na avond te moeten zingen, maar voor Costello voelde het al gauw aan als een toneelstuk dat hij tot het eind van zijn dagen zal opvoeren. “Ik denk dat het mijn Othello is.” De belangrijkste thema’s van die Shakespeare-tragedie zijn dan ook liefde, jaloezie en wraak.
De sound van het nummer noemt hij op zijn beurt “het equivalent van een wazige polaroid. Het is een pornografische snapshot: een momentopname met verbrijzeld glas, een geplette doos chocolaatjes en een likje bloed tegen de muur.” De plaat waarop ‘I Want You’ verscheen, heette dan ook niet toevallig Blood and Chocolate (1986).
Vandaag is het een tijdloze song in ons land, maar eind jaren 80 lagen de kaarten wel anders. “Toen werd ik zelfs uitgejouwd door het publiek wanneer ik zo’n zachter liedje inzette. Wat voor mij net koren op de molen was: ik vond het uitermate geestig om een seksueel geladen uppercut als ‘Pump it Up’ te spelen, iedereen op te hitsen, en dan metéén vijf versnellingen lager te schakelen met ‘I Want You’. (lacht). Een beetje pesterig, ik weet het. Intussen vind ik wel dat je rekening moet houden met je toeschouwers. Door die song gooi ik de koers van een set helemaal om, dus verdient ze een speciaal plaatsje.”
Pal in je hartkamers én rug, vermoeden wij. Als een botte dolk. Fijne valentijn, allemaal!
| 
