Brussels Morgen, October 22, 2014

From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Brussels Morgen

Belgium publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

Elvis Costello in Koninklijk Circus: Klimmen naar een climax


translate
   Bart Steenhaut

4-star reviews4-star reviews4-star reviews4-star reviews

Hij vierde afgelopen zomer zijn zestigste verjaardag, maar Elvis Costello vertoont nog lang geen tekenen van slijtage. Integendeel: de Britse singer-songwriter houdt er een duizelingwekkende productiviteit op na, en als er -zoals nu- even geen nieuwe plaat te promoten is, gaat hij gewoon voor de lol op tournee. Toch was dit concert in het Koninklijk Circus nog voor een andere reden bijzonder. Na passages met The Attractions, The Sugarcanes en The Imposters stond hij weer eens solo op het podium. Of toch bijna.

Weinig muzikanten die in hun lange loopbaan zo'n brede waaier aan stijlen hebben beoefend als Elvis Costello. Punk, rock, jazz, klassiek, blues, country, folk... Allemaal heeft hij het op zijn curriculum staan, en niet zelden leverde dat bloedmooie platen op.

Ook de lijst artiesten waarmee hij in de loop der jaren de studio deelde, leest als een popencyclopedie. Costello nam op met Chet Baker, schreef songs met Paul McCartney, bundelde de krachten met de legendarische Burt Bacharach en deelde de piano met New Orleans-veteraan Allen Toussaint. Vorig jaar verbaasde The Beloved Entertainer — één van zijn vele pseudoniemen — zowel fans als critici door in zee te gaan met de Amerikaanse hiphopband The Roots, en ook die samenwerking werd een succes.

Maar wie de gebrilde singer-songwriter al langer volgt weet één ding: Costello is op zijn best wanneer hij in zijn eentje optreedt, of zich alleen door pianist Steve Nieve laat begeleiden. De show in Brussel werd als een soloconcert aangekondigd, en wat betreft de eerste helft van de set bleek dat niet gelogen.

Maar voor de bisrondes — die in totaal ook op meer dan een uur afklokten — was Nieve wél van de partij. The best of both worlds, dus. Want voor wie er geen kaartje had: de barokke, avontuurlijke speelstijl van de pianist voegde écht iets toe aan de songs. Power. Melancholie. Een snuifje poëzie, zelfs.

Met meer dan tweeëndertig studioplaten om uit te kiezen beschikt Costello over genoeg materiaal om elke avond een totaal andere set bij elkaar te puzzelen, maar het wilde tegelijk zeggen dat je zelfs na een concert van meer dan dertig songs nog minstens dubbel zoveel classics kon opsommen die je hem ook wel eens in uitgepuurde vorm wilde horen brengen.

Vooral in het eerste deel van de set haalde die bedenking soms de overhand, want eerlijk gezegd: het optreden kwam aanvankelijk maar moeizaam op gang. Zeker: Costello toonde zich een begenadigde showman, en als performer hoefde je hem ook niks meer te leren. Met een hele reeks weinig voor de hand liggende composities maakte hij het zichzelf (en het publiek) evenwel niet gemakkelijk. "Either Side Of The Same Town," "Poison Moon," "I Hope You're Happy Now," ... uiteraard waren het geen slechte songs, en ze werden op de koop toe gloedvol gezongen. Maar toch voelde het een beetje alsof hij zijn eigen voorprogramma vertolkte. "Ik had me voorgenomen om vanavond alleen nummers over de liefde te brengen", klonk het tussendoor. "Alleen: de eerste songs gingen al meteen over verraad, ontrouw en bedrog. Net zoals de overgrote meerderheid van mijn oeuvre."

Met het sprankelende "Veronica" — een pure popsong eigenlijk — werd de sfeer even opgelicht, maar globaal gesproken kon je toch stellen dat de set voornamelijk voor een trouw kennerspubliek was samengesteld. Mooi, maar zonder dat 'je ne sais quoi' van zijn allerbeste werk.

Met een meeslepend "Good Year For The Roses," het jazzy "Walkin' My Baby Back Home" en het van Charles Aznavour geleende "She" viel hem pas in de laatste fase van de set wat herkenningsapplaus te beurt. "Watching The Detectives" werd opgesmukt met wat baldadig gitaargeweld, en "Alison" klonk — gezongen zonder versterking — nog net zo fris als toen het in '77 voor het eerst werd uitgebracht. Prachtig moment. En een keerpunt in de set.

Met Nieve erbij — iemand waar hij al zevenendertig jaar mee samenwerkt — werd het optreden in het tweede deel een niveau hoger getild. Enerzijds omdat er nu met meer regelmaat classics opdoken, maar ook — misschien nog wel belangrijker — omdat Nieve er vaak drastisch andere piano-arrangementen voor had bedacht. "Accidents Will Happen" kreeg zo een hedendaags klassiek tintje mee, en "(I Don't Want To Go To) Chelsea" schopte het in die minimalistische Philip Glass-verpakking tot één van de hoogtepunten van de hele avond.

Nog meer koude ringen tijdens het uit weemoed geboetseerde "Almost Blue," waarbij Costello even de piano overnamen terwijl Nieve zich aan een fraaie melodicasolo waagde. "Shipbuilding" — nog zo'n wereldsong — kreeg het publiek op het puntje van de stoel, en met nog één finale toegift — het bloedstollende "I Want You" — bereikte de set een apotheose waarop alleen nog stilte kon volgen.

Al werd ook die nog even overstemd door een staande ovatie. Na een carrière van bijna veertig jaar blijft Costello een meester in zijn vak, en schuwt hij nog steeds de risico's niet. Het getuigde van durf dat hij niet alléén hits bracht, van inzicht om er nadien een hoop classics tegenaan te gooien én van vernieuwingsdrang om zelfs die keer op keer vanuit een andere invalshoek te benaderen. Benieuwd wat zijn volgende stap wordt.

-

De Morgen, October 22, 2014


Bart Steenhaut reviews Elvis Costello, solo and with Steve Nieve, Tuesday, October 21, 2014, Cirque Royal, Brussels, Belgium.

Images

2014-10-21 Brussels photo av 01.jpg
Photos by Alex Vanhee.

2014-10-21 Brussels photo av 02.jpg


2014-10-21 Brussels photo av 03.jpg


2014-10-21 Brussels photo av 04.jpg


2014-10-21 Brussels photo av 05.jpg
Photos by Alex Vanhee.

-



Back to top

External links