|
Toen Elvis Costello in maart 1977 zijn eerste plaatje uitbracht was het direct duidelijk dat de Britse popmuziek er niet alleen een buitengewoon getalenteerde songschrijver bij had gewegen, maar ook een zeer eigenwijze. "Less Than Zero" en vooral de b-kant leken in niets op de toen heersende mode. Punk was in al zijn hevigheid losgebarsten, maar Costello bespeelde "Radio Sweetheart" doodleuk een akoestische gitaar en liet zich zelfs begeleiden door een steelgitaar. Iemand de het in zijn hoofd haalde om op dat moment een country-liedje op te nemen was niet goed wijs of leek in elk geval weinig benul te hebben van het muzikale klimaat in die tijd.
Elvis Costello liet op dat eerste plaatje al weten dat zijn muzikale voorkeuren niet aan trends gebonden waren. Zijn liefde is altijd uitgegaan naar de liedkunst in al zijn vormen. In "My Funny Valentine" klinkt de bewondering voor Chet Baker door, zoals je in "Watching the Detectives" kunt horen welke invloed de eerste plaat van The Clash op hem heeft gehad.
Liedjes, daar draait het om bij de in 1954 als Declan Patrick MacManus geboren Costello. En sinds 1977 heeft hij een oeuvre opgebouwd dat zich kan meten met dat van de allergrootsten. Alleen al in de eerste tweeënhalf jaar van zijn carrière bracht Elvis Costello drie studio-albums en een tiental singles uit, wat hem behalve een van de beste ook een van de meest produktieve songschrijvers maakte. De zojuist verschenen doos met vier cd's bevat, naast enkele live-opnamen, alle liedjes die Costello uitbracht tussen 1977 en eind;1979, en dat waren er veel.
Zijn werkdrang moet onstuitbaar zijn geweest. Afgezien het schrijven en opnemen van liedjes zag hij kans om drie keer door Amerika te touren, talloze keren in Engeland en Europa te spelen en Japan en Australië te bezoeken. Het is nauwelijks voor te stellen in deze tijd waarin een groep als U2 na twee jaar met een nieuw album komt en daar nog bij zegt dat we dat vooral als een tussendoortje moeten zien, want zo snel kunnen ze natuurlijk geen volwaardige plaat maken.
Wat opvalt bij beluistering van die enorme hoeveelheid songs op Elvis Costello & the Attractions 2½ Years, is dat Costello van meet af aan op dreef was. Direct raak was het al met zijn eerste single, en een paar maanden later zou op het debuutalbum My Aim is True zijn eerste meesterwerkje te vinden zijn: "Alison." Een liedje dat in al zijn eenvoud nog steeds ontroert, en niet te overtreffen leek. Dat probeerde Costello ook niet, hij schreef er gewoon nog een aantal dat even goed is.
Aan zijn songs viel niets te verbeteren, het is dan ook voornamelijk zijn eigen voordracht en de begeleiding die verandert. Costello gaat beter zingen, en kan de neiging te veel woorden in een liedje te proppen beter weerstaan. Grootste vooruitgang op het tweede album This Year's Model uit 1978 boekt hij met zijn nieuwe band The Attractions. Dit trio zou tot 1986 zijn vaste begeleiding vormen, en zonder het melodieuze basloopje van Bruce Thomas in "(I Don't Want to Go to) Chelsea," het donderende drumgeluid van Pete Thomas in "Lipstick Vogue" en het kleurrijke pianospel van toetsenist Steve Nieve zou Costello's werk nooit zo sprankelend hebben geklonken.
De drie albums zijn met de oorspronkelijke hoesfoto's in de doos opgenomen. Extra nummers maken de doos tot een relikwie voor hen die alle platen ooit trouw gekocht hebben. Op My Aim is True zijn de zes demo's terug te vinden waarmee Costello ooit vergeefs langs de grote platenmaatschappijen leurde, alsmede een opname van zijn allereerste groep Flip City.
This Year's Model heeft als bonus onder meer twee demoversies van liedjes die in 1979 op Armed Forces zouden komen, een plaat die met "Oliver's Army" zijn grootste hit tot dan toe zou bevatten. Snelle kopers kregen er een singletje bij dat Costello live laat horen in drie liedjes die nu voor het eerst op cd staan.
"Accidents Will Happen" speelt hij hier unplugged. Dat klinkt een stuk minder gejaagd dan de versie op de vierde cd uit de box, met de nooit officieel uitgebrachte concertregistratie Live at the El Mocambo. De tekst van "Less Than Zero" veranderde Costello voor deze gelegenheid, bang als hij was dat het Canadese publiek bij "Mr. Oswald" zou denken aan de Oswald van de aanslag op Kennedy, in plaats van aan de Britse fascistenleider uit de jaren dertig.
Teksten zouden pas vanaf Imperial Bedroom uit 1982 worden bijgesloten. Costello is dan alweer drie platen verder die zijn status als beste songschrijver van zijn generatie onaantastbaar hebben gemaakt.
| 
