|
Voorlopig regent het deze zomer alleen maar levende legendes op het podium van het gezellige Rivierenhof, en geen pijpenstelen. We klagen niet, als we 5 minuten voor aanvang eindelijk voor het podium staan. Files? Alleen aan de kassa van het OLT blijkbaar.
Het is nog maar van maart vorig jaar geleden dat de Brit onze contreien onveilig kwam maken — toen stond hij 2 avonden op rij in de Roma met een soloshow die tot in de puntjes af was — en dat we hem al terugwilden, was iets waar Costello zelf een beetje verwonderd over leek. Deze keer stond hij echter niet alleen op het podium, maar had hij The Imposters meegebracht, voor de gelegenheid aangevuld met 2 achtergrondzangeressen om u tegen te zeggen: Kitten Kuroi en Brianna Lee zongen de hele avond de sterren van het dak, en verdoezelden zo af en toe de iets mindere zangkwaliteiten van Costello zelf.
Niet dat iemand zich daar aan stoorde, vanaf de eerste seconde was het feest: "Red Shoes" en "Radio, Radio" knalden door de boxen, en dat mag je letterlijk nemen — de heren (en dames) waren duidelijk niet gekomen om met ons gezapig te picknicken in het park. Elvis Costello is wat je gerust een kameleon mag noemen: rock, punk, een vleugje soul of reggae, hij draait er zijn hand niet voor om. Bovendien zit er ook een stevige crooner verstopt in de man, wat vooral in het tweede deel van de avond in de verf werd gezet.
Er werd duidelijk niet op een klassieker meer of minder gekeken, al moest je al eens goed luisteren, want Costello heeft de gewoonte om zijn songs te verbouwen en te vertimmeren. Zo kregen we een zinderende versie van "(I Don't Want To Go To) Chelsea" en uitgesproken ska in "Watching the Detectives," dat eindigde op een gierende gitaarsolo. Dat laatste lied bracht de band naadloos naar de film noir-songs, zoals "When I Was Cruel" en "You Shouldn't Look at Me That Way," met een glansrol voor pianist Steve Nieve. Nieve was de hele avond trouwens de rustige maar getrouwe sidekick, een fantastische muzikant die wel wat meer in de schijnwerpers mag staan. Na "Everyday I Write the Book" verdween de band van het podium, maar het was duidelijk dat ze nog vanalles in petto hadden voor het publiek.
Wat te denken van een quasi a capella versie van "Alison" of nog "I Can't Stand Up For Falling Down," gebracht door Costello en zijn zangeressen? Intenser en stiller zou het die avond niet meer worden. Elvis Costello verbaasde zich erover dat hij zomaar mocht terugkeren naar ons landje, terwijl hij hier net geweest was, en terwijl zijn nieuwste album pas in het najaar zal uitkomen. Wie tussen de lijnen luisterde, kan dus verwachten dat Costello in 2019 wel eens opnieuw in ons landje kan opduiken, wie weet in het gezelschap van Burt Bacharach, die ook op dat nieuwe album te horen is.
Costello was zeer goed geluimd, dat mag duidelijk zijn, want ook met zijn verhaaltje over "She" — speel ik het nu, of speel ik het nu niet — kreeg hij de lachers op zijn hand. Waarna hij het natuurlijk wel bracht, tot spijt van wie geen grote fan van het lied is. Om er dan nog een venijnige en pijnlijk scherpe versie van "I Want You" achteraan te gooien. Maar, Costello zou Costello niet zijn als hij niet zou afsluiten met een kanjer van een boodschap: "(What's so Funny 'Bout) Peace, Love and Understanding?"? Iets om over na te denken.
Elvis Costello heeft alweer bewezen nog steeds relevant te zijn, en alle andere levende legendes gaan hard hun best mogen doen om dit optreden te overtreffen.
|
