Enola, November 10, 2011

From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Enola

Belgium publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

Elvis Costello :: 9 november 2011, Koningin Elizabethzaal


translate
  Jochen van Aken

22 jaar is het geleden dat the angry young man nog eens echt solo optrad in ons Belgenland. In 1989 speelde hij twee memorabele (check die bootleg!) optredens op wat toen nog Torhout/Werchter heette, dat nog niet gekaapt was door hormoon in overschot bezittende pubers en het “affiche om u tegen te zeggen”-principe hoog in het vaandel droeg (speelde op diezelfde dag: R.E.M., Joe Jackson, Nick Cave & The Bad Seeds en Lou Reed). 22 jaar lijkt ineens niet meer zo lang na een verbluffende doortocht in de Elizabethzaal in Antwerpen.

Costello is momenteel alleen op tour, wat eigenlijk een verademing zou moeten zijn. In het voorjaar van 2011 tourde hij doorheen de VS met zijn Revolver Tour. Avond na avond speelde hij sets van bijna drie uur, bijgestaan door The Imposters (The Attractions zonder Bruce Thomas) en The Spectacular Spinning Songbook (een gigantisch rad, met daarop nummers uit Costello’s hele back catalogue, waaraan vrijwilligers uit het publiek mochten draaien om zo min of meer de volledige setlist van de avond te bepalen). Vanavond echter staan rad noch levende metronoom (Pete Thomas wordt al jaren schromelijk vergeten in “beste drummers ooit”-lijstjes) Costello bij, zelfs ouwe getrouwe Steve Nieve niet. Vanavond krijgt het plebs enkel Costello geflankeerd door 5 gitaren en een piano.

Om stipt negen uur betreedt een goedgeluimde Costello de bühne om te beginnen aan een twee uur en een kwartier durende set die raasde door zijn hele oeuvre. Wat voor andere artiesten de bisronde zou zijn, is voor Costello niets meer dan een openingstrio: “Oliver’s Army”, ‘s mans grootste hit, werd als eerste afgevuurd, terwijl “Either Side Of The Same Town” en “Veronica” klonken als een intentieverklaring: vanavond kan de toehoorder alles verwachten.

Hoewel Costello niet echt een nieuw album te promoten heeft, wordt er toch vaak teruggegrepen naar zijn laatste wapenfeit, National Ransom, uit 2010. Hoewel de plaat hier weinig deining heeft veroorzaakt (de typische Costello-review werd weer eens van stal gehaald: prima nummers, prima muziek maar niet essentieel), behoren de gespeelde nummers van deze plaat tot de hoogtepunten van de avond.

“A Slow Drag With Josephine” (“zo klinkt rockmuziek uit 1920”) en “Jimmie Standing In The Rain” benadruken nog maar eens wat een begenadigd gitarist Costello is, terwijl een volledig onversterkt gezongen “A Voice In The Dark” zowat het mooiste moet zijn dat ooit te horen was in deze zaal. Een volledig muisstille zaal aanhoorde Costello’s krachtige stem: werd hij vroeger vergeleken met een snipverkouden misthoorn, dan kan hij vandaag naast andere grootheden met eigenzinnige stemmen staan. Costello etaleert deze karaktereigenschap dan ook gretig want doorheen zijn concert werd er wel vaker onversterkt gezongen, tot groot genoegen van het publiek dat zijn waardering uitte in langgerekte applausmomenten.

Voor dit een “Bart Steenhaut doet Coldplay”-recensie wordt, kan er toch een puntje van kritiek geuit worden. Wanneer Costello besluit om het sologegeven even aan de kant te schuiven en Larkin Poe, zijn voorprogramma, erbij te halen, kent het concert zijn eerste (en wat ons betreft enige) dipje. “Love Field” uit Goodbye Cruel Word blijft ook in deze versie een zwak nummer. De groep en Costello zijn duidelijk nog niet voldoende op elkaar ingespeeld, wat ook hoorbaar was bij “(The Angels Wanna Wear My) Red Shoes”: elk groepslid eindigde dat nummer, helemaal ontdaan van zijn punkverleden, op een ander muziekakkoord.

Net toen we “Larkin Poe, go back home, go line-danicng” wilden roepen, dient Costello ons een zoveelste mokerslag toe: een versie zoals deze van “Brilliant Mistake” zullen we nooit meer horen. De gedrevenheid, dat sneren (“She said that she was working for the ABC News/It was as much of the alphabet as she know how to use”) zou nooit zo hard zijn aangekomen in een solo-uitvoering. Hoogtepunt zoveel, en dan moeten de bissen nog beginnen…

Was dit een greatest hits-concert? Helemaal niet. Ja, hij speelde “Watching The Detectives”, “Alison” en “Everyday I Write The Book” maar er was meer dan genoeg ruimte voor meer obscure nummers. “Distorted Angel” verscheen voor het eerst tijdens deze tour op de setlist maar het meest onverwacht en tevens meest geïnspireerde moment van dit concert was zonder twijfel “After The Fall”, een wat genegeerd nummer van het (zijn er andere Costello-albums?) wat genegeerde Mighty Like A Rose. Vader zijn van een jonge tweeling, gelukkig getrouwd met de Canadeese jazzpianiste Diana Krall en toch zo doorleefd een break up nummer brengen, faut le faire!

Het geduld van menig doktersvrouw (waar zijn je punkidealen nu, riepen wij bijna) wordt op de proef gesteld tijdens deze minder gekende nummers, maar uiteindelijk toch beloond. Costello speelt “I want you” en ook nu weer weet hij ons tot tranen toe te beroeren. Nooit heeft iemand zo mooi en zo realistisch het ziekelijke, maniakale smachten en verlangen op muziek gezet. Vanavond werd de gitaar in dit nummer nog meer mismeesterd, was het teweeggebrachte gevoel totale ontwrichting en het nummer zo mogelijk nog meer stalkerig. De hoogtepuntenteller heeft zijn limiet bereikt en telt niet meer. Jammer, want dit is er, opnieuw, één.

Geëindigd wordt er in het gezelschap van Larkin Poe. De groep kwijt zich dit keer beter aan zijn taak als backing band tijdens het immer punkswingende “(I Don’t Want To Go To) Chelsea” — mensen dansten! op Elvis Costello! — en het bijbelverhaalverklarende ‘Blame It on Cain’. De extatische zaal wordt toepasselijk met “The Scarlet Tide”, een anti-oorlogslied, de nacht ingestuurd. Costello buigt, publiek veert recht en geeft opnieuw een staande ovatie.

Werd Steve Nieve, Costello’s vaste compagnon de route, gemist? Heel eerlijk? Niet meteen. Wie ooit Costello & The Imposters bezig zag, kent de betekenis van het woord “subliem”. Wie er vanavond bij was, mag vanaf morgen het woord “magistraal” in de mond nemen. Dit vraagt naar meer, vaker en nog langer. Every Elvis has his army… Deze Elvis heeft vanavond zijn troepen toegesproken met een bezieling die vele demagogen hem benijden. Kadafi’s imperium mag dan misschien gevallen zijn, Costello’s manschappen staan er nog steeds. Lang leve the king of Belgium, lang leve Elvis Costello!

Costello recruteert opnieuw op 17 november in het Koninklijk Circus in Brussel.



Tags:  Koningin ElisabethzaalRock TorhoutRock WerchterR.E.M.Lou ReedThe Revolver TourThe ImpostersThe AttractionsBruce ThomasThe Spectacular Spinning SongbookPete ThomasSteve NieveOliver's ArmyEither Side Of The Same TownVeronicaNational RansomA Slow Drag With JosephineJimmie Standing In The RainA Voice In The DarkBart SteenhautLarkin PoeLove FieldGoodbye Cruel World(The Angels Wanna Wear My) Red ShoesBrilliant MistakeWatching The DetectivesAlisonEveryday I Write The BookDistorted AngelAfter The FallMighty Like A RoseDiana Krall I Want You(I Don't Want To Go To) ChelseaBlame It On CainThe Scarlet TideKoninklijk Circus

-

Enola, November 2, 2011


Jochen van Aken reviews Elvis Costello with Larkin Poe on Wednesday, November 9, 2011 at Koningin Elisabethzaal, Antwerp, Belgium.

Images

2011-01-18 Chosun Ilbo.jpg
Photo credit: James O'Mara

-



Back to top

External links