|
In oude Griekse mythes komt vaak voor dat de oppergod Zeus in verschillende, en vooral niet-goddelijke, gedaantes verschijnt aan gewone stervelingen. Dit gebeurde om een bastaard als nakomeling te verwekken dan wel om geloof en doorzetting te testen. Het was dan ook zaak om als mens trouw te tonen en doorheen deze vermomming te zien, waarna Zeus hen beloont door in prachtige goddelijke glorie tevoorschijn te komen.
Dat Elvis Costello stilaan mythische allures krijgt, daar kan geen twijfel over bestaan. Zijn carrière wordt gekenmerkt door zodanig veel verschillende mijlpalen in de muziekgeschiedenis dat die een pantheon op zichzelf zouden kunnen vormen. De diverse gedaantes waarin hij aan het luisterend oor der stervelingen verscheen, zijn zo legio dat er wel ergens iemand, zich gediscrimineerd voelend, naar de Verenigde Naties zou kunnen stappen.
Aan dat rijtje van verschijningen – van angry young man-punk over operasamenwerkingen tot country- en folkliefhebber; u leest het overigens elders op enola – mag Wise up ghost & other songs, zijn recente samenwerking met The Roots, ook gevoegd worden.
Mag dit keer dus aantreden aan de zijde van Costello: een Amerikaanse hiphopband die vooral in de tweede helft van de jaren negentig grote ogen deed trekken door, zowel op het podium als in de studio, een stevige livereputatie op te bouwen. Hun eigen muzikale loopbaan vertoonde jazz- en souluitschuivers, om vanaf 2009 de vaste muzikanten in de talkshow Late Night With Jimmy Fallon te worden.
Als de aankondiging van de samenwerking met The Roots menig adamsappel geen extra keer op en neer deed gaan, dan deed vooruitgeschoven single “Walk us uptown” dat in ieder geval wel: dat knip- en plakwerk van de intro! die eerste sneer van Costello! instrumenten die als shockimpulsen hun recht op speeltijd opeisen! Als opener van de plaat komen tekst en muziek naadloos tot een dreiging die je als luisteraar verplicht op je qui-vive te zijn.
Dat duo van tekst en muziek als kritische, dreigende noot blijkt de kracht van de samenwerking Costello/The Roots. In “Wise Up Ghost” en “Refuse to be saved” komen The Roots opnieuw met een muzikale waaier van toetsen en blazers aanzetten waarover Costello vrijelijk halfpratend pocht: “There’s no name/For the pain we’ll cause you over and over again”.
Het badboygehalte lijkt groot. Daardoor is er echter een erg fijn contrast met ingetogener nummers als “Tripwire” – waarin Costello een waarschuwende underdog in plaats van een blaffende bulldog is – en “Cinco Minutos Con Vos” – waarbij hij in duet met zangeres La Marisoul een Spaanse romance tegen een oorlogsachtergrond portretteert.
Overigens werd het concept van Wise up ghost & other songs eerst gezien als een herwerking van Costello’s backcatalogue. Uiteindelijk bleef die herinterpretatie relatief beperkt. De opvallendste verwijzingen zijn “Stick out your tongue”, dat stukken tekst bevat uit “Pills And Soap” en “Hurry Down Doomsday (The Bugs Are Taking Over)”; “Tripwire” dat muzikaal erg lijkt op “Satellite”; “Wake Me up”, dat refereert aan “The River In Reverse” en “Bedlam”. Leuk, dat wel, maar deze intertekstualiteit lijkt dan ook eerder een spel voor ingewijden dan echt een betekenisvolle vernieuwing.
Bovendien klinken sommige nummers op het eerste gehoor weinig speciaal. Dat komt vooral door de combinatie van repetitieve jazz- en funkmuziek van The Roots met Costello’s typisch hermetische teksten. “Wake Me Up”, “(She Might Be A) Grenade” en “Viceroy’s Row” zijn dan ook nummers die wat tijd vergen. Hell, in geen enkele mythe lees je dat gewone stervelingen met een vingerknip de gunst van Zeus en co voor zich kunnen winnen.
Voor een deel fans zal de samenwerking met The Roots iets te eclectisch en muzikaal te experimenteel klinken. Voor anderen zal deze plaat een welkome afwisseling zijn van de sluimerende country van Secret, Profane and Sugarcane en National Ransom. Die laatste groep zal dan ook kunnen smullen van de extra tracks die bij de bonusversie zitten. Het toont in ieder geval Costello’s drang om nieuwe, innovatieve gedaantes aan te nemen: Costello/The Roots, het werkt. Daarbij toch nog de volgende opmerking: de muzikale virtuositeit moet dit keer ook voor een groot deel op het conto van The Roots geschreven worden. En dat geven we niet graag toe, want goden horen een voetstuk niet te delen.
www.elviscostello.com
Uit via Universal
| 
