|
De vorige keer dat Elvis Costello in het OLT speelde (vier jaar geleden), werd de dag nadien de rest van zijn Europese tournee geschrapt omdat bij de zanger prostaatkanker werd vastgesteld. Die blijkt intussen bedwongen, dus brengt Costello weer aan zijn gebruikelijke tempo platen uit en tourt hij als een jong veulen dat nog alles te bewijzen heeft. Het OLT raakte gisteren en vandaag vlotjes twee keer uitverkocht.
Op de website van het OLT werd een recensie geciteerd waar Costello de Bob Dylan van de postpunkgeneratie werd genoemd. Met alle respect voor Dylan, maar aan de veelzijdigheid van Costello heeft die nooit kunnen tippen. Van punk tot klassiek, folk tot jazz, country tot hiphop, van opera tot filmsoundtracks… Er zijn intussen nog weinig genres waar de man die eigenlijk Declan MacManus heet zich niet aan gewaagd heeft.
Recent bracht Costello met The Boy Named if zijn tweeëndertigste (!) plaat uit, die unaniem positief ontvangen werd. Toch maakte dat verse materiaal niet eens een kwart van de setlist uit. Logisch, want net als Paul McCartney -met wie hij regelmatig samenwerkt- heeft de Britse muzikant de voorbije vier decennia genoeg classics geschreven om er een hele jukebox mee te vullen. Alleen sijpelden ook die slechts sporadisch binnen. Op het podium liet Costello zich bijstaan door The Imposters, die voor de gelegenheid werden aangevuld met voormalig Dylan-gitarist Charlie Sexton. Een meerwaarde, dat zeker.
Wie gehoopt had dat Costello even sterk zou presteren dan de vorige keer in OLT, kon niet anders dan een beetje teleurgesteld zijn. Niet alleen omdat de onverwoestbare hits zoals hierboven vermeld slechts spaarzaam aan bod kwamen, maar ook omdat die doorgaans niet hun beste uitvoering meekregen. En dat had minder te maken met de band -stuk voor stuk oude getrouwen- dan met Costello zelf, die af en toe zijn bekendste nummers wel heel erg op routine afhaspelde.
Er waren uitzonderingen. "Watching The Detectives" dreef weliswaar op de vertrouwde reggaebeat, maar er werd wél een heel nieuwe song in gemonteerd. En in "Good Year For The Roses" hield Costello's wat hese countrysnik je ook bij de les. Fijn dat Costello en zijn Imposters zowel traditionale blues ("Big Stars have Tumbled") als fifties rock 'n' roll ("Mystery Dance") in de vingers hadden. Daar stonden helaas bijna evenveel uitschuivers tegenover. "The Angels Wanna Wear My Red Shoes" was een regelrecht zooitje, en ook "Alison" klonk flets en belegen. Gelukkig werd één en ander rechtgetrokken door het onverwoestbare "I Want You," dat, geholpen door een paar verschroeiende gitaarsolo's van Costello én Sexton, goed bleek voor kippenvel en koude rillingen.
En zo zijn onze bedenkingen toch weer in perspectief geplaatst: naar Costello gaan kijken is uiteraard nooit een straf. Alleen heeft hij de lat bij de (pakweg) twintig vorige concerten die we van hem gezien hebben zo onwezenlijk hoog gelegd, dat een dag die ietsje minder is, meteen op een ontgoocheling uitdraait.
| 
