|
Na twee jaar afwezigheid op de vaderlandse concertpodia laat het Engelse heerschap Elvis Costello zich eindelijk weer eens zien. Ditmaal bleek hij zelfs bereid liefst zes concerten te geven. Een tamehjk omvangrijke tournee dus, waarbij Costello ook nog Arnhem (vanavond), Sliedrecht, Amsterdam (zaterdag) en Zwolle aandoet. Gisteravond stond Costello met zijn vaste driemansband, bestaande uit toetsenman Steve Neive, bassist Bruce Thomas en drummer Pete Thomas in een bij lange na niet uitverkocht Vredenburg voor een anderhalf uur durend optreden waar toch de nodige vraagtekens bij moeten worden geplaatst.
Het concert was geheel conform Costello's inmiddels wel bekende stijl, dat zeker, maar het miste voor mij toch de pakkende intensiteit en overrompeling, die vroegere concerten van hem kenmerkten. Elvis Costello werd na zijn eind 1977 uitgebracht debuutalbum My Aim Is True door de meeste popcritici vrijwel direct herkend als een uiterst originele en veelbelovende nieuweling. Zijn op desolate tienerromantiek geënte teksten, zijn opvallende compositorische talenten en zijn volstrekte anti-popster-uiterlijk (menig handelsreiziger in stofzuigers zou jaloers zijn op 's mans uiterlijk) promoveerden Costello alras tot één van de meest besproken zangers/songwriters binnen de nieuwe stroming.
Lang heeft Costello op dat imago kunnen voortbouwen, maar of de formule die in '78 zo spraakmakend was ook anno '82 nog werkt is de vraag. Costello zelf is de laatste tijd onmiskenbaar zoekende. Zoals Joe Jackson recentelijk zijn heil zocht in de jazz, zo ontpopte Costello zich op zijn laatste elpee Almost Blue als een ware countryvolgeling, die met een stalen gezicht countrysmartlappen van het zuiverste water vertolkte. Wat dat betreft hoort Costello duidelijk thuis in de rij artiesten die het publiek voortdurend laten gissen in welk artistiek stadium men nu weer zit. Tijdens zijn concert ging Costello volgens gewoonte in noodtempo door zijn repertoire. Dat wil zeggen tot het moment waarop de stroomvoorziening stokte, halverwege "You'll Never Be A Man."
Naast de nodige nieuwe nummers waaronder "These Times," "You Little Fool" en het super-sentimentele "Almost Blue" werd een greep gedaan uit de zes elpees. In de ballad-achtige songs kwam Costello's expressieve stemgeluid het meest tot zijn recht, maar de voornaamste plaats was toch ingeruimd voor energiek up-tempo materiaal als "Possession," "Temptation," "Watching The Detectives," "King Horse" en (in de toegift) "Oliver's Army." Toch, hoe bekwaam op zichzelf ook gebracht pakt Costello's muziek nog maar tot op zekere hoogte. Er ligt een steeds grotere gelijkvormigheid op de loer, waardoor de muzikale zeggingskracht langzamerhand slijtageplekken begint te vertonen.
|
