|
Elvis Costello en Joe Jackson, beiden ongeveer tegelijkertijd uit de duistere diepten van het onbekende muzikantendon omhoog gekomen, hebben nog altijd overeenkomsten. be eerste platen van beide heren Werden duidelijk gekenmerkt door een hartstochtelijke voorkeur voor puntige en cynische songs. Angry Young man Costello ging tekeer tegen alles wat los en vast zat in songs als „Sneaky Feelings" en „Welcome To The Working Week," terwijl ook Jackson zich met „Throw It Away" en „Fools In love" niet onbetuigd liet. Ze zijn sindsdien los van elkaar steeds meer hun eigen weg gegaan, maar hun zucht naar variatie blijft een opvallend parallelle ontwikkeling. Jackson maakte uitstapjes naar de jazz, Costello ging na My Aim Is True, This Year's Model, Armed Forces, Get Happy!! en Trust tot verbazing van vele fans plotseling de kant van country & western uit, op Almost Blue. Het leek een onbegrijpelijke stap, die echter minder vreemd is als men Costello's voorliefde voor het country-gebeuren kende.
Hij nam Almast Blue zelfs met behulp van producer Billy Sherrill op in het mekka van dat genre: Nashville. Costello, de man die eerder nog verbeten up-tempo songs afscheidde, had plotseling een metamorfose ondergaan. Wie luistert naar een song als „Good Year For The Roses" denkt met een sentimentele smartlappenzanger van doen te hebben. Agressie en verbetenheid hadden plaats gemaakt voor romantiek en subtiliteit. Costello bleek zich te hebben ontpopt als een ongnijpbaar. multi-stilistisch fenomeen. Zijn inventiviteit is op dat vlak nog lang niet uitgebloeid.
Na het zevende album Imperial Bedroom komt Elvis Costello nu op de proppen met een album dat weliswaar een voortzetting is van het vorige, maar toch op heel wat punten nieuwe ontwikkelingen manifesteert. Het producerskoppel Clive Langer en Alan Winstanley (bekend van Madness) is een bewuste stap naar een dynamischer en voor alles dampender soort sound. Het is op z'n minst verrassend om te horen dat Costello hier met blazen en backing-zangeressen werkt, die zijn songs voorzien van een vette, aardse dimensie. Ook 's mans uiterlijk lijkt te zijn aangepast bij de nieuwe sound. De dikke hoornen bril. die zoveel gelijkenis vertoonde met Buddy Holly's model, is vervangen door een moderne lichtgewicht variant. En wie weet: het geeft hem wellicht een betere kijk op muzikale mogelijkheden. Dertien songs zijn te horen op Punch The Clock (F. Beat Records), waaruit blijkt dat Costello nog altijd een niet aflatend talent voor simpele, pakkende melodielijnen bezit. Fraaie voorbeelden zijn met name „Everyday I Write The Book" en „Love Went Mad" gevoelige werkjes die precies de juiste harmonie tussen breekbaar en compact meekrijgen. Met name de arrangementen zijn overal heel goed uitgewerkt. Dat valt niet alleen op in de wat simpeler geinstrumenteerde songs, maar met name als de vijfvoudige TKO Horns hun swingende koprwerk toevoegen („Let Them All Talk"). Op dit achtste album weet Costello op zijn eigen wijze een bewonderenswaardige balans te vinden tussen up-tempo en gejaagde rock, romantische ballads en een sound waarin blazen en backing-zangeressen binnen zijn muziek voor een verrassend vol element zorgen.
|
