We moeten toch op zn minst tien jaar in het verleden teruggaan om een even tumultueus en onstuimig muziekjaar tegen te komen als 1977 geworden is. Zeker.
Want in dat roemruchte jaar 1967 gebeurde er ook van alles en nog wat. De love-ins, felkleurige kledingstukken, acid-freaks, underground-elpee's en wat dies meer zij, het tierde allemaal welig destijds. Flower power regeerde de wereld, 'n Kortstondige droom van liefde en broederschap. Met San Francisco als Mekka.
Maar nu precies tien jaar later zijn de bloemen ernstig verwelkt. En alle psychedelische attributen zijn vervangen door iets minder fijngevoelige alternatieven als veiligheidsspelden, hakenkruizen en scheermesjes.
Ja, je stuit onverbiddelijk op dit soort symbolen als je zo 's de popgebeurtenissen van 1977 onder de loep neemt. Punk en new wave waren de sleutelbegrippen. Niet omdat die punk nu wezenlijk zo vernieuwend of interessant was, maar wel omdat nagenoeg iedereen die een pen, fototoestel of camera hanteert heeft gemeend om het Nederlandse volk daarvan kond te doen.
Dat leverde even aandoenlijke als verwarrende uitwassen op. Zoals een uitgebreid verhaal over Blondie in Panorama waarin uit de doeken werd gedaan dat dit punk was. Onzin. Heeft nu net niets met punk te maken. En wat zou u zeggen van de Haagse Post, die boven een artikel over The Runaways de kop „De pubers van de punk" plaatst? Als dat punk is, dan maakt Herman Krebbers tegenwoordig ook punk.
Kortom: de chaos heeft genadeloos toegeslagen. Niet iedereen ziet de scheidslijn blijkbaar even scherp, dat punk vooral een sociale boodschap uitdraagt middels rauwe rock 'n' roll en agressieve uiterlijke symbolen, terwijl een heleboel andere nieuwkomers onder de new wave vallen. En new wave wil dan zeggen: de behoefte bij veel jonge musici om terug te keren naar de eenvoud van bij voorbeeld de Engelse pop uit de jaren zestig, de vroegere rhythm & blues of rock 'n' roll als zodanig.
Hoe dan ook, punk heeft de gebeurtenissen van dit jaar sterk bepaald. En hoe goed het op zichzelf ook is dat er na jaren weer 's wat leven in de brouwerij kwam, het betekent allerminst dat al die groepjes ook muziek maakten waar je met rooie oortjes naar luistert. Twee zaken die nogal 's verward worden. Maar werd 1977 nu inderdaad het jaar van de punk? Als je afgaat op de verkoopcijfers bepaald niet, maar als je kijkt naar publiciteit wèl. Het meest geschreven, geroddeld en gepraat is er over The Sex Pistols. Scheldpartijen, platenboycots, films, de stroom berichten hield maar niet op. En vooral zanger Johnny Rotten krijgt van mij de speciale Nieuwsprijs '77 als de allerbeste poseur van dit jaar. Niemand in de popmuziek werd de afgelopen twaalf maanden zo gretig gefotografeerd als hij. En niet ten onrechte.
Maar genoeg gepraat nu over al die punk en new wave. Want er gebeurden per slot van rekening ook nog wel andere dingen. Bij voorbeeld het besluit van onder meer de leiding van het RAI-Congrescentrum om te stoppen met popconcerten, nadat bij het
concert van The Average White Band in juli daar de vlam in de pan sloeg. Vervelend voor het Amsterdamse publiek, omdat voor Amsterdam eigenlijk alleen maar Paradiso overbleef als concertzaal van beperkte omvang. Jammer, temeer omdat je Hall & Oates of Boz Scaggs, die in datzelfde RAI-Congrescentrum de betere concerten van dit jaar gaven, moeilijk in grotere zalen als het Ahoy Sportpaleis of de Edenhal kan neerzetten. En nu ik het daar toch over heb: ook Bob Marley, The Eagles en The Tubes zorgden voor hoogtepunten tijdens hun optreden hier het afgelopen jaar.
Ook de minder leuke berichten zijn ons in '77 niet bespaard gebleven. Zo verongelukten Marc Bolan met z'n auto in London en verschillende leden van de Amerikaanse groep Lynyrd Skynyrd lieten het leven bij een vliegtuigongeluk. Maar het meest schokkende muzieknieuws staat natuurlijk gedateerd op 16 augustus: de dag waarop „the king of rock 'n' roll", Elvis Presley, op 42-jarige leeftijd stierf. Prompt steeg de vraag naar Elvis-platen tot recordhoogte, ook een zekere Danny Mirror stond paraat om „I Remember Elvis Presley" aan het vinyl toe te vertrouwen. Het werd een controversieel plaatje waar zelfs processen uit voortvloeiden, maar de verkoop liep gestaag.
Er bleek dit jaar overigens niet zo'n onvervalste uitschieter te zijn als Stevie Wonder, die vorig jaar onbetwist bovenaan stond. Eén man stal echter onmiskenbaar de show met z'n halfzachte uiterlijk en een verbazingwekkende elpee: Elvis Costello. Hij werd voor mij de grootste ontdekking van het afgelopen jaar.
|