|
De ster van Elvis Costello is werkelijk met een angstwekkend tempo gestegen. Jarenlang leurde hij met zijn eigen gemaakte demo-bandjes langs de grote platenmaatschappijen, die geen brood in zijn werk zagen. De veranderde mentaliteit, ontstaan door de punk en new wave, zette tenslotte het sein voor hem op groen. Bij Stiff, enige jaren geleden hèt toonaangevende label, haalde men Costello tenslotte met open armen binnen. We hebben het geweten ook. Costello sloeg in als de bekende bom. Zijn eerste elpee My Aim is True werd meteen geprezen als een meesterwerk. En terecht, want Costello keerde verrassend terug naar simpele, korte maar toch melodieuze popsongs, waarin hij op cynische wijze gewag maakte van zijn onvrede jegens de buitenwereld.
Costello was een dankbaar object voor talloze media, werd aan de lopende band geïnterviewd en groeide binnen de kortste keren uit tot de belangrijkste songwriter van de new-wave generatie. Costello begon met zijn nieuwe groep The Attractions ook meteen als een razende te toeren en binnen een paar maanden lag Engeland aan zijn voeten. Costello's tweede elpee This Year's Model was eveneens zeer de moeite waard, maar met zijn derde poging, Armed Forces was zijn doorbraak definitief, in Engeland scoorde Costello zelfs een nummer-één hit, terwijl ook Amerika de talenten van dit Britse broertje van Koot massaal onderkende.
Costello is dus een ster, maar niettemin slaat na het horen van zijn vierde elpee bij mij de twijfel toe. Is Costello te hard van stapel gelopen? Slachtoffer van zijn eigen succes? Begint hij de truckendoos open te trekken? Vragen. Dus antwoorden. Laat ik voorop stellen dat hij als songwriter een «norme produktie heeft. Op deze plaat staan maar liefst twintig songs. Een enorm aantal, waar menig artiest een dubbelalbum van brouwt. Opgenomen in de Hilversumse Wisseloord-studio's met Nick Lowe wederom als producer kon Costello zich aardig uitleven als intrigerend songwriter. Tussen de twintig songs staan ook zeker juweeltjes zoals "Opportunity," "Motel Matches," "Secondary Modern" en "B Movie," maar zeker de helft van dit materiaal blijft toch wat in de lucht hangen. Dat zijn songs die best aardig zijn, maar toch teveel binnen één, vrij voorspelbaar patroon blijven hangen. Voor het eerst krijg ik op deze plaat soms het gevoel dat hij zichzelf herhaalt. En dat roept toch de vraag op: is hij misschien niet wat al te productief geweest en te weinig kritisch?
|
