|
Een meer dan interessant programma, uitstekende weersvoor-uitzichten en een recordaantal verkochte kaarten in de voorverkoop; de twintigste aflevering van het Pinkpopfestival leek alles in zich te hebben van een doorslaand success. En toch wilde het gisteren niet helmaal lukken in het Limburgse. Het weer bleek, nog prachtiger dan verwacht, er liepen maar liefst 40,000 betalende bezoekers op het terrein, maar op het belangrijkste punt, de muziek zelf dus, was de verjaardagseditie an Nederlands bekendste popfestival een lichte tegenvaller.
Er werd gedegen gemusiceerd en geen van de optrendende artiesten en groepen maakte zich er werkelijk sprake was van een communicatie met de massa op het zonovergoten veld waren te tellen op de vingers van één hand.
Goedbeschouwd was het alleen de Engelsman Elvis Costello die er in slaagde de vonk echt te laten overslaan. Zichzelf begeleidend op de akoestische gitaar wist de bebrilde Brit moederziel alleen ten volle te overtuigen. Zijn hartverscheurende en rillingen over de rug veroorzakende versie van het aloude Alison kan in ieder geval aangemerkt worden als het absolute hoogtepunt van Pinkpop '89.
Pinkpop heeft een roerige geschiedenis achter de rug. Na een bescheiden start in 1970 groeide het festival al snel uit tot een van de belangrijkste van het Europese vasteland. Halverwege de jaren tachtig kwame echterde klad in het Limburgse paradepaardje en na het absolute rampjaar 1985 (slechts 15,000 bezoekers) besloot de organisatie tot een andere aanpak. De jarenlang beproefde elkwat-wils-formule met steevast zowel een hardrock- als een reggae-act werd ingeruild tegen een coherentere progammering met een nadruk op jong en nieuw. Dat die nieuwe formule werkte werd bewezen in 1986, toen het festival met The Cure en het Nederlandse Claw Boys Claw meer bezoekers trok dan ooit.
Een tegenslag van formaat was het toen twee jaar geleden de gemeente Geleen plotsklaps liet weten het festival niet meer binnen haar grenzen te willen hebben. Een nieuwe lokatie werd gevonden in Baarloo, maar vanwege de geringe groeicapaciteiten aldaar werd vorig jaar uitgeweken naar de Draf – en renbaan in het zich tussen Heerlen en Kerkrade bevindende gehucht Landgraaf. Een op zich prachtige lokatie, maar net als vorig jaar bleek ook nu weer dat de open renbaan zich beslist niet kan meten met de relatieve intimiteit van het oude sportpark in Geleen.
Pinkpop ‘89 werd geopend door de Amerikaanse zangeres en-gitariste Rory Block. Met het uiterst ontspannen sfeertje dat zij met haar akoestische bluesmuziek wist op’te roepen, werd door het eveneens Amerikaanse Fishbone korte metten gemaakt. De groep bevindt zich met haar furieuze mix van rockmuziek en funk in eenzelfde vaarwater als The Red Hot Chilli Peppers, maar bewees in Landgraaf te beschikken over aanzienlijk meer muzikaal vakmanschap. Dat uitgerekend eeen pure feestband als Fishbone zo vroeg op de dag stond geprogrammeerd leek een misser van de eerste orde.
Dat de uit Boston afkomstige Pixies in een club thuishoren en niet op een massa-spektakel als Pinkpop werd al snel, duidelijk toen hun onder de juiste omstandigheden zo subtiel klinkende combinatie van hardcore en melodie al na enkele nummers verzandde in een met de beste wil van de wereld niet meer te ontwarren brij. Beter verging het de Nederlandse Nits, wier In The Dutch Mountains een extra dimensie meekreeg in de vorm van de achter het podium liggende, inmiddels fris begroeide sintelbergen van de voormalige Oranje-Nassaumijn.
Regelrecht door de mand viel de Engelse zangeres Tanita Tikaram, die met haar met grafstern aan de man gebrachte meisjesromantiek slechts weinigen wist te boeien. Enthousiasme was er wel voor de overigens uiterst gezapige bluesrock van het Amerikaanse gitaartalent Jeff Healey (compleet met een nummertje gitaarspelen met de tanden) en de met de dag vrolijk wordende John Hiatt.
Net als twee jaar geleden The Communards werd Marc Almond geconfronteerd met een portie huiveringwekkende en misselijk makende homohaat. De diepere betekenis van het in koor gescandeerde "teringnicht, teringnicht" zal de Engelsman ontgaan zijn, de ladingen fruit en melkkartons die er in zijn richting werden geworpen, lieten echter helaas niets aan duidelijkheid te wensen over.
De muzikale sensatie waar Pinkpop al de hele dag op had zitten wachten, werd geleverd door Elvis Costello. Met de invallende duisternis als extra sfeerverhoger bracht hij een dwarsdoorsnede uit zijn inmiddels gigantische collectie songs, waarbij naast de subtiele scheldkanonade aan het adres van Margaret Thatcher in Tramp The Dirt Down vooral het verantwoord tranentrekkende I Want You en het eerdere genoemde Allison tot de verbeelding spraken. Na Costello kon het Amerikaanse R.E.M, alleen maar tegenvallen. De zonen van The Byrds deden hun best, maar geen moment kon hun op jaren zestigleest geschoeide gitaarrock ook maar enigszins tippen aan de door Costello opgeroepen magie.
| 
