|
AMSTERDAM — De ene Elvis Costello is de andere niet. De Engelse popzanger, ooit bestempeld als pionier van de New Wave, staat bekend om zijn broodnodige behoefte aan variatie. Om die reden treedt hij tegenwoordig veelvuldig op zonder zijn vaste begeleidingsgroep. Zondagavond maakte een uitverkocht Carré kennis met de solist Costello. Voor lang niet iedere fan zal die confrontatie even boeiend zijn geweest.
Elvis solo („Toen ze in Edinburgh die affiche zagen dachten ze dat ik mijn naam had veranderd") was eerder dit jaar, waarin Costello op de plaat weinig aan de weg timmerde, een langdurend succes in de Verenigde Staten. Wellicht omdat dit experiment hem meer dan ooit bij Bob Dylan bracht, wiens opvolger de met Buddy Hollybril uitgedoste zanger voor vele Amerikanen is.
Wat de meester van de korte popsong gisteravond in z'n eentje liet horen was zonder meer ook knap. Vooral als zanger maakte Elvis Costello, in zeven jaar tijd goed voor 'n tiental elpees, duidelijk dat hij veel meer in huis heeft dan 't geitegeluid, waarop de critici hem lange tijd hebben vastgepind. De zoon van Ross Macmanus (in de jaren veertig een succesvol zanger) kan zijn stem tegenwoordig langs alle toonladders sturen.
Rond die vocale hoogstandjes was het anderhalf uur durende optreden dan ook opgebouwd. De eigen begeleiding (akoestische gitaar, elektrische gitaar, vleugel, toetsen) wisselde weleens, maar bleef uiterst sober, puur functioneel. Gevolg: de spanningsboog tussen artiest en publiek werd steeds slapper. Ondanks de herkenningsapplausjes aan het begin van ieder nummer. Slechts enkele liedjes ("Almost blue", "Every day I write the book" en vanzelfsprekend de eerste hit "Alison") bewerkstelligden een sfeerverhoging, die langer duurde dan de eigen lengte. Anders gezegd, Elvis Costello bouwde zijn concert niet op. Althans niet zoals men met hetzelfde repertoire van hem gewend is.
Echte verrassingen (zoals met een eigen versie van ABBA's "Knowing me, knowing you" of "One day I'll fly away", bekend van Randy Crawford) bleven in feite uit tot de laatste toegiftenreeks. Toen kwam de vaak clownesk overkomende held, die zowel aan Freek de Jonge als aan Woody Allen doet denken, terug met T-Bone Burnette, die eerder als voorprogramma uitstekend had voldaan. De duetjes met de evenzeer komische "geloofsgenoot", die Elvis Costello tijdens zijn optreden van bijna een uur (!) had uitgeroepen tot de "hedendaagse Cole Porter", zorgden voor een afsluiting, waarbij (eindelijk) alle remmen los gingen.
|
