|
Wie was hier gisteren ook?,’ wilde Elvis weten. Een hondertal fans stak z’n hand op. ‘Geeft niks, dit wordt een totààl andere set.’ Ik weet niet in hoeverre dat klopt, ik zat zondag in Londen. Het was in elk geval een lange en zeer gevarieerde set met naar mijn gevoel iets te veel minder bekende en te lang uitgesponnen versies, waarbij Elvis ook iets te dol was op zijn distortion effectpedaal. Het is altijd wel heerlijk om hem te zien in het intieme en idyllische openlucht theater – in Engeland en Amerika treedt hij meestal op in veel grotere en koelere zalen. Hij haalde uit naar de plek waar abortus net opnieuw illegaal is geworden (zelfs als een vrouw wordt verkracht moet ze in heel wat Amerikaanse staten het kind laten komen): ‘Ik heb nu kinderen die opgroeien als Amerikanen, en ik heb de grootste moeite om hen uit te leggen hoe moraalridders de Verenigde Staten terug naar de middeleeuwen willen leiden.’ En Rusland kreeg een subtiele veeg uit de pan in ‘What’s so funny about peace, love and understanding’.
Tijdens zijn vorige passage was hij net, en niet helemaal, hersteld van zijn kanker (ziekten houden duidelijk geen rekening met talent). Nu zong hij beter, zelfs zijn falsetto bleek intact. En niemand schakelt naadlozer en gemakkelijker van de ene grote emotie naar de andere, van venijnige attaque naar smaakvol sentiment en ontroering.
Helemaal aan het eind zei Elvis monkelend: ‘Deze ‘Alison’ heb ik vorige keer niet gespeeld omdat jullie me me zo’n nummer té makkelijk leuk zouden vinden. Maar nu Charlie Sexton erbij is, doen we het.’ Voordien was er meer dan twee uur lang zalven en slaan, van heftige oude en nieuwe songs als ‘Can’t stand up (for falling down)’, ‘Hettie O’Hara confidential’ en ‘We are all cowards now’, tot eposjes als ‘Party Girl’, ‘Penelope Halfpenny’, ‘Out of time’ en The death of magic thinking’, dat naadloos overliep in een van lange en grappige film noir monologen voorzien ‘Watching the detectives’.
Aan The King of Belgium is een goeie stand up comedian verloren gegaan. Al moest je mee zijn met zijn talrijke hints naar de Engelse cultuur, van de briljante schrijver Graham Greene tot cultseries zoals ‘The man from U.N.C.L.E.’ Hij parafraseerde ook dichter WH Auden: ‘My face is like a potato left out in the rain’. Eén staaltje van de door de echtgenoot van jazzdiva Diana Krall met het métier van een ouderwetse komiek gedebiteerde grappen: ‘Toen ik zeven jaar was en ik voor de eerste keer moest biechten, koos ik voor overspel. Ik dacht: later leer ik vast wat dat is. En inderdaad, ik heb het vandaag aan den lijve ondervonden, hier in Antwerpen. Nee hoor, ik lieg… Het was in Gent.’
De fan in mij bleef wat op z’n honger zitten: geen ‘Shot with his own gun’ vanavond, geen ‘Every day I write the book’, geen ‘Shipbuilding’, geen ‘I wanna be loved’… Maar ja, hij kan moeilijk een set van viér uur spelen.
Zonder dat hij ooit het podium verliet of opzichtig aasde op een staande ovatie of geroep om bisnummers, ging hij naadloos over op een vracht bonussen, eerst meezinger ‘Good year for the roses’ en ‘(I don’t want to go to) Chelsea’, dan ‘Pump it up’.
Bijna alle songs werden grondig uitgemolken, maar vaak met schitterend resultaat: ‘I want you’, sowieso een prachtsong, voorzag hij van lange improvisaties en een gitaarduel met Charlie Sexton. Ik moest de volgende ochtend heel vroeg opstaan, dus na ‘Alison’ ben ik weg gegaan. Het zou me niet verbazen als hij daar nu nog staat, halfweg zijn 379ste bisnummer.
|
