Leeuwarder Courant, July 1, 1978

From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Leeuwarder Courant

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

Elvis Costello: een anti-held deed Groningen aan


translate
   Leeuwarder Courant

Het is dinsdagavond kwart over negen. In de Groninger Evenementenhal stormt een viertal muzikanten het podium op. Getooid met een inktzwarte zonnebril neemt Steve Naive plaats achter de keyboards. Een smetteloos wit overhemd met stropdas „kleedt" bassist Bruce Thomas, terwijl broer Pete zijn stekkie achter de drums opzoekt. Het vierde groepslid is een ex-computerbediende, nog steeds gekleed in zijn kantoorkostuum en met een jaren '60 bril. Naam: Declan Costello, bijnaam: Elvis Costello.

Nog geen drie minuten na opkomst verdwijnt het kwartet weer met een „Thank you ladies and gentlemen, goodday". Als het naar schatting 2.000-koppige publiek eindelijk beseft wat er febeurt, zijn Elvis Costello and The Attractions weer terug. „Sorry," merkt de Londenaar op. „Onze promotor heeft ons er op tewezen dat dit hier niet geruikelijk is. Daarom zullen we nu een toegift spelen van zestien nummers".

Zijn „toegift" begint met een drietal nummers van zijn eerste nog bij Stiff records opgenomen elpee „My aim is true". Het wervelende in de show, die op dat moment nog bijzonder statisch is, begint bij het single-succes van de tweede elpee (This Year's Model), I Don't want to go to Chelsea. Een bijzonder originele uitvoering, waarna een swingend repertoire volgt. „Lip Service", „Little Triggers" en zijn voorlopige climax met „Lipstick Vogue". Zelfs de aanvankelijk stoïcijns aandoende Bruce Thomas deint dan behoorlijk mee, terwijl Pete Thomas nog steeds al zijn energie kwijtraakt op het „ouderwets" klinkende drumstel. De heer Costello wil wel even voor zijn eigen box gaan staan „rondzingen en zet even later de gitaar terzijde. De microfoon-standaard moet het ontgelden en gezeten op de rand van net podium of op zijn knieën raakt hij zijn emoties kwijt aan hetpubliek.

Via „Watching the Detectives", met een prachtig stuk lichteffect, waarbij musici plus apparatuur worden geprojecteerd tegen de witte achtergrond, „Pump it up" en „You belong to me", loopt de show naar zijn einde. Met een echoënd „Thank you good night", is de show na iets meer dan een uur ten einde.

Het publiek in Groningen reageert enthousiast, maar is rustig als het concert ten einde is. Vooraf is al aangekondigd dat Costello een vaste set nummers speelt zonder toegift. In Den Haag in het Congrescentrum was het uitblijven van een toegift reden om een deel van de apparatuur af te breken.

De show van Costello is bijzonder knap te noemen. Op het moment dat je begint te denken „Wat zit er weinig actie in en wat komt de muziek langzamerhand eentonig over", begint het pas. De muziek wordt harder, gevarieerder, solistischer en krijgt extra charme door een beter acterende Costello. Een groot deel van zijn succes heeft de Londonse artiest echter te danken aan zijn medemusici. De naam „Elvis Costello and The Attractions" lijkt voor hem evenwel een rechtvaardiging om de band maar niet eens voor te stellen. Een doodzonde, omdat het publiek zeker recht heeft op de namen van deze musici.

Het voorprogramma wordt gevuld door de punk-formatie „Suïcide". Een groep die tijdens eerdere optredens letterlijk van het podium werd geveegd. Zo ver kwam het in Groningen niet, het enthousiasme was evenwel niet groot. Van muziek is bij deze twee-mans formatie ook nauwelijks meer sprake. Het gehele optreden is bijzonder slecht, maar juist daardoor ook lachwekkend.

Allan Vega, de „zanger" en Martin Rev, die de „electronika bediend" roepen bij hun opkomst al vraagtekens op. Vega is gekleed in een gescheurd rood zijden jack en heeft een vreemdsoortig, kort boven de oren afgeknipt kapsel. De muziek begint door het inschakelen van een „Rhytm-box" waar een gammel geluid uit komt. De heren „Zelfmoord" staan in lichte spreidstand de zaal aan te gapen,Martin Rev met een reemdsoortig driehoekige zonnebril op.

Over het ritme van de box wordt een afschuwelijk orgelgeluid gelegd, waarna Allan Vega klanken de zaal in stoot. Teksten kent de groep niet, of het zouden de enkele regeltjes moeten zijn over een zekere meneer „Teardrop". ..Een jongeling zoals jullie, die van 's morgens zeven tot 's avonds vijf in de fabriek werkt".

Na het eerste nummer heeft het publiek al een standpunt ingenomen en wordt de formatie getracteerd op een unaniem boegeroep. Alan Vega maakt zich daar, misschien gemaakt, boos over: „You don't like it, than cheer it: „Boehoehoehoehoe " Het duo gaat onverdroten door. Het effect dat de groep wil bereiken, wordt bereikt. Met spugen op het toneel, het maken van obscene gebaren in de richting van het publiek, het slaan van kruisen en het gooien met de microfoon en microfoonstandaard wordt het publiek geshockeerd. Alan Vega is wat dat betreft de „smaakmaker", terwijl Martin Rev door een druk op de knop een ritme uit de box haalt en de toetsen van een orgel beroert, maar verder roerloos en staande het publiek aanstaart.

Het meeste applaus krijgt ..Suïcide" bij de aankondiging dat al na twintig minuten het laatste nummer wordt gespeeld. „We hopen jullie nooit weer terug te zien", is de wens van Alan Vega. Een wederzijdse wens, gezien de reactie van het publiek. Tegen het eind van dit nummer gooit Vega de microfoon met een ..versterkte" bons op het podium en gaat af. Rev speelt even door op zijn orgel, programmeert zijn „box" en volgt Vega. De rhytm box speelt nog een halve minuut door. Leve de techniek .....

Het publiek - gekomen voor Costello - dat de door zijn kleding, bril en haar gemakkelijk als „anti-held" te typeren Elvis II bezoekt is veelzijdig. Het varieert van de Heils Angel-achtige in leer gestoken rockers tot de beschaafde, opgemaakte en goed geklede Bowie-achtigen. Van een bedachtzaam luisterende en aan zijn blikje bier lurkende student tot een in een glinsterend rood sportbroekje met geruite panties met hoge laarzen geklede en hevig meeswingende tiener. Het aantal imitatie-Costello's is talrijk. Vaders in 1962 als ouderwets afgeschafte brilmontuur is weer in. Opa's pak met vestje, gecombineerd met een hip overhemd volmaakt het geheel.

Elvis Costello („Ik vertel niets over mijn jeugd, dan hadden jullie toen maar belangstelling voor mij moeten tonen") is een nieuw idool. Hij is geen glamour-artiest. Hij lijkt om vijf uur het kantoor te hebben verlaten, zijn gitaar te hebben gepakt en het podium te zijn opgestapt. Bovendien maakt hij aardige muziek, die „live" eigenlijk beter overkomt dan op zijn prima maar op den duur toen wat eentonig klinkende tweede elpee „This Year's Model".

-

Leeuwarder Courant, July 1, 1978


Leeuwarder Courant reviews Elvis Costello & The Attractions and opening act Suicide, Tuesday, June 27, 1978, Evenementenhal, Groningen, Netherlands.

Images

clipping
Clipping

photo
Photo

page 17
Page scan.

-



Back to top

External links