|
TORHOUT — Het venijn van de tiende aflevering van het Belgische dubbelfestival in Torhout en Werchter zat hem in kop en staart. The Beat Farmers en Elvis Costello and the Attractions maakten dat dit grootste — betaalde — festival van Europa (twee velden van 58.000 bezoekers, onder wie tienduizenden Nederlanders) nog steeds enigszins aanspraak kan maken op de benaming Rock Festival. Daartussen vele uren Britse confectiepop, een gestage motregen en een mooie performance van Jean-Marie Pfaff (beide laatsten overigens alleen in Torhout).
Weinig bezoekers zullen voor het festival van The Beat Farmers hebben gehoord. Het kwartet uit de Verenigde Staten had de ondankbare taak het festival te openen. Waarschijnlijk wisten ze tot zaterdag alleen van horen zeggen hoe de wereld er om half elf 's morgens uitziet. Ze maakten er het beste van en schudden met hun gitaar-rock in de stijl van The Long Ryders en Green on Red het publiek wakker. In Jerry Raney en Buddy Blue beschikt de groep over twee uitstekende zangers en gitaristen, terwijl drummer Country Dick Montana met zijn antraciet-stem voor een vrolijk intermezzo zorgde. Het vooral voor de Simple Minds gekomen publiek stond versteld, maar wilde meer horen.
Voor toegiften was alle tijd, want The Waterboys kwamen niet opdagen. Officieel heette het dat Mike Scott en zijn maten door slechte verbindingen niet tijdig in Torhout konden komen, maar er gingen geruchten dat The Waterboys het de avond ervoor in Hamburg zo bont hadden gemaakt dat ze niet in staat waren te spelen.
Zodoende mocht ook Robert Cray een wat langere set spelen. Blues en pop zijn strikt gescheiden circuits, maar eens in de zoveel tijd slaagt een bluesartiest erin het grote publiek te bereiken. Cray is zo iemand. Zijn gitaarspel is bluesy, maar in de zang zit heel wat soul en de funky bassist Richard Cousins zorgt dat het nog behoorlijk swingt ook. Cray gaf met zijn band een gedegen optreden, zonder ooit de vlam bij de lont te houden.
Charisma
Simply Red was de eerste band waarvoor het publiek echt enthousiast raakte. Het kan soms razendsnel gaan in de popmuziek. Een jaar geleden was Simply Red nog volstrekt onbekend, nu is het een overtuigende podium-act die kan buigen op een aantal hits. Met de charismatische zanger Mick Hucknall in de frontlijn heeft Simply Red het in zich de opvolger te worden van U2 en de Simple Minds. De groep heeft eenzelfde positivistische uitstraling, maar heeft muzikaal nu al meer te bieden. 'Money' too tight', 'Look at you now' en vooral 'Jericho' zijn prima blanke-soulsongs. De kopersectie en meerstemmige zang kwamen op Torhout goed uit de verf. Behalve het al bekende repertoire werden twee nieuwe songs gespeeld: 'Infidelity' en 'The Right Thing'. De toegiften openden met een knappe instrumentale bewerking van 'Jericho'.
Daarna mochten Lloyd Cole and the Commotions voor het tweede achtereenvolgende jaar laten horen dat hun muziek weliswaar prachtig klinkt in de huiskamer, maar voor een groot festival volstrekt ongeschikt is. Cole is een knap songschrijver met een gevoelvolle stem, maar hij weet absoluut geen contact met zijn publiek te leggen. Zijn snerende opmerkingen over U2, Talk Talk en religie gingen volledig aan zijn gehoor voorbij. 'Good Afternoon' zeiden de vijf houten klazen keurig na afloop van hun concert en gingen vermoedelijk op zoek naar een kopje thee met melk.
Talk Talk na Lloyd Cole: dat is een staaltje onzorgvuldig programmeren van festivalbaas Schueremans. Want Talk Talk is ook zo'n instantgroep. Voorman Mark Hollis denkt dagenlang na over elke seconde muziek die hij opneemt. Op de plaat klinkt het reuze zorgvuldig, op het podium is de dreinerige beat met randversiering zo dood als een pier. Met vijf extra muzikanten werd op Torhout het geluid van de platen angstig dicht benaderd. Achteraan het veld, waar het podium de omvang heeft van een schoenendoos, tuurde men door kijkers naar muzikanten ter grootte van een nagel. Daar had men beter walkmannen met de muziek van Talk Talk kunnen distribueren. Torhout is het festival van de paar duizend mensen die vooraan staan te dringen en te joelen; de anderen vormen de entourage.
Couveuse
Geen wonder dat het inmiddels was gaan motregenen. De tienduizenden op het veld maten zich een regenjack van de gemeentereiniging aan. Minnekozende paartjes schuilden onder doorzichtig plastic dekens. als verliefde tweelingen in een couveuse. Achter het podium arriveerde per witte limousine Jean-Marie Pfaff, die België in Mexico naar de halve finale keepte. Zijn naam was de hele dag door al gescandeerd. Minzaam wuivend en knikkend — ook naar de Hollanders — kuierde hij met een Pfaff-petje op het permanent tussen de persmensen door. Je kon het voelen: hier hebben we even een echte vedette in ons midden.
UB40 is zeer geschikt voor tijdens een regenbui. Hun zonnige verbastering van reggae is licht verteerbaar en geschikt om je bij warm te wiegen. Hits als 'Cherry Oh Baby' en 'Red Red Wine' werden vakkundig, zij het nogal routinematig gespeeld. Met echtgenoot Jim Ken vlak in de buurt was het niet eens zo'n grote verrassing dat Chrissie Hynde aan het slot nog even opkwam voor het duet 'I got you babe'.
Dan de Simple Minds. Voor de derde keer op Torhout/Werchter en eerder dit jaar met hetzelfde programma in het Amsterdamse bos te zien. Wat moet je er nog van zeg-gen? Zangeres Robin Clark is met haar gloedvolle soulstem een aan-winst waar de groep weer jaren op kan teren. Ken liet zijn stichtelijke woorden achterwege en dat was een verademing, al was het niet aardig om van onder zijn afdak te zeggen dat de regen hem niet deer-de. Het decor en de lichtshow wa-ren even imposant als het massale geluid en de geschilderde witte duiven aan weerszijden van het po-dium bolden levensecht in de wind. De songs van de Simple Minds hebben nog steeds geen be-gin en geen eind en kunnen zo-doende eindeloos worden opge-rekt. Ondergetekende scheen zo-wat de enige te zijn aan wie deze bombast uit een echoput niet is be-steed, want het 'Olé Olé' was niet van de lucht.
De EHBO-ers hadden het rustig. 'Te rustig', zeiden ze zelf. Zo veel flauwvallers als er vorig jaar waren bij U2, zo weinig wai en er nu bij de Simple Minds. Een enkele zatlap moest worden afgevoerd, maar voor het overige werkte de waterkoeling perfect.
Intiem
Naar goed gebruik fungeerde een oudgediende als dagsluiter. Elvis Costello viel die eer te beurt, nadat Neil Young van een paard was gevallen. Sinds King of America staat Costello weer op scherp. Met zijn drie Attractions leverde hij in het donker van Torhout veruit het beste optreden van de dag af. Het kwartet stond dicht bij elkaar op het grote podium en zorgde voor een intieme sfeer. Nieuwe en oude songs volgden elkaar in een razend tempo op, waarbij opviel dat veel nummers werden gespeeld van zijn debuutplaat uit 1977: 'Red Shoes', Mystery Dance', 'Miracle Man' en het onverbeterlijke 'Alison'. Verder 'Brilliant Mistake', 'Watching the detectives' en twee nog niet opgenomen songs: 'Blue Chairs' en 'Honey are you straight?'. Het Hammond-orgel is terug in de pop en was prominent aanwezig op het festival; toetsenman Steve Nieve van The Attractions liet horen de onbetwiste meester op dit instrument te zijn. Eind goed, al goed. Torhout en Werchter zijn nog steeds de festivals met de beste sfeer en de soepelste organisatie. Toch zou het leuk zijn als de programmering van volgend jaar wat meer muzikale vernieuwing zou laten horen en wat minder establishment.
| 
