|
De lolbroek die om Toon Hermans riep was wellicht op de verkeerde avond naar Carré gekomen. In de evengoed uitverkochte zaal presenteerden twee Engelstalige singer/songwriters hun one man show. Elvis Costello en T-Bone Burnette hadden hun respectievelijke begeleidingsgroepen thuis gelaten voor een avondvullende voorstelling, die door de weinig dynamische presentatie het karakter van een beschaafde recital droeg.
De lange Texaan J. Henry 'T-Bone' Burnette begeleidde zichzelf op akoestische gitaar in een korte set, voornamelijk gewijd aan zijn derde en laatstverschenen solo-albun Proof Through The Night. Nog meer dan op de plaat leek hij daarbij een nette versie van Bob Dylan, in wiens Rolling Thunder Revue hij de kneepjes van het vak leerde. Zijn kritische en intelligente visie op de Amerikaanse samenleving sprak vooral uit de grotendeels gesproken tekst van Hefner and Disney, waarin de oprichters van Playboy en Disneyland de verworvenheden van de American Dream vertegenwoordigen. De muzikale intensiteit werd enigszins ontkracht door de summiere begeleiding en het komische effect van Burnette's slungelachtige bewegingen. Komisch was ook een intermezzo aan de piano, waarin de semi-kunstzinnige Art Movies een veeg uit de pan kregen.
Minder humoristisch ging het eraan toe bij Elvis Costello, die dit keer zonder zijn groep The Attractions verbeten worstelde met de kikker in zijn keel. Als een van de meest produktieve en consistente songschrijvers van de afgelopen jaren kon hij putten uit een imposant oeuvre, opgebouwd nadat hij zeven jaar geleden debuteerde met het album My Aim Is True. Tijdens een ruim twee uur durend concert speelde Costello, die er nog altijd uitziet als een kantoorklerk met de bil van Buddy Holly, materiaal van zijn negen lp's. De nadruk lag daarbij op de meeste recente, Punch the clock en Goodbye cruel world, terwijl het country-album Almost Blue als enige op het repertoire ontbrak.
Daarmee is echter nog niet gezegd dat Costello's passie voor country & western zou zijn afgenomen. Het tranentrekkende openingsnummer Stranger in the house vormde wat dat betreft het visitekaartje en ook andere nummers waren van een country-achtig arrangement voorzien. Costello's andere voorliefde, die voor zwarte soul en rhythm & blues, kwam door het ontbreken van een ritmische basis minder duidelijk tot uiting. Zijn ingetogen spel, afwisselend op piano, elektrische en akoestische gitaar, maakte dat het publiek muisstil aan de stoelen genageld bleef. Afgezien van enkele hoogtepunten, zoals een aangrijpende versie van Richard Thompson's The end of the rainbow, maakten de muzikale beperkingen het optreden enigszins saai. De serene atmosfeer werd pas doorbroken tijdens de toegiften, toen T-Bone Burnette een aantal duetten met Costello aanging. In een soort persiflage op The Everly Brothers werden onder meer de Tennessee Blues van Bobby Charles, de Beatles-klassieker Baby's in black en het met een knipoog uitgevoerde hippie-lied San Francisco ten gehore gebracht.
Tot slot toonde Costello met het hartverscheurende Shipbuilding en het alternatieve kerstliedje Peace in our time dat hij nog altijd een liedjesschrijver van de eerste orde is, ook al werden The 'Attractions bij dit solo-concert node gemist.
|
