|
Terwijl buiten één van de grootste kermissen van Europa losbarstte, vormde de grote zaal van poppodium 013 afgelopen vrijdagavond het domein van levende muzieklegende Elvis Costello en zijn compacte band.
Zelden was deze ruimte getuige van een kwieker en gevarieerder optreden. Voordat de kleine man met de hoed en de zwartgerande bril het podium onveilig gaat maken, dimmen de lichten echter eerst nog even voor het Belgische combo Dez Mona, dat heel wat minder jaren aan de weg timmert.
Vervolgens is het natuurlijk even wachten op de hoofdact, maar zodra die eenmaal verschenen is, wordt het geduld werkelijk op geen enkele manier meer op de proef gesteld. Met een strak aaneengeregen reeks nummers schiet Costello ondanks zijn inmiddels al bijna zestig levensjaren uit de startblokken.
Zelfs de noodzakelijke gitaarwissels nopen hem niet tot pauzeren. Aldus passeert hij samen met de drie perfect op hem ingespeelde veteranen van The Imposters meteen een keur aan stijlen uit de populaire muziek, van rock tot reggae, van jazz tot jive.
Dat dit buitengewoon eclectische geheel desondanks zeer gestroomlijnd klinkt, heeft alles te maken met het welbekende talent van de frontman voor het schrijven (en interpreteren) van ijzersterke liedjes. De Britse kameleon grossiert echter niet alleen in soepele muzikale jongleerpartijen, maar trakteert het publiek ook op vermakelijke anekdotes.
Zoals die over zijn eerste ontmoeting met de imponerende gestalte van wijlen Johnny Cash, hetgeen dan weer een goede aanleiding vormt voor een cover van "Cry, Cry, Cry" alsmede "Song With Rose," dat hij samen met diens oudste dochter schreef.
Over grote hit "She" weet Costello dan weer te melden dat de oorspronkelijk Franse tekst de hoofdfiguur eigenlijk als een ongelofelijk loeder portretteert, maar de truc die volgt, is nog verrassender. Hij verdwijnt op een gegeven moment gewoon zijwaarts van het podium, om even later zingend tussen het publiek op te duiken met "Good Year For The Roses."
Het tekent het speelse en innovatieve karakter van de artiest, die ondanks het nogal intellectuele aura dat hem omgeeft nog niet eens zo slecht op zijn plaats is in een kermisomgeving, zij het dan dat zijn stunts heel wat meer stijlgevoel en elegantie kennen. Zo gunt hij zich ook alle ruimte voor een ingetogen concertonderdeel, fraai gevolgd door een effectief salvo oude nummers.
Tenslotte kan de langgerekte hartenkreet "I Want You" niet uitblijven, waarop Costello en consorten zich ondanks de onderhand ontelbare malen dat ze dit werk gespeeld moeten hebben vol overgave storten. Toegiften worden verder niet meer gegeven, maar dat hindert ook niet. Buiten wachten de lichten en het geraas van alle attracties, maar de echte magie geschiedde vanavond binnen.
| 
