Elvis Costello staat aan de vooravond van een even kleinschalige als prestigieuze tournee door de VS, waar hij en zijn vaste toetsenist Steve Nieve in een aantal steden zullen optreden met het plaatselijke symfonieorkest. De avant-première van die reeks van acht concerten gaf de voormalige angry young man van de Britse new wave al een kleine twee jaar terug op het North Sea Jazz Festival, in samenwerking met het Metropole Orkest. Naast uiteraard veel bekende nummers uit zijn gestaag uitdijende oeuvre omvatte het repertoire een stel nooit eerder vertolkte stukken, aangevuld met een handvol van tekst voorziene composities van grootheden als Charles Mingus en Duke Ellingtons rechterhand Billy Strayhorn.
Als eclecticus pur sang had Costello de diverse gerenommeerde arrangeurs meegegeven zich niet te beperken tot één specifiek idioom, zodat diverse jazzstijlen vrijelijk door elkaar heen liepen, terwijl er bovendien her en der invloeden uit latin, pop en filmmuziek opdoken. Afgezien van de in rock 'n' roll-oren wellicht wat brave klank van het Metropole Orkest viel er het nodige muzikaal avontuur te beleven, zij het dat Costello in sommige liedjes de hoge noten slechts met moeite wist te halen en door het opgevoerde tempo van enkele andere nummers af en toe over de vele lettergrepen dreigde te struikelen.
Ter gelegenheid van de zogeheten Symphony Tour is dit bijzondere concert nu onder de titel My Flame Burns Blue eindelijk op de markt gebracht. Het beeldschoon vormgegeven album gaat vergezeld van een bonusschijfje met tweederde van het al eerder op plaat verschenen Il Sogno, dat tijdens zijn komende Amerikaanse toumee voor de pauze integraal zal worden uitgevoerd.
Costello componeerde deze instrumentale muziek begin deze eeuw in opdracht van het Italiaanse balletgezelschap Aterballetto voor een voorstelling geïnspireerd op Shakespeare's toneelstuk A Midsummer Night's Dream.
Ook deze modem-klassieke suite met onverwachte stijlementen uit de jazz klinkt bij vlagen eigenzinnig, geen moment saai en over het algemeen overtuigend, al betekent zo'n mening natuurlijk helemaal niets uit de mond van een bescheiden popjournalist.
|