Rootstime, July 2013

From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Rootstime

Belgium publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

Elvis Costello & The Imposters

013, Tilburg, Netherlands

translate
   Marc Buggenhoudt

De Belgische groep Dez Mona heeft de ondankbare taak met een kort optreden van zes nummers op te warmen voor de grote Elvis Costello. Volgens zanger Gregory Frateur zijn ze daar heel blij mee. Met amper tijd en in een kleinere bezetting geflankeerd door contrabassist Nicholas Rombouts en pianist/gitarist Tijs Delbeke weet zanger/frontman Gregory Frateur toch te overtuigen. Zij het dat het Costello publiek aanvankelijk wat afstandelijk bleef, nadien aan het praten ging maar toch meer ging luisteren op het einde.

Frateur's hele speciale theatrale wat demonische stem vraagt wat tijd om te gewennen. Toch duurt het niet lang vooraleer verzen als "For Ever Making Waves, Chasing Bright Lives" ook bij ondergetekende hun barokke schoonheid prijsgeven. "Carry On" klinkt snedig op de gitaar met een indringend refrein "Lonesome I've been waiting in this waiting game / Go on if you want but don't expect me to do the same" dat als een mantra blijft doorgaan. Bij "The Candy Man Can," een eigen interpretatie van het Sammy Davis nummer doet Gregory mij zowaar aan Stuart Staples (Tindersticks) denken. "A Part Of Us All" komt uit de opera Sága en gaat door merg en been met Frateur's indringende vocalen, een walsend mooie ballade. Uit "Get Out Of Here" klinkt dan weer verbittering.

We sluiten af in 'schoonheid' met het titelnummer uit de 5de en laatste cd A Gentleman's Agreement, het soort zwaarmoedige ballades dat Frateur als gegoten zit. Samen een staalkaart uit hun reeds omvangrijk repertoire met de melodramatische stem van Gregory Frateur als constante. Niet erg op zijn plaats als voorprogramma van Costello. Te ontdekken via hun meer toegankelijke laatste cd, maar in zijn puurste vorm is hun vroeger werk aan te bevelen.  Setlist: 1. For Ever Making Waves, Chasing Bright Lives / 2. Carry On / 3. The Candy Man Can / 4. A Part Of Us All / 5. Get Out Of Here / 6. A Gentleman's Agreement


Declan MacManus beter bekend als Elvis Costello is inmiddels bijna 59 jaar en een overlever uit het punkrock en new wave tijdperk van eind jaren 70. Nummers uit die tijd als "Watching The Detectives," "(I Don't Want To Go To) Chelsea," "Oliver's Army" en "Pump It Up" behoren tot het collectief geheugen. Ondanks een sterke verankering met de muziek uit die periode bleek Costello met de jaren naast een uitstekend songwriter een muzikale duizendpoot die uiteenlopende genres als pop, soul, klassiek en Amerikaanse rootsmuziek (folk, country, blues, jazz, bluegrass en rock 'n' roll) moeiteloos naar zijn hand kon zetten en zelfs op gelijk niveau staat met de collega's uit die genres. Costello's vakmanschap en kwaliteit staan bij elkeen buiten kijf.

Al zijn nummers hebben een ding gemeen, ze dragen onmiskenbaar de eigen stempel van Costello met bovenal zijn typisch vibrerende sneer. Costello is zeer productief met zo'n 33 platen in evenveel jaren waarvan 15 met The Attractions of The Imposters (The Attractions zonder bassist Bruce Thomas maar met Davey Faragher sinds 2001). Naast belangrijke samenwerkingen met o.a. Burt Bacharach, Brodsky Quartet en Allen Toussaint grijpt Costello toch regelmatig terug naar de oude getrouwen, toetsenist Steve Nieve en drummer Pete Thomas, voorheen bij The Attractions nu The Imposters. Op zijn laatste twee platen Secret, Profane & Sugarcane(2009) en National Ransom (2010) bedient hij zich met gemak van verschillende Amerikaanse rootsstijlen.

Ik zag Costello de laatste jaren in meerdere gedaanten: met The Sugarcanes (bluegrass), Solo en met "The Spectacular Spinning Songbook" met The Imposters, telkens overtuigende klasse! Ik ben vanavond benieuwd naar een 'gewoon' optreden van hem met de onvergelijkbare Imposters. Een Costello in goede doen is immers onklopbaar. Vrijdag avond in een goed gevulde grote zaal van de 013 was het weer zover. Bezieling waarop nog geen sleet lijkt te komen. De angry young man met het zwartgerand hoornen brilletje en eeuwige hoedje staat op scherp.

Opener "Home Is Anywhere You Hang Your Head" hakt er meteen fors in en dat jachtig beukend ritme zou zo 20 minuten aanblijven. We hebben nauwelijks naar adem kunnen happen en zijn al vijf songs verder. Songs als "Turpentine," "Clubland," "Beyond Belief" en "You Belong To Me" krijgen allen de rechttoe rechtaan rockbehandeling met een snerende Costello, pompende bas , opzittende drums en inventief orgelspielerei: rauw, ongekunsteld en spontaan zoals het een rasentertainer past.

Na deze frontale aanslag wordt wat gas terug genomen voor wat countryslepers zij het niet letterlijk want het wordt nooit gezapig. Luid,tempo, strak ritme en inspiratie blijven een constante. "Everyday I Write The Book" krijgt de meezingers/klappers in beweging terwijl "Song With Rose" geschreven met Rosanne Cash de aanleiding vormt voor een sappige anekdote en een ode aan haar vader Johnny Cash met "Cry, Cry, Cry." Costello verhaalt met veel genoegdoening hoe hij via Nick Lowe die destijds getrouwd was met de stiefdochter (dochter van June Carter Cash) van Johnny Cash op een avond in het duister plots oog in oog kwam te staan met de imposante figuur en stem van The Man in Black.

"My All Time Doll" en "Stations Of The Cross" komen uit de laatste twee studioplaten, complexe songs met een ingetogen karakter gestoken in een forser Imposters jasje. The Imposters zijn niets minder dan excellent, een machtig vervormd rockgeluid van drums, gitaar en toetsen(piano, orgel,vox) met hoofdverantwoordelijke Steve Nieve kwistig aan de knopjes.

Costello verrast met gruizig gitaarspel in het aloude "New Lace Sleeves" (Trust, 1981) met een funky uitstapje naar Johnny Otis' "Willie And The Hand Jive" dat overgaat in de aanstekelijke reggae ritmiek van "Watching The Detectives" inclusief een loeiend vintage gitaargeluid met een megafoon. Magistraal!

Terug naar zijn Fender voor een opzwepend "Bedlam." Costello verstaat de kunst zich onmiddellijk naar een andere stijl te kunnen omschakelen én in te leven. Een doorleefd gezongen "Shipbuilding" op dit moment wint zodoende nog aan kracht, mijmerend en ingehouden, een luide oerschreeuw maakt het af. Grandioos!

Bij dit eclectisch feestje is er ook plaats voor romantiek en entertainment: Costello's gebroken stem croont zich rond de Charles Aznavour sleper " She," hij verdwijnt plots achter het gordijn om even later in het publiek op te duiken dat kan meejoelen en meezingen. Elvis stem houdt het niet, het is er dik over maar so what, it's all part of the show! Ook "Good Year For The Roses" mist zijn melodramatisch effect niet.

Akoestisch dan met rock 'n' roll zoals het was in Tilburg anno 1922 met vooreerst "A Slow Drag With Josephine" een vrolijk folkliedje, ritmisch gepluk aan de gitaar gevolgd door het romantische "Walkin' My Baby Back Home" voor zijn tweelingzoontjes van zes die nu wellicht omdat hun moeder (jazz- zangeres Diana Krall) ook weg is aan de sigaren zitten… Alvorens het slotoffensief in te zetten laat Elvis nog horen wat een geweldig goede zanger en begenadigd gitarist hij is met het aan Django Reinhardt verwante "Jimmie Standing In The Rain" dat van gipsy jazz naar gospel uitdijt met "Brother, Can You Spare A Dime?."

"Oliver's Army" op plaat wel een vrolijke Abba cover opent alleen met Elvis' zang en Steve aan de piano waarna de anderen invallen tot een dynamisch groepsgeluid. Dan gaat het in rechte lijn door met de punkswinger (I Don't Want to Go to) Chelsea, Pump It Up en de Brinsley Schwarz cover "(What's So Funny 'Bout) Peace, Love And Understanding?" Rock 'n' roll power, energiek en tijdloos, onweerstaanbaar gemaakt door de inventieve orgel/vox klanken van Steve Nieve en de harde ritmiek van meesterdrummer Pete Thomas.

Het direct aansluitende "I Want You" met die ene aangehouden pianonoot blijft het doen: zang en gitaar gaan door merg en been. Een laatste uppercut, meer kunnen we niet meer aan. Elvis en Co hebben het beste van zichzelf gegeven en verlaten na twee u rock 'n' roll plezier de scene. We zijn voldaan.

Het concert van vanavond bood door zijn opzet niet de subtiliteit, afwisseling of gratie van de recente Belgische concerten maar stak er qua rock'n'roll niveau bovenuit met een uniek performer.

-

Rootstime, July 2013


Marc Buggenhoudt ‏reviews Elvis Costello & The Imposters and opening act Dez Mona, Friday, July 19, 2013, 013, Tilburg, Netherlands.



-



Back to top

External links