Rootstime, May 2012

From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Rootstime

Belgium publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

Elvis Costello & The Imposters

Ancienne Belgique, Brussels

translate
   Lou

Elvis Costello (° Londen, 25 augustus 1954 als Declan Patrick MacManus) komt samen met The Imposters de pas verschenen liveplaat "The Return Of The Spectacular Spinning Songbook" promoten. De zestien songs op de cd werden op goed geluk gekozen door het publiek (door aan een rad te draaien) en hetzelfde concept wordt ook vanavond (gedeeltelijk) toegepast. The Imposters zijn Steve Nieve op toetsen, Pete Thomas op drums en Davey Faragher op bas, stuk voor stuk getalenteerde muzikanten. Ondertussen was het al 25 jaar geleden dat Elvis in Europa toerde met "The Spectacular Spinning Songbook." Ik ben benieuwd wat dit gaat geven.

Stipt om 20 u komen de heren het podium op en beginnen met een spetterende versie van "I Hope You're Happy Now," met een belangrijke inbreng van het orgeltje van Steve Nieve. Deze onwaarschijnlijk veelzijdige toetsenist zal de ganse avond trouwens een belangrijke inbreng hebben. Elvis en de zijnen trekken met "Heart Of The City," "Mystery Dance," het door een klappend publiek begeleide "Uncomplicated" en een uitbundig "Radio, Radio" volop de rockkaart. In een ronde kooi op het podium staat een wulpse, mooi geboetseerde koffiekleurige dame sensueel te dansen, Elvis krijgt zeker niet alle aandacht van het publiek. Dan is het moment aangebroken om het rad in werking te stellen. Elvis, die zich voorstelt als Napoleon Dynamite (met hoge zwarte hoed), legt bondig de bedoeling uit : het is eigenlijk simpel, waar de pijl van "The Spinning Wheel" blijft stilstaan, dat nummer wordt gespeeld. Het rad staat vol songtitels maar soms is het slechts een beschrijving of woord waarmee hij meerdere kanten uitkan. De midtempo rocksong "Beyond Belief" is het eerste nummer waarop het rad halt houdt. Als beloning krijgt de vrouwelijke raddraaier een drankje en mag ze in de kooi een dansje doen. De enige moedige man die aan het rad durft te draaien — voorts zijn het allemaal pittige dames — laat het stilstaan op de ballade "Almost Blue," het titelnummer van het in 1981 verschenen countryalbum. Steve speelt een prachtige pianopartij aangevuld met subtiele drums (met brushes) van Pete.

Elvis weet het geheel op een luchtige, grappige manier aan elkaar te praten. Hij is een geboren verteller en grappenmaker, hij zou het als stand-up comedian niet slecht doen. Er is een koppel dat aan het rad komt draaien en onze ceremoniemeester probeert de man tot een huwelijksaanzoek te verleiden maar deze gaat er niet op in. Het rad houdt soms halt tussen twee nummers en zo laat hij het publiek democratisch kiezen tussen "Hoover Factory" en "Watching The Detectives." Het laatste haalt het en tijdens dit nummer soleert Elvis er op los en laat zien wat een knappe en misschien wel onderschatte gitarist hij is. Steves toetsen vullen mooi aan. Als het rad stilvalt op Cash vertelt hij een lang verhaal over zijn ontmoetingen met Johnny Cash, die hij heeft leren kennen via zijn vriend Nick Lowe (die gehuwd was met de dochter van June Carter). Zo heeft Johnny foto's met ongeveer elke Amerikaanse president sinds Lincoln. Hij covert diens "Cry, Cry, Cry" en breit er Jerry Chesnuts "Good Year For The Roses" aan vast. Naast het rad staat er nog een soort kermisattractie en mag een meisje met een hamer proberen de bel te laten klinken wat haar nog lukt ook. Als beloning mag ze een nummer kiezen en ze gaat voor "Alison," dat hij heel doorleefd brengt. "Everyday I Write The Book" is een ander hoogtepunt. Een verrassende cover krijgen we met "Purple Rain" van Prince, meteen een voorlopig slot na ongeveer anderhalf uur.

Na een korte pauze komt Elvis solo terug en brengt enkele nieuwere songs zoals "Slow Drag With Josephine" (een rocksong anno 1921 in Brussel), een deels niet versterkt gezongen "Jimmie Standing In The Rain" (een verdiend daverend applaus is zijn deel), en het door de pas overleden bluesgrasslegende Doc Watson geïnspireerde "Dr. Watson, I Presume." Hij was zodanig onder de indruk van een gesprek met Doc dat diens woorden tot een song hebben geleid. De groep keert terug voor de ballade "Indoor Fireworks." Ze brengen een waanzinnige versie van The Rolling Stones' "Out Of Time" gevolgd door "I Can't Stand From Falling Down." Het slot van het concert snijdt iedereen de adem af : een onverwoestbaar "Oliver's Army," een met pompend orgel opgeluisterde "Pump It Up" en een knappe versie van "(What's So Funny 'Bout) Peace, Love And Understanding?" Het absolute hoogtepunt is het slotakkoord "I Want You" : muzikaal hoogstaand en inventief, de echo op Elvis' stem waaiert door de zaal, aangrijpend gezongen. Onwaarschijnlijk knap!

Vorig jaar maakte Elvis Costello een verpletterende indruk met zijn soloconcert in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. Niet te overtreffen, dacht ik toen. Alhoewel moeilijk te vergelijken, heeft hij deze prestaties vanavond zeker geëvenaard. Als iemand me nog over Elvis aanspreekt denk ik voortaan in de eerste plaats aan Costello.

-

Rootstime, May 2012


Lou reviews Elvis Costello & The Imposters, Wednesday, May 30, 2012, Ancienne Belgique, Brussels, Netherlands.



-



Back to top

External links