|
Elvis Costello is een man die graag verrast. 66 jaar is hij nu maar het heilige vuur brandt nog altijd vol. Op Hey Clockface daagt hij zichzelf weer uit. "Ik wilde dit gewoon doen en dan moet het er uit." Hij was net op tijd want slechts daags voor de afronding van de opnames, kon hij vliegtuig terug naar Canada pakken. Daar trok hij zich met zijn vrouw Diana Krall en gezin terug op Vancouver Island om Hey Clockface af te maken en zich vol overgave te richten op een re-release van zijn classic Armed Forces.
Hey Elvis. Apart wel, alleen interviews kunnen doen via de telefoon.
Het is zo'n rare tijd. Ik zou eigenlijk naar Londen vliegen om promotie te doen maar het is gewoonweg niet mogelijk. Mijn moeder is op leeftijd en woont in een verzorgingstehuis. Ze is nu 93 jaar en ik zou haar zo graag willen bezoeken. Mijn ma was nog bij mijn laatste concert in Liverpool en dat was een geweldig moment. Zo emotioneel. Maar het gebied in het noorden van Engeland is er slecht aan toe dus ik zal nog even geduld moeten hebben voordat ik haar weer kan zien.
En het jaar begon zo goed. Je won, tegen alle prognoses in, een Grammy Award voor je vorige album Look Now.
Dat was zo raar. We waren ingedeeld in een hele rare categorie met een muzikant zoals Michael Bublé en John Legend. Prima muzikanten hoor maar zij maken toch totaal andere muziek dan ik. Ik weet nog dat we in de zaal zaten en hoe verrast we waren toen mijn naam viel. Ik ben samen met mijn drummer Pete Thomas die al vanaf het allereerste begin bij mij speelt, naar voren gelopen. Het was heel gek en bijna surrealistisch. Mijn pianist Steve Nieve was er niet bij omdat ze zijn uitnodiging naar het verkeerde adres hadden gestuurd. Maar ja, awards zijn wat mij betreft volstrekt onbelangrijk. Ik was in 1977 genomineerd in de categorie: "beste nieuwe artiest." Daarna ben ik nog twee keer genomineerd en eentje ervan won ik samen met Burt Bacharach. Maar het hele idee van awards moet je met een gevoel voor humor benaderen. We hadden lol, hoor.
Je nieuwe album Hey Clockface lijkt wel een reisplaat. Als een lang vooropgezet plan. Maar dat is het niet, begrijp ik.
Het klinkt natuurlijk een beetje gek als je roept dat je een plaat hebt opgenomen in Finland, Frankrijk en Parijs maar daar zat geen masterplan achter. Alleen wilde ik de songs spontaan opnemen met een groot aantal muzikanten waarmee ik nooit eerder had gespeeld. Dat was de grote uitdaging. Het is een beetje vanuit het kind perspectief. Je start met iets zonder dat je de afloop kent. Maar dat kan je alleen doen met muzikanten die vanuit die positie kunnen werken. De reden waarom we vanuit Finland naar Parijs vlogen was omdat Steve Nieve daar woont. Meer niet. Hij had een geweldige groep muzikanten verzameld waarmee we in de Studio Saint Germain wat stukken opnamen. Alleen de drummer en de klarinettist kende ik, de anderen niet. We hebben daar in twee dagen tijd maar liefst negen songs opgenomen. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Zelfs de orkestrale stukken waren niet uitgeschreven en toch klopte het.
Je duikt graag in het diepe. Ik was destijds in 2004 bij de repetities en het concert dat je deed met het Metropole Orkest. Dat moet zelfs voor jou een bijzondere ervaring zijn geweest.
Dat was één van de mooiste muzikale dingen uit mijn leven. Ik kende Vince Mendoza natuurlijk wel, maar was alleen bekend met de naam van het Metropole Orkest. Maar wat mij verraste was hun flexibiliteit en het inlevingsvermogen om stukken van een popartiest zo te interpreteren. Ik denk nog vaak terug aan die dagen dat ik met het orkest in Hilversum repeteerde. Het was zo intens maar ook zo mooi. Ik heb in die dagen in Nederland en tijdens het optreden in het North Sea Jazz Festival zoveel geleerd. Het was ook prachtig om dat geweldige orkest naar New York te halen om daar in het Lincoln Center te spelen. Dat is wellicht de meest prestigieuze zaal voor klassiek en jazz in Amerika. Het was voor mij en het Metropole Orkest een droom die uitkwam.
Op je je nieuwe plaat zing je heel direct, heel gedurfd.
Ik heb alles live in gezongen. Ik stond in de "vocal booth" om mijn zang op te nemen en tijdens de opnames ontdekte ik de pracht van de compositie. Het was echt datgene doen wat op dat moment juist was. Dat klinkt wellicht heel vaag maar niet met dit soort muzikanten. Die tillen je hoog boven de grond. Het was ook zo mooi dat we het in Parijs konden doen. Toen ik opgroeide had ik altijd al een welgevormd idee over die stad. De muziek van Charles Aznavour of Juliette Gréco. En de geweldige films van mensen zoals Jean-Luc Godard die daar vandaan komen. Het is romantische kant van dat land en Parijs. Veel grote Amerikaanse jazzmuzikanten zijn uiteindelijk ook naar Parijs vertrokken omdat ze daar wel werden geapprecieerd. Tja, en de plaat die ik in Parijs wilde maken, is er nu en daar ben ik heel trots op.'
Hoe was Helsinki?
Een geweldige stad met een hoge graad van urgentie. Toen ik daar de song "No Flag" opnam, kwam dat ook naar boven. Ik heb dat nummer op een hele agressieve manier ingezongen. Ik wilde het ook graag opnemen met een drummachine. Puur, rauw en direct. Zoals vroeger ook rock 'n' roll platen klonken. De eerste rock 'n' roll songs werden zonder drums opgenomen, maar toch barsten ze van de power en energie. Het gaat erom hoe je de ruimte gebruikt. Daar was ik mij bij het opnemen van Hey Clockface heel bewust van. Ik wilde af van de traditionele formatie van bas, drums, gitaar en piano of toetsen. Natuurlijk zijn het gewoon Elvis Costello-songs, maar met een andere spanning.
Even over een ander buitenbeentje. Hoe kijk je terug op dat album Wise Up Ghost dat je maakte met The Roots?
Die plaat met The Roots is mij een beetje aangepraat. Maar ik wilde gewoon een goeie plaat maken met The Imposters. Ik vind dat ze vanaf 2002 niet goed tot hun recht zijn gekomen op mijn albums. Dat wilde ik op Look Now rechtzetten. Wat ik met The Imposters doe, kan ik niet met The Attractions doen. Weet je, nu heb ik zoveel tijd om na te denken over de toekomst. Ik hoop echt dat we vanaf midden volgend jaar weer kunnen optreden. Het gaat natuurlijk ook om vertrouwen. Mensen moeten het weer aandurven om een venue of theater binnen te lopen.
Heeft deze pandemie ook iets positiefs opgeleverd?
Wat deze rottijd ons heeft gegeven, is tijd en dat bedoel ik niet op een filosofische manier. Maar heb wel kunnen nadenken wat ik allemaal heb. Normaliter reis ik in de zomer met de tourbus tussen Wichita en Omaha en prakkiseer ik mij rot hoe het met mijn familie gaat. Nu hebben Diana en ik ons met het gezin teruggetrokken in een huis op Vancouver Island, ver weg van alles en iedereen. Diana had ook net een prachtig album gemaakt in de Capitol Studios in Los Angeles dus dat was wel heel bijzonder dat we beiden op het moment dat de ellende toesloeg net klaar waren. Ik heb vreselijk veel kunnen doen. We spreken met elkaar via de muziek. Ik heb voor verschillende mensen songs opgenomen. Ondertussen hebben we een stevig deel van Hey Clockface opgenomen toen we in de lockdown zaten.
Hoe sta je er zelf in?
We kunnen onszelf niet veroorloven om hopeloos te worden. Er zijn zoveel dingen die verontrustend zijn, vooral hier in Amerika. Ik probeer echt te begrijpen waarom mensen doen zoals ze doen. Waarom ze elkaar zo haten. Dit is echt het moment om geen haat terug te geven aan de mensen die drijven op haat. Liefde is echt de oplossing voor het probleem.
Wat anders. Ik begrijp dat je bezig bent met het uitzoeken van oud materiaal voor een aantal nieuw re-releases.
Sterker nog, in november gaan we een box-set aankondigen met daarin zes albums rondom mijn plaat Armed Forces. De legendarische Bob Ludwig heeft een nieuwe master gedaan. Ik denk dat we met de huidige technologie zo'n album als Armed Forces echt recht kunnen doen. Veel platen uit de jaren '70 zijn nooit echt goed naar een cd vertaald. Pas nu kunnen we het perfect aanpakken. Er komen naast het originele album veel outtakes en demo's staan. En daarnaast voegen we vier volledig concerten uit die tijd toe.
Vertel eens wat over die live-optredens die er op staan.
Het gaat om een concert rondom kerst in 1978 in Londen, een Highschool optreden in Amerika, een gig uit Australië en eentje, en dat ga je heel leuk vinden, het Pinkpop optreden van 1979. Dat optreden op Pinkpop is zelfs mijn favoriete show van al deze vier. In 1978 moesten we ons nog ontwikkelen maar in de zomer van 1979 waren we echt op onze top. We waren toen ook al bezig met songs van het album Get Happy. In de box zal ook een Comic Book komen en handgeschreven teksten die ik destijds verzamelde. Ik denk dat mijn fans het wel erg gaaf gaan vinden.
| 
