|
Vier jaar geleden schreef Costello, geboren Declan MacManus, voor het Brodsky Quartet The Juliet Letters een songcyclus voor strijkers en vocalen. Enkele maanden geleden trad hij op met operazangeres Anne Sofie von Otter, voor wie hij momenteel een nieuw stuk, 'Three distracted Women', aan het schrijven is. De jaren negentig zijn voor Costello het tijdperk van de (her-)ontdekking van de klassieke muziek. Maar het meest bekend blijft hij natuurlijk als popmuzikant en als een van de laatste boegbeelden van de new wave die nog steeds actief is.
Zijn naam bleek afgelopen zaterdag in ieder geval nog goed voor een vol Carré, waar Costello met een verwijzing naar het EK voetbal een plaagstoot naar het publiek uitdeelde door in een oranje shirt op te treden. Dat bleek helaas meteen het enig prikkelende dat die avond zou gebeuren.
Hoewel hij nog steeds op een trouwe aanhang kan rekenen, is Costello vooral een musician's musician. Zijn imposante staat van dienst die hij in zijn zevenentwintig jarige carrière opbouwde, spreekt wat dat betreft boekdelen. Zijn songs werden opgenomen door Roy Orbison, Chet Baker, Johnny Cash en Blur. Hij produceerde platen van de Specials en de Pogues en vervulde gastoptredens bij Neil Young, Bob Dylan en en T Bone Burnett. De man kan, kortom in muzikaal opzicht vrijwel alles.
Alles, behalve zingen. De aanvankelijk te schelle geluidsafstelling in Carré hielp natuurlijk niet mee, maar ook toen dat was verholpen bleven Costello's vocalen hoofdpijnverwekkend. Als hij zich inhield, viel het nog mee. Maar als hij uithaalde, en dat was vaak, verwerden zijn gezangen tot een snerpend gekerm.
Een groter contrast was daardoor niet denkbaar met zijn muziek, een mix van pop, jazz en klassiek, die een feilloze live-uitvoering kreeg. Tegelijkertijd klonk elke piano-solo, ieder gitaarloopje zo uitgedacht, dat het doodsloeg. Costello mag graag cynisch doen over collega's die in hun songs hun hele emotionele hebben en houden uitstorten. Maar daar zal wel wat naijver bijzitten, want zelf had hij wel wat van die passie kunnen gebruiken. Bij zijn enige Nederlandse optreden bleef zijn muziek intellectuelenpop, muziek uit het hoofd, niet uit het hart.
|
