|
De muzikale geest van Elvis Costello is onverzadigbaar. Ook op zijn onderhand 32ste album The Boy Named If schudt hij de geweldige songs weer schijnbaar moeiteloos uit zijn mouw. Songs die teruggrijpen naar zijn eerste decennia als songschrijver en muzikant en verrassenderwijs, Costello is ook alweer 67 jaar, al net zo fris klinken.
Natuurlijk ligt de klasse van The Boy Named If niet alleen aan Costello zelf. Zijn songs zijn weer geweldig en zijn stem klinkt nog steeds prima, het is natuurlijk ook zijn band die dit nieuwe album zo ijzersterk maakt. Met Steve Nieve op toetsen en Pete Thomas op drums (zijn oude Attraction maatjes) en Davey Farragher op bas, die te samen sinds 2001 The Imposters vormen heeft hij een droomtrio muzikanten bij elkaar.
Muzikanten die snappen wat Costello in zijn songs verlangt en altijd net iets meer geven waardoor Costello nog beter zingt en zijn gitaarwerk nog prominenter in de sound laat passen. Van verslapping is bij Costello in zijn al bijna 50 jaar durende muzikale carrière maar weinig sprake geweest. En anders was er altijd zelf bij om zichzelf een geweldige schop de goede kant op te geven.
Het avontuurlijke Hey Clockface van twee jaar terug gaf al aan dat Costello nog vol vuur zit. Met de reissue van Armed Forces (1979) en de heruitgave van This Years Model met vocalisten die de songs in het Spaans zingen, moet de kracht van die platen ook bij Costello weer indruk hebben gehad. De losse productie van zijn eerste platen, die heerlijk ongepolijste rauwe sound waarover die wonderschone songs hun weg vonden keert op het nieuwe album fraai terug.
Luister naar een song als Mistook For A Friend en je kunt bijna niet geloven dat die niet eind jaren 70/begin jaren 80 door hem werd opgenomen. Geweldige song en met dezelfde overtuiging gezongen en gespeeld als in die jaren. En dat heerlijk jengelende orgeltje van Nieve maakt de song gelijk een onvervalste klassieker. En dan hebben we de onverslijtbare balladschrijfkwaliteiten van Costello alweer voorbij horen komen in het zeer fraaie Paint The Red Rose Blue.
The Boy Named If is Costello in bloedvorm. Dertien songs waar de klasse vanaf spat en gezongen alsof er in zijn stem maar geen veroudering wil optreden. Van lekker stevig weerbarstig rocken tot ingetogen ballades, steeds weer met veel melodie en verrassing in songstructuren gespeeld, klinkt zijn 32ste nog net zo vol vuur als zijn best werk.
En natuurlijk weten we dat hij niet alleen geweldige melodieën kan schrijven maar zijn teksten al net zo overtuigend zijn. De tekst van de titeltrack over een denkbeeldige vriend die afrekent kan worden op alles wat de ‘echte’ persoon fout doet en die van het eerder genoemde Paint The Rose Blue, waarin Costello verhaalt over een stukgelopen relatie, bewijzen dat weer optimaal. The Difference, over een misbruikte dochter die haar vader vermoordt op een ander manier, al net zo.
Naast de heerlijk energieke albumopener Farewell, OK, de titeltrack, Paint The Rose Blue, het donkere The Difference en Mistook For A Friend geeft Costello ook met songs als Trick Out The Truth, het weerbarstige What If Can’t Give You Anything But Love, het super catchy Magnificent Hurt, The Death of Magic Thinking en de prachtige, akoestisch gespeelde, Mr. Crescant maar weer eens aan hoe goed hij als songschrijver nog steeds is.
Met The Boy Named If bewijst Costello nog verre van uitgespeeld te zijn. Het is een machtige collectie songs vol vuur en passie die een sterk verlangen oproept hem snel weer eens op het podium te gaan zien. Zijn Imposters is een ideale prachtband die met het steady baswerk van Farragher, het weergaloze toetsenwerk van Nieve (de Costello sound klinkt zonder hem zoveel minder bijzonder) en het straffe drumwerk van Thomas (wat geeft die mag toch steeds een heerlijke power en drive aan de songs) Costello een weergaloze basis geeft.
| 
