|
Neen, alhoewel de voorbije harde winter misschien wel aan de oorsprong ligt van mijn beeldspraak. toch bedoel ik met «New Wave: een koudegolf» niet hetzelfde als met «Disco: het laat me zo koud als een frisco». New Wave laat me immers niet koud. Maar anderzijds loop ik er ook niet warm voor. En dit is dan te wijten aan de koele. koude atmosfeer die de meeste New Wave-produkten uitademen. Zoals deze week de elpee van Elvis Costelio en de single van Tom Robinson, die op onze werktafel liggen.
Maar eerst «New Wave» dus. «Nieuwe golf» betekent dat, maar dat zegt niet zoveel. In het Frans is het «nouvelle vague» en dat wordt al duidelijker. Een nieuwe lichting, een nieuwe richting dus in de muziek. Oorspronkelijk duidde men met «New Wave» Amerikaanse groepen aan die ongeveer dezelfde sound hadden als de Engelse punks. Nu is dat niet meer zo (Costello en Robinson, om bij onze voorbeelden te blijven, zijn allebei Engelsen en toch New Wavers en geen punks: New Wave is gevarieerder dan punk, artistieker, «aller». Maar anderzijds zijn er natuurlijk ook overeenkomsten: de ruwheid, de brutaliteit (zówel in de tekst als in de muziek), de nadruk op ritme. Het zal ondertussen geen geheim meer zijn dat ik geen punk-fan ben. Als ik dus New Wave hoger aansla. is het omwille van de verschillen. En hierbij spelen de producers een grote rol: Todd Rundgren bij Tom Robinson. Nick Lowe bij Elvis Costello, Brian Eno bij The TaTalking Heads enz.
Net als bij X-Ray Spex, zijn Tom Robinson en Elvis Costello begaan met de toene-mende fascisering in Groot-Brittannië. Costello's elpee heette oorspronkelijk zelfs Emotional Fascism maar onder druk van de platenfirma werd deze titel gewijzigd in Armed forces (gewapende troepen), die eigenlijk ook niet mis te verstaan is.
Alhoewel Tom Robinson tot vedette van het jaar is uitgeroepen bij zijn platenfirma, toch lijkt zijn afgang niet meer te stuiten. Zoals je misschien wel weet, debuteerde Tom met een uitstekende I.p. (Sing if you're glad to be gay) en een zeer goede single (2-4-6-8 Motorway), maar de elpee Power in the darkness liet reeds vermoeden dat hij ver aan het eind van zijn Latijn was. Het is dus helemaal niet te wijten aan zijn samenwer-king met Peter Gabriel (ex Genesis) dat deze single de mist ingaat. De derde elpee van Elvis Costello is dan wel een betere koop. Ik ga er niet veel over vertellen (ik zal nog eens het woord geven aan mijn kollega's) tenzij dat vooral de eerste drie nummers zeer goed zijn en dat er een elpeetje bij zit dat op zichzelf reeds de moeite waard is (live-versies van Alison», «Watching the detectives» en «Accidents will happen»).
Nu hoor je't es van een ander
«De in Engeland geboren Costello mag er dan een beetje uitzien als Woody Allen met een gitaar, in zijn muziek valt niets van schuchterheid te merken. Met een driemans-groep achter hem, spuwt hij een stroom riffs uit die aan het gesakkadeerde ritme van Chuck Berry, Bill Haley, Little Richard en de jonge Beatles doen denken.» (Time)
«Hij bijt zich in elk liedje vast, en zorgt ook dat zijn diktie, zijn volume helemaal passen in de kleur die elk van die liedjes krijgt door de tekst en het instrumentarium. Dit is behalve een belangrijke ook een zeer boeiende plaat.» (Humo)
«Op de keper beschouwd is Armed Forces een manipulatief produkt met genoeg intelligente rookgordijnen om hem maar te laten voor wat hij is, en gewoon te genieten zonder te denken. Echte konsumptiepop zoals het hoort en binnen die grenzen erg aangeraden.» (Knack)
«Elvis Costello is een artiest die een unieke plaats inneemt in het popgebeuren van deze eind-zeventiger-jaren periode. En wie dat weigert te geloven moet maar eens luisteren naar de intro van Oliver's Army». (Spectator)
«Het klinkt erg zoals in de sixties, zeer Pop, bijna als...The Beatles». (Le Monde de la Musique)
| 
