Amigoe, November 22, 1986

Bibliography   72 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 00 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 UK & Ireland weeklies UK & Ireland magazines UK & Ireland newspapers US newspapers US rock magazines US music magazines US magazines US alternative weeklies European magazines European newspapers Canada  •  Mexico  •  Asia Australia  •  New Zealand South America  •  Africa Blogs  •  Fanzines  •  Books Online publications Amigoe   1979 April 21 1986 November 22 Newspapers   The Australian Belgium Soir Berliner Zeitung Cleveland Scene Columbus Dispatch Connecticut Post Correio da Manhã Corriere della Sera Le Figaro Financial Times Gazeta Wyborcza Hamburger Abendblatt Irish Examiner Irish Independent Irish Press Irish Times Kölner Stadt-Anzeiger Liverpool Echo London Daily Mail London Evening Standard London Guardian London Independent London Observer London Telegraph London Times Los Angeles Herald-Examiner Louisville Courier-Journal Mail & Guardian Marin Independent Journal Mail Tribune Melbourne Age El Mundo Neue Zürcher Zeitung New Zealand Herald Otago Daily Times El Pais Philadelphia Inquirer Pittsburgh Post-Gazette Pittsburgh Tribune-Review La Presse Providence Journal Radikal Reading Eagle la Repubblica Satakunnan Kansa South China Morning Post Der Spiegel La Stampa Der Standard St. Petersburg Independent St. Petersburg Times Süddeutschen Zeitung Svenska Dagbladet Trondheim Adresseavisen Trouw De Volkskrant La Voz de Galicia Wanganui Herald Wiener Zeitung Die Zeit — Napa - Pop Pagina Elvis Costello; het-verhaal van een mythe Peter Paap Scanning errors uncorrected... LONDEN, DECEMBER 1976. In een Londense bar, Nashville genaamd, is een optreden van Graham Parker & The Rumour. Het publiek laat het in eerste instantie afweten en men besluit een uur te wachten alvorens het lieert te beginnen. Onaangekondigd begint een kwartier later het voor-programma, ene Elvis Costello. Het aanwezige bliek kijkt niet op of om en babbelt rustig door het eerste nummer heen. Bij het volgende nummer wordt men stil, na het derde ontstaat er een voorzichtige applaus en drie kwartier later gaat de kleine man met de electrische Fender onder zijn arm richting kleedkamer. Twee weken later. Tijdens de CBS Convention wordt er's middags iemand gesignaleerd met een sandwichbord op buik en rug, waarop staat aangekondigd dat die avond Elvis Costello zal optreden. Men vraagt zich af hoe dit mogelijk is daar Costello niet in het programma voorkomt en bovendien niet eens bij CBS onder contract staat, 's Avonds wordt Elvis Costello gearresterd, omdat hij voor de deur van het Amsterdamse Hilton Hotel, de dames en heren van CBS een voorgroefje geeft vam zijn nog uit te brengen elpee «My aim is true». KOPSTUKKEN Sommige mensen rollen vanzelf het muziekwereldje binnen en andere moeten stad en land aflopen om een contract in de wacht te slepen. Elvis Costello is zo'n typerend voorbeeld. Een jaar lang loopt hij alle grote en kleine platen- maatschappijen vergeefs af, totdat hij begin '77 aanklopt bij het pas opgerichte Stiff Records. Costello: "Noem ze maar op en ik ben er geweest. Echt waar, bijna alle platen- maatschappijen uitgevers van Londen heb ik opgezocht. Precies één jaar lang n jaar heeft 365 dagen, niet? Zaterdag en zondag zijn ze dicht, reken maar uit! Ik overdrijf ,niet. Ik kwam met demo's met daarop mijn gitaaren stem, want ik kon in die tijd niet eens eten kopen, laat staan demo's maken met andere muzikanten erop. Ik dacht dat dat geen probleem zou zijn, want het eerste waar een producer of uitgever prat op gaat, is het feit dat hij door zijn feiloos gehoor en zijn nog feillozer inzicht door demo's van matige kwaliteit heen kan luisteren. Nou vergeet het maar. Alle songs, die op My aim is True staan, hebben die feilloze boys gehoord en het bestek, dat ik erover te horen kreeg, was dat ze wat weinig instrumentatie hadden. Nou ik ben ook niet het type dat zo'n kantoor binnen komt en zegt: 'Mijnheer, ik heb hier een paar songs, die een beetje gepolijst moeten worden en met een goede producer misschien wel een aardige plaat ,kunnen opleveren, als u mij ,darmee wil helpen in uw oneindige goedheid...' Nee, ik zei dan: ‘Ik heb hier een paar fantastische songs, het lijkt mij het beste als u ze opneemt en uitbrengt'. Stiff was de enige maatschappij, die postief reageerde. Ik kwam daar op kantoor, een werkplaats ati vijf bij vijf, en de twee jongens, van wie ik dacht dat ze telefonist en portier waren, waren de twee hoogste kopstukken, Jake Rivera en Dave Robinson. Ze luisterden de band afzonder één opmerking en zeiden daarna: 'Ja, O.K. We nemen het op. Wat zijn je voorwaarden?' Nou, die voorwaarden waren niet bijzonder. Ik wilde bijvoorbeeld geen groot voorschot, waarmee tegenwoordig de hele business begint en eindigt. Stiff heeft een versterker en een bandrecorder voor me gekocht om de demo's niet slechter te hoeven maken dan strikt noodzakelijk. Het voorschot is trouwens verrekend met de royalties. Nee, geen credits op de hoes. Dat vind ik ook zon plaag in de business. "Wij danken de firma Johnny Walker voor de verfrissingen. Weerzinwekkend! Nee, ook de muzikanten staan er niet op. Ik kende ze amper toen we «My aim is true» opnamen en nu ik ze wel ken, weet ik dat het niet van die knakkers zijn, die zo graag op een hoes vermeld worden. Eigenlijk wilde ik er maar één ding opzetten. Dat was: 'Niemand bedankt. Als reactie op die artiesten, die zelfs hun moeder bedanken voor hun geboorte. Maar helaas, The Damned waren me net voor, die deden net zo iets. Toen heb ik maar van elke informatie afgezien". HUMPERDINCK In maart '77 wordt het nummer Less than zero op single uitgebracht dat refereert aan de ultra-rechtse partij National Front. Costello: "Inderdaad gaat die song zijdelings over het National Front, maar er zit geen weloverwogen hekeling van het fenomeen achter. Ik zag die zak van een Martin Webster (leider van deze partij) eens raaskallen op de tv en ik werd zo woedend op die lapzwans dat ik in vijf minuten Less than zero heb geschreven. Ik dacht: begint dat gedonder nou ook al in Engeland? Want voor die tijd stelde ik me fascisten altijd voorals halfgare Duitsers of ijdele Italiaantjes met een uniform aan". Met zijn debuut- album «My aim is true» oogst Costello — werkelijke naam Declan McManus—gigantisch veel succes. De plaat bevat een aantal puntige, korte songs waarin jaloezie, wraak en schuld de centrale thema's vormen. De opvallende verschijning van Costello — hoornen bril, slechtzittend ouderwets colbertje en een achterhaald kapsel — is maandenlang op de covers te vinden van de Engelse muziekbladen, al blijkt hij in de praktijk tijdens interviews niet altijd een makkelijke jongen te zijn. "Ik heb een oude kop, maar ik zal het ermee moeten doen. Ik ben echt 22, al schijnt niemand dat te kunnen geloven. Nee, gitaar spelen heb ik niet geleerd vlak voordat we elkaar hier troffen, maar ik zal je niet vervelen met verhalen hoe moeilijk het was om die drie aceoorden, die in de meeste van mijn songs zitten, te leren spelen. Ik schrijf nu een jaar of zeven songs, maar ik wil alleen praten over de songs die op de elpee staan. De anderen heb ik weggegooid of ik ga ze nog gebruiken, maar in ieder geval heb je ze nooit gehoord. En dan praten we eigenlijk nergens over, nietwaar? Luister nou jongen. Ik schrijf één song per week en dat doe ik al heel lang. Dacht je dat het allemaal classics waren? Ik heb songs weggegooid, die ik vorige maand maakte omdat ik ze niet goed genoeg vond. Dacht je dat ik serieus ging zitten meieren over songs, die ik zeven jaar geleden heb gemaakt? (...) Man, al die vergelijkingen! Het begon een paar maanden geleden voorzichtig met Graham Parker, voornamelijk omdat ik een keer in het voor- programma stond. Later zijn daar achtereenvolgens Frankie Valli, Van Morrison, Bobby Bland, Frankie Miller, de vroege Beatles en Springsteen bijgekomen. Volgens mij slaat het nergens op. Maar goed, al te druk maak ik me er nou ook niet over, want per slot van rekening kan je beter met die mensen vergeleken worden dan met Engelbert Humperdinck. Met Nick Lowe, mijn producer, heb ik gewoon mazzel gehad. Hij voelde precies aan wat ik met «My aim is true» voorhad en technisch heeft hij dat in goede banen geleid. Dat is dan ook het enige waarvoor een producer moet zorgen. Alle songs klinken fantastisch over de autoradio. Daar heb ik ze ook voor gemaakt, niet om geluids- installaties mee te demonstreren in Bond Street. (...) Ik weet echt niet wat ik me voor moet stellen bij succes. Ik weet wel wat ik niet wil. Ik wil bijvoorbeeld géén groot huis op het platteland. Ik wil géén Rolls voor de deur. Ik wil géén party bezoeken waar ik Elton John kan tegenkomen. En wat ik helemaal niet wil, is een band met goede musici. Ik word gek van een solo die langer dan vijftien seconden duurt. Bij mij geen solisten. Het mag onder geen enkele voorwaarde kunst worden. Kunst wordt gemaakt voor mensen, die het betalen kunnen en buiten hun geld dan ook geen enkele maatstaf voor artisticiteit kennen. Het publiek, waarvoor ik wil werken, heeft geen boodschap aan kunst. Weinig kunst in de kroeg om de hock". WORKAHOLIC Inmiddels heeft hij een eigen begeleidings- band geformeerd, The Attractions. Het geluid kan worden omschreven als een strakke jaren zeventig- variant op de mersey- sound van de jaren zestig. Het tweede album- This years model toont Costello niet meer als de eeuwige loser. Deze keer gaan de nummers voornamelijk o ver de leegheid van de mode- wereld (Lipstick Vogue, Living in a paradise) en opnieuw over het gevaar van het oprukkende fascisme in Engeland. De elpee schiet de Engelse elpee Top 30 in, terwijl hij als een van de eerste new-wave artiesten ook in de Verenigde Staten een indrukwekkend aantal elpees verkoopt. In Nederland wordt het album verkozen als de beste elpee van '78. Costello lijkt onvermoeibaar wat betreft het geven van concerten. Van november '77 tot december '78 toert hij tweemaal uitgebreid door de Verenigde Staten, een keer door Engeland, Canada, Hawaii, Japan en Australië, dit nog afgezien van een aantal Europese concerten. Het is niet verboden om als een workaholic door het leven te stappen, maar je moet op sommige momenten wel weten te relativeren. Dit laatste gaat Costello steeds moeilijker af. Dit resulteert in een crisis begin '79, wanneer hij zich tijdens een van de zeldzame interviews té agressief opstelt en zich laatdunkend uitlaat over enkele zwarte artiesten. De Amerikaanse pers blaast het incident op tot gigantische proporties en hij wordt min of meer gedwongen zich tijdens een persconferentie te excuseren. Gelukkig laten deze onprettige gebeurtenissen geen sporen na op zijn derde album Armed forces, dat wordt voorafgegaan door de single Radio radio. De elpee is minder agressief dan zijn voorgangers, maar telt prachtige melodieuze popsongs als Accidents will happen en Oliver's army, welk laatste nummer Costello's eerste grote single- hit wordt. Na een tegenvallend album Get Happy komt hij in '81 met Trust, dat een aantal gevoelige ballades bevat. In deze periode wordt hij veelvuldig in Nashville gesignaleerd, dat, zoals u ongetwijfeld zult weten, als de bakermat van de Country & Western wordt beschouwd. Onder leiding van C&W- producer Billy Sherill neemt hij het album Almost blue op. zuivere C&W- elpee met covers van onder meer Hank Williams, Merle Hagard, George Jones en Gram Persons. De single Good year for the roses blijkt een hit in Engeland en Nederland. In de zomer van '82 verschijnt IbMePdErßoloAml. Voor het eerst zijn de teksten na te lezen waarbij duidelijk wordt hoeveel woordgrappen en nuances van vorige albums waarschijnlijk onopgemerkt zijn gebleven. Ook zijn volgende twee albums zijn van hoog niveau. Onder het pseudoniem The imposter verschijnen in '83 en '84 de single Pills and soap en de protestsong Peace in our time. KING Begin februari van dit jaar verschijnt het album King of America, een anoniem album. De naam Elvis Costello is nergens op de hoes te bekennen. Verder staan de composities voor het eerst in al die jaren op zijn eigen naam. Ook muzikaal is er een en ander veranderd. Zijn vaste begeleidings- band, The Attractions, heeft het veld moeten ruimen voor The Confederates, een stel gerenommeerde Amerikaanse sessie-muzikanten. Tevens profileert de Buddy Holly- achtige rocker van weleer zich nu als een baardig vorst. Een definitieve streep door het verleden? Costello, in een interview begin maart '86: "Ik ben ik. Altijd geweest, maar er waren mensen die het idee hadden dat "Elvis Costello" een of ander figuur was, die maar twee of drie meningen had en op een bepaalde manier zong en er op een bepaalde manier uitzag. Die mensen wilde ik eraan herinneren dat er een menselijk wezen is met een verscheidenheid aan gevoelens, gedachten, aan manieren van werken en dat dit er slechts één van is. Ik heb om persoonlijke redenen mijn naam weer terugveranderd en besloten dat openbaar te maken als en geheugensteuntje. Verder zit er niets achter. Al die psychoanalyse, die ik nu in allerlei bladen tegenkom, is tamelijk lachwekkend". I: Hoe moet het nu verder met Elvis? C: "We zullen zien wat de toekomst brengt. Het is niet onmogelijk, dat ik volgende week een plaat opneem, die het meest extreme Elvis Costello- album sinds aller tijden is. Louter als perversiteit, zomaar voor de gein. Het is niet zo dat alle kwaliteiten, die aan Costello zijn toebedacht volledig uit de lucht gegrepen zijn. Hij was geen luchtspiegeling. Het probleem was alleen dat het zon overbelast imago was, dat ik er nauwelijks meer aan kon ontsnappen. Het was voor mij geen gevangenis, het was een gevangenis voor de verbeelding van anderen. De Costello- mythe hield mij niet gevangen, maar frustreerde mij wel". Was Elvis Costello het product van de verbeelding van Declan McNanus en Jake Rivera, zijn manager? "Yeah, we hebben hem samen verzonnen, of beter: hij heeft hem verzonnen en ik ben ermee aceoord gegaan. Maar het is uit de hand gelopen. We lachten ons een ongeluk om sommige interpretaties van de figuur. Eerst lieten we iedereen rot schrikken en toen ze daar overheen waren en zich door het idee lieten meeslepen, sprak het hen weer iets te veel aan. Je ziet vaak dat mensen als ze erachter komen, dat ze het niet helemaal juist zagen, ze snel een correctie op het beeld aanbrengen, die het er in wezen alleen maar verwarrender op maakt". Is dit een afrekening met het verleden? "Ik ontken niets van mijn verleden. Ik weet welke songs mij dierbaar zij en niet. Er zijn dingen waar ik trots op ben en die voor mij heel persoonlijk zijn. Dat verandert van tijd tot tijd, zoals ik zelf van tijd tot tijd verander. Ik kijk nu vooruit. Ik heb nu deze plaat gemaakt en probeer aan iedereen duidelijk te maken wat voor plaat het is. Daarmee probeer ik te voorkomen dat ze weer een plaat horen, die er niet is. Ik probeert de mythe te ontmaskeren. Daarom praat ik zo uitgebreid met de media. Volgende week ga ik weer gewoon verder met mijn werk en ga ik een nieuwe plaat opnemen. Eerlijk. Ik ga de volgende week weer de studio in met The Attractions. Ik heb genoeg songs klaar. Een aantal is blijven liggen van de vorige sessies, omdat ik het evenwicht op King of America niet wilde verbreken. Ik wilde deze keer een onbekende kant van mij tonen. Neem een nummer als I wear it proudly, dat is niet bepaald een nummer zoals ik er veel gemaakt heb. Een lovesong, zo onvoorwaardelijk, zo naakt..." Heb je het gevoel datje songs op een gegeven moment een eigen leven gaan leiden? "Ze hebben zeker een eigen leven, want mensen nemen de song op in hun leven en geven er een bepaalde betekenis aan, die vaak nogal afwijkt van mijn oorspronkelijke bedoeling. Ze kunnen dezelfde functie hebben als een polaroid- foto van een blijde of treurige gebeurtenis, maar mensen kunnen er ook dingen inzien, die er helemaal niet inzitten. Het zou van mijn kant bijna onheus zijn om dat die mensen kwalijk te nemen". Noem een paar songs die je erg dierbaar zijn. "Dat verandert nogal eens. Songs dragen een verschillende gewicht. Soms hou ik van een song vanwege een bepaald gitaarloopje of iets dergelijks. Het ligt trouwens allemaal vrij persoonlijk, dus het lijkt me beter om het niet aan de grote klok te hangen. Ik ben trouwens niet zo geïnteresseerd in oude songs. Ik denk alleen over het verleden na als mij daarover gevraagd wordt. Ik denk meestal over de toekomst". Tien jaar punk, jouw visie graag. Lachwekkend. Van alle trends in de popmuziek is de pink- nostalgie wel de meest absurde die ik ken. Er is mij ook gevraagd om mee te werken aan een terugblik. Ik heb gevraagd: 'Waarom?' Wie er niet bij was, heeft het gemist. Een gemakkelijke, comfortabele en volledig veilige beschrijving van dat hoofdstuk slaat de plank volledig mis. Het is net zoiets als met Rambo proberen de geschiedenis van de oorlog in Vietnam te herschrijven. Ze willen een comfortabele versie van de punk waarbij ze het meteen allemaal geweldig vonden en vooraan stonden. Ik heb nooit in een punkband gezeten. Er was wel een zekere mate van intolerantie ten opzichte van wat ik deed. Heel lachwekkend allemaal". Is popmuziek kunst? Ik kan me over dat soort vragen niet druk maken. Ik probeer goede songs te schrijven en adequaat uit voeren. Verder denk ik er niet over na. Muziek moet me raken, me ontroeren of een andere emotionele reactie opwekken. Dat is het criterium waarmee ik muziek beoordeel. Als ik er niet meer in slaag om zelf platen te maken, die dat teweegbrengen stop ik". 17 Mei 1986 is een belangrijke dag voor Dublin, want volgens het Live-Aid recept wordt er een gigantisch popgebeuren georganiseerd. Talloze prominenten van lers afkomst maken hun opwachting, zoals Van Morrison, Rory Gallagher en... Declan McManus. Hij treedt weer op in de gedaante van Elvis Costello mét begeleiding van The Attractions en speelt dezelfde bekende nummers van altijd plus een aantal bekende covers zoals Gloria, waarmee hij meteen 'Van the Man' aankondigt. Een saillant detail is dat hij dezelfde dag naar het stadhuis van Dublin stapt teneinde zich met Cait O'Riordan, zangeres van The Pogues, in de echt te laten verbinden. Oktober '86. Het blijkt, dat Elvis Costello zich aan zijn woord heeft gehouden. Amper zeven maanden na King of America is hij weer als Elvis Costello met een nieuw album op de proppen gekomen, getiteld Blood & Chocolate . Hetlijkterop,dathetCostello image eerst om zeep gebracht moest worden, voordat de naam opnieuw gebruikt kon worden. Zoals altijd spelen The Attractions degelijk en fantasierijk, zijn de teksten gelardeerd met scherpe observaties en snerende opmerkingen en klinkt het geheel als een klok. Oude tijden herleven, en dat in het jaar waarin aanvankelijk afgerekend werd met een mythe. Wie weet wat ons nog allemaal te wachten staat. Bronnen: Muziekkrant Oor, Popencyclopedie, Popscore, Playboy, Rock & Soul. Amigoe, November 22, 1986 Peter Paap profiles Elvis Costello. Images Page scan.

External links

• Amigoe.com
• delpher.nll
• Wikipedia:Amigoe