|
GELEEN, dinsdag — Pinkpop vierde feest. Terecht, want wat ooit als een provinciaal popfestival van start ging, is inmiddels —bij de tiende aflevering — uitgegroeid tot een Europees vermaard gebeuren. Pinkpop betekent vrijwel altijd wereldformaties, een aaneenschakeling van muzikaal geweld zoals zelden op één en dezelfde dag valt te beluisteren (behalve op de installatie natuurlijk). En de tiende editie moest alle vorige slaan.
En dat is voor honderd procent gelukt. Pinkpop vierde het jubileum met een ijzersterk programma, ingeluid door Massada, dat met zijn Latijns-Amerikaanse rock het nog niet voltallige publiek (alle 45.000 kaarten waren in de voorverkoop verdwenen) verwelkomde.
Average White Band
De Schotse Average White Band vormde de schakel naar het hardere rockwerk toe. Hun muziek kan je onmogelijk rauw op je dak vallen omdat het eer punk dan rockelementen bevat. Een ideale methode om te wennen aan het werk dat Police pleegt af te leveren. Deze nog tamelijk jonge Engelse formatie levert hard rock, maar met merkwaardige ritmische effecten. In Nederland is The Police nog vrij onbekend, maar in Frankrijk en Amerika allang niet meer.
Police werd van het podium verdreven door Dire Straits, een formatie die vanaf het debuut pijlsnel naar het rijk der absolute sterren steeg. Prachtige. intelligente en melodieuze rock, voornamelijk komend uit de pen van de dominerende figuur Mark Knopfler, die tevens de zang en de leadgitaar voor zijn rekening neemt.
Regen en hagel
Voor Elvis Costello en zijn „Attractions" geldt hetzelfde wat de enorme roem betreft. Costello ziet echter kans zich voortdurend te vernieuwen. Schitterend cynische teksten (die er tijdens Pinkpop niet zo geweldig uitkwamen) en rock and roll in zijn meest simpele vorm. Het zal ongetwijfeld niet de bedoeling geweest zijn, maar Costello werd een van de absolute hoogtepunten van het tiende Pinkpop. Een laaiend enthousiast publiek en een minstens zo enthousiast optreden. Na een toegift moest hij echter desondanks het veld ruimen (de 45.000 hadden inmiddels regen en hagel getrotseerd) voor de klapper van het festival, de Canadese formatie Rush. Rush staat voor symfonische hardrock en de faam is de heren inmiddels overduidelijk vooruitgesneld. Dat bij de aanvang van de act een gedeelte van de geluidsinstallatie het even liet afweten, maakte de heren hoegenaamd niets uit. Kalmpjes startend haalden zij in het daarop volgende uur werkelijk alles uit het instrumentarium wat er maar in zat. Dat was heel wat.
| 
