|
Elvis Costello mocht als eerste topper de dertig kaarsjes van het bluesfestival in Peer uitblazen. De Britse songbard ging slechts vergezeld van een batterij akoestische en elektrische gitaren het bluesvolk te lijf, maar dat bleek een ongelijke strijd. Zijn keuze voor veelal intieme songs, die slechts van ver verwant zijn met de blues, werd meteen gepareerd door een hardnekkige bende praters, en al gauw speelde hij voor een halflege tent.
'El' mag dan geen angry young man meer zijn - volgende maand wordt hij zestig -, hij toonde zich weerbarstig om niet zomaar een crowdpleaser te zijn. Tussen hits als '(The angels wanna wear my) red shoes' en 'Everyday I write the book' stopte hij koppig obscuurdere songs als 'Walkin' my baby back home' en 'Vicious girl'.
'Alison' zong hij, achterover leunend op een stoel, als een jazzy crooner. Mooi, maar dit was eerder iets voor een intieme club met gedimde lichten, niet voor een grote festivaltent. Costello grijnsde bij het geroezemoes en daagde de toehoorders uit door vooraan op de trapjes te gaan zitten voor een nog intiemer 'Almost blue'.
Pas toen hij voor 'Less than zero' zijn elektrische gitaar ter hand nam, had je gevoel dat er iets gebeurde. Het publiek ging mee in zijn sardonische 'hey heye's!'. 'Watching the detectives' dompelde hij onder in een poel van feedback, loops en loeiende politiesirenes. De oude reggaebeat met cynische ondertoon uit 1977 kreeg zo een nieuwe, dreigende invulling, in lijn met deze unheimische tijden.
Met een bloedend 'Shipbuilding', aan de piano, en 'For more tears', een onuitgebracht nummer uit de National ransom, stuurde Costello ons eigenzinnig, zonder bis de nacht in. Nee, voor dit bluespubliek kon Costello zich niet tot 'King of Belgium' kronen, daarvoor leek hij hier niet op de juiste plaats te staan en was zijn setlist te chaotisch. Goed, dit najaar in het Koninklijk Circus lukt hem dat vast wel.
|
