|
Halverwege zijn al maanden uitverkochte concert in de Elisabethzaal doet Elvis Costello een bekentenis. "Het nummer dat ik nu ga spelen haat ik écht", zegt hij. Wat volgt is een bloedstollende versie van 'Everyday I Write The Book', een van de grootste hits uit zijn carrière. Het was maar een van de vele hoogtepunten uit het soloconcert dat hem gisteravond naar Antwerpen bracht.
Costello Solo. Dat was, in België, althans, al van 1989 geleden. Toen speelde hij in zijn eentje de hele affiche van Torhout-Werchter naar huis met een akoestische set die bij iedereen die er toen bij was op het netvlies staat gebrand.
Het optreden is Antwerpen was compleet anders, maar haast even magisch. Dat heeft uiteraard alles te maken met het feit dat Costello niet alleen een meesterlijk songschrijver is, maar ook een bevlogen performer. En ook al stond hij solo op het podium, toch suggereerde het arsenaal instrumenten op het podium dat er elk moment een heuse band uit de coulissen kon stappen. Dat gebeurde ook, want Larkin Poe, dat op uitnodiging van de zanger het voorprogramma had verzorgd, dubbelde tijdens een paar nummers als begeleidingsband voor onze beloved entertainer. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dat niet meteen de beste passages waren. De twee zangeressen van deze Amerikaanse bluegrassband pasten que stemtimbre niet écht bij Costello, maar het spelplezier - en langs de kant van het publiek: het gevoel dat je iets unieks meemaakte - compenseerde veel.
Maar het beste was Costello uiteraard als hij moederziel alleen op het podium stond en schijnbaar nonchalant grasduinde door zijn indrukwekkende repertoire. Hij strooide met hits zoals een kippenboer met maïskorrels. De set begon sterk met 'Oliver's Army', en in een mum van tijd had hij ook 'Good Year For The Roses' en het samen met Paul McCartney geschreven 'Veronica' prijsgegeven. Opmerkelijk trouwens hoe Costello songs die hij al duizenden keren live had uitgevoerd toch met een buitengewoon inlevingsvermorgen bleef vertolken. Niet allen dat, maar op de koop toe wist hij in 'Alison' en het verschroeiende 'I Want You' ook nog invalshoeken bloot te leggen die tot nog toe onaangeroerd waren gebleven. Geen geringe verdienste.
Daarnaast diepte Costello - naargelang de inspiratie van het moment - ook wat covers op. The Beatles ('You've Got To Hide Your Love Away'!) Charles Aznavour (het op applaus onthaalde 'She'), de onlangs overleden Bert Jansch ('It Don't Bother Me'),... allemaal vertolkten ze gastrolletjes in een eclectische set die bleef verrassen. Ook wanneer Costello plots achter de piano ging zitten voor een bloedstollende versie van 'Shipbuilding', of een aan Sonic Youth herinnerende noise-versie van 'Watching The Detectives' uit de snaren kneep, stond je keer op keer perplex van zoveel veelzijdigheid.
De bisrondes, goed voor een tiental extra's, puilden uit met nog meer moois - we onthouden een rauwe, door een megafoon gezongen versie van 'National Ransom' die het beste van Tom Waits naar de kroon stak' en het als ultieme uitsmijter geserveerde 'A Voice In The Dark'. Een stem in de duisternis, inderdaad. Maar wát voor één. Op zijn zevenenvijftigste blijft Elvis Costello - nog steeds met die zwarte hoornen bril en dat eeuwige strooien hoedje - een categorie apart. En wat beter is: hij vertoont niet de minste tekenen van slijtage.
Elvis Costello komt op 17 november naar het Koninklijk Circus te Brussel voor een extra concert. Info op www.greenhousetalent.be
| 
