—
|
Review (****)
Elvis Costello in Koninklijk Circus: Klimmen naar een climax
Hij vierde afgelopen zomer zijn zestigste verjaardag, maar Elvis Costello vertoont nog lang geen tekenen van slijtage. Integendeel: de Britse singer-songwriter houdt er een duizelingwekkende productiviteit op na, en als er -zoals nu- even geen nieuwe plaat te promoten is, gaat hij gewoon voor de lol op tournee. Toch was dit concert in het Koninklijk Circus nog voor een andere reden bijzonder. Na passages met The Attractions, The Sugarcanes en The Imposters stond hij weer eens solo op het podium. Of toch bijna.
Bart Steenhaut
|
Weinig muzikanten die in hun lange loopbaan zo'n brede waaier aan stijlen hebben beoefend als Elvis Costello. Punk, rock, jazz, klassiek, blues, country, folk... Allemaal heeft hij het op zijn curriculum staan, en niet zelden leverde dat bloedmooie platen op.
Ook de lijst artiesten waarmee hij in de loop der jaren de studio deelde, leest als een popencyclopedie. Costello nam op met Chet Baker, schreef songs met Paul McCartney, bundelde de krachten met de legendarische Burt Bacharach en deelde de piano met New Orleans-veteraan Allen Toussaint. Vorig jaar verbaasde The Beloved Entertainer - één van zijn vele pseudoniemen - zowel fans als critici door in zee te gaan met de Amerikaanse hiphopband The Roots, en ook die samenwerking werd een succes.
Snuifje poëzie
|
Ik had me voorgenomen om vanavond alleen nummers over de liefde te brengen. Alleen: de eerste songs gingen al meteen over verraad, ontrouw en bedrog. Net zoals de overgrote meerderheid van mijn oeuvre
Elvis Costello in het Koninklijk Circus
|
Maar wie de gebrilde singer-songwriter al langer volgt weet één ding: Costello is op zijn best wanneer hij in zijn eentje optreedt, of zich alleen door pianist Steve Nieve laat begeleiden. De show in Brussel werd als een soloconcert aangekondigd, en wat betreft de eerste helft van de set bleek dat niet gelogen.
Maar voor de bisrondes - die in totaal ook op meer dan een uur afklokten - was Nieve wél van de partij. The best of both worlds, dus. Want voor wie er geen kaartje had: de barokke, avontuurlijke speelstijl van de pianist voegde écht iets toe aan de songs. Power. Melancholie. Een snuifje poëzie, zelfs.
Over de liefde
Met meer dan tweeëndertig studioplaten om uit te kiezen beschikt Costello over genoeg materiaal om elke avond een totaal andere set bij elkaar te puzzelen, maar het wilde tegelijk zeggen dat je zelfs na een concert van meer dan dertig songs nog minstens dubbel zoveel classics kon opsommen die je hem ook wel eens in uitgepuurde vorm wilde horen brengen.
Vooral in het eerste deel van de set haalde die bedenking soms de overhand, want eerlijk gezegd: het optreden kwam aanvankelijk maar moeizaam op gang. Zeker: Costello toonde zich een begenadigde showman, en als performer hoefde je hem ook niks meer te leren. Met een hele reeks weinig voor de hand liggende composities maakte hij het zichzelf (en het publiek) evenwel niet gemakkelijk. 'Either Side Of The Same Town', 'Poison Moon', 'I Hope You're Happy Now', ... uiteraard waren het geen slechte songs, en ze werden op de koop toe gloedvol gezongen. Maar toch voelde het een beetje alsof hij zijn eigen voorprogramma vertolkte. "Ik had me voorgenomen om vanavond alleen nummers over de liefde te brengen", klonk het tussendoor. "Alleen: de eerste songs gingen al meteen over verraad, ontrouw en bedrog. Net zoals de overgrote meerderheid van mijn oeuvre."
Trouw kennerspubliek
|
Costello toonde zich een begenadigde showman, en als performer hoefde je hem ook niks meer te leren
|
Met het sprankelende 'Veronica' - een pure popsong eigenlijk - werd de sfeer even opgelicht, maar globaal gesproken kon je toch stellen dat de set voornamelijk voor een trouw kennerspubliek was samengesteld. Mooi, maar zonder dat 'je ne sais quoi' van zijn allerbeste werk.
Met een meeslepend 'Good Year For The Roses', het jazzy 'Walking My Baby Back Home' en het van Charles Aznavour geleende 'She' viel hem pas in de laatste fase van de set wat herkenningsapplaus te beurt. 'Watching The Detectives' werd opgesmukt met wat baldadig gitaargeweld, en 'Alison' klonk - gezongen zonder versterking - nog net zo fris als toen het in '77 voor het eerst werd uitgebracht. Prachtig moment. En een keerpunt in de set.
Apotheose
Met Nieve erbij - iemand waar hij al zevenendertig jaar mee samenwerkt - werd het optreden in het tweede deel een niveau hoger getild. Enerzijds omdat er nu met meer regelmaat classics opdoken, maar ook - misschien nog wel belangrijker - omdat Nieve er vaak drastisch andere piano-arrangementen voor had bedacht. 'Accidents Will Happen' kreeg zo een hedendaags klassiek tintje mee, en '(I Don't Want To Go To) Chelsea' schopte het in die minimalistische Philip Glass-verpakking tot één van de hoogtepunten van de hele avond.
Nog meer koude ringen tijdens het uit weemoed geboetseerde 'Almost Blue', waarbij Costello even de piano overnamen terwijl Nieve zich aan een fraaie melodicasolo waagde. 'Shipbuilding' - nog zo'n wereldsong - kreeg het publiek op het puntje van de stoel, en met nog één finale toegift - het bloedstollende 'I Want You'- bereikte de set een apotheose waarop alleen nog stilte kon volgen.
Al werd ook die nog even overstemd door een staande ovatie. Na een carrière van bijna veertig jaar blijft Costello een meester in zijn vak, en schuwt hij nog steeds de risico's niet. Het getuigde van durf dat hij niet alléén hits bracht, van inzicht om er nadien een hoop classics tegenaan te gooien én van vernieuwingsdrang om zelfs die keer op keer vanuit een andere invalshoek te benaderen. Benieuwd wat zijn volgende stap wordt.
|
|
Photos: Alex Vanhee
Elvis Costello at the Royal Circus: Climbing to a climax
He celebrated his sixtieth birthday last summer, but Elvis Costello has far no signs of wear. On the contrary, the British singer-songwriter keeps a staggering productivity after, and if there -as now- just to promote new album, he just goes for fun on tour. Yet this concert in the Royal Circus was for another reason special. After passages with The Attractions, The Imposters and The Sugarcanes he was again solo on stage. Or almost.
English via Google Translate...
Few musicians in their long career practiced such a wide range of styles and Elvis Costello. Punk, rock, jazz, classical, blues, country, folk ... All he has on his curriculum, and often did that gorgeous albums.
The list of artists with whom he shared the studio over the years reads like a pop encyclopaedia. Costello recorded with Chet Baker, wrote songs with Paul McCartney, joined forces with the legendary Burt Bacharach and shared the piano with New Orleans veteran Allen Toussaint. Last year surprised The Beloved Entertainer - one of his many pseudonyms - fans and critics alike by going into business with American hip-hop band The Roots, and that collaboration was a success.
Pinch poetry
|
I had planned to spend only songs about love tonight. Only, the first songs were immediately about betrayal, infidelity and deception. Like the vast majority of my work.
Elvis Costello at the Royal Circus
|
But who the bespectacled singer-songwriter already longer following know one thing: Costello is at his best when he is acting on his own, or just is accompanied by pianist Steve Nieve. The show in Brussels as a solo concert was announced, and as for the first half of the set showed that not lied.
But for the encores - also adding in total to more than an hour - Nieve was indeed the party. The best of both worlds, so. Because for those who had no ticket: Baroque, adventurous playing style of the pianist really added something to the songs. Power. Melancholy. A pinch of poetry, even.
About love
With more than thirty-two studio albums available to choose from Costello has enough material to every night a totally different set of puzzle together, but it would at once say that you could not enumerate at least twice as many classics even after a concert of more than thirty songs you wanted to hear sometimes bring him in pure form.
Especially in the first part of the set that objection sometimes prevailed, because frankly: the occurrence initially came only with difficulty. Certainly Costello proved himself a gifted showman, and as a performer you did him nothing more to learn. With a string of little obvious compositions, he however did not make it easy for himself (and the audience) . "Either Side Of The Same Town," "Poison Moon," "I Hope You're Happy Now," ... of course they were not bad songs, and they were glowing sung in the bargain. Yet it felt a bit like he played for his own program. "I had planned to perform tonight just songs about love," he said in between. "Only, the first songs were immediately about betrayal, infidelity and deception Like the vast majority of my work.."
True connoisseurs public
|
Costello proved himself a gifted showman, and as a performer you'd give him nothing to learn
|
With the sparkling 'Veronica' - a pure pop song actually - the atmosphere was just ripped, but generally speaking you could still say that the set was composed primarily for connoisseurs loyal audience. Nice, but without that "je ne sais quoi 'of his very best work.
With a compelling 'Good Year For The Roses', the jazzy "Walking My Baby Back Home" and Charles Aznavour borrowed 'She' only attacked him in the final phase of the set which recognition applause turn. 'Watching The Detectives' was embellished with some rowdy guitars and 'Alison' sounded - sung without amplification - just as fresh as when it was first released in '77. Wonderful moment. And a turning point in the set.
Apotheosis
With Nieve there - someone with whom he worked for thirty-seven years - the performance in the second half was lifted one level higher. Firstly, because classics are now popping up with more regularity, but also - perhaps more importantly - because Nieve had often drastically devised other piano arrangements. 'Accidents Will Happen' got a contemporary classic touch to it, and "(I Don't Want To Go To) Chelsea" kicked in that minimalist Philip Glass packaging one of the highlights of the entire evening.
More cold rings during the wistfulness of modeled 'Almost Blue', where Costello just took the piano while Nieve ventured on a beautiful melodica solo 'Shipbuilding' - another world song - got the audience on the edge of the chair, and with one final encore - the blood-curdling 'I Want You'- reached the set apotheosis which could only follow silence.
All was also still just drowned out by a standing ovation. After a career of almost forty years Costello remains a master of his craft, and he still does not. Warns the risks It testified that he dare not bring only hits, from understanding to it afterwards to throw one of innovation to even approach this time and time again from a different angle. A lot of classics against it Wonder what his next step.
|
|
