|
Elvis Costello maakte tussen 1977 en 1986 een elftal uitstekende platen (waaronder klassiekers als My Aim Is True, This Year’s Model, Armed Forces, Get Happy, Imperial Bedroom, Trust en King Of America), maar doet sindsdien vooral waar hij zelf zin in heeft. Het heeft een wat grillig oeuvre opgeleverd, waarin geweldige platen worden afgewisseld met platen die slechts in zeer klink worden gewaardeerd c.q. begrepen.
De laatste jaren is Elvis Costello echter weer uitstekend op dreef. Nadat hij een jaar of vijf geleden definitief gekozen leek te hebben voor jazz of opera verschenen een geweldige rootsplaat (The Delivery Man), het samen met Allen Toussaint opgenomen eerbetoon aan New Orleans (The River In Reverse) en het zwaar onderschatte Momofuku.
Het nu verschenen Secret, Profane & Sugarcane is de beste van het stel en wat mij betreft een plaat die gerekend moet worden tot de betere platen van Elvis Costello. Secret, Profane & Sugarcane is misschien nog wel het best te vergelijken met het in 1986 verschenen King Of America; een plaat waarop Elvis Costello zich nadrukkelijk liet beïnvloeden door met name folk, country en blues.
Secret, Profane & Sugarcane is, overigens net als King Of America, geproduceerd door T Bone Burnett en kent verder gastbijdragen van een aantal gelouterde muzikanten uit de Amerikaanse folk, country en bluegrass scene, waaronder vocale bijdragen van niemand minder dan Loretta Lynn en Emmylou Harris.
Wat vooral opvalt aan Secret, Profane & Sugarcane is de ontspannen sfeer. De plaat werd in slechts een paar dagen tijd opgenomen in Nashville en laat een aantal buitengewoon getalenteerde en ervaren muzikanten horen, die nog altijd met ongelooflijk veel plezier muziek maken.
Secret, Profane & Sugarcane wekt op papier misschien de indruk een tussendoortje te zijn, maar op een of andere manier valt alles op zijn plaats. Het akoestische instrumentarium kleurt fraai bij de stem van Costello en Secret, Profane & Sugarcane klinkt doorleefd en geïnspireerd.
Waar de muziek van Elvis Costello me in het verleden vaak wat te gekunsteld was, valt deze plaat op door zijn eenvoud en het ontspannen karakter. Het bij elkaar in de studio zetten van een aantal muzikanten van formaat is in het verleden nooit een garantie gebleken voor een goede plaat, maar op Secret, Profane & Sugarcane heeft men elkaar duidelijk gevonden.
We moeten maar weer afwachten waar Elvis Costello op zijn volgende plaat mee gaat komen, maar met Secret, Profane & Sugarcane heeft hij zijn beste zet in vele jaren gedaan.
| 
