Dutch Volkskrant, April 11, 2008

From The Elvis Costello Wiki
Revision as of 19:42, 11 September 2017 by Nick Ratcliffe (talk | contribs) (create page for De Volkskrant review of Hip-O reissues of MAIT and TYM)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Dutch Volkskrant

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-
Muziek

Elvis Costello en ik


translate
Gijsbert Kamer

Ik heb een held in de popmuziek en zijn naam is niet Morrissey maar Elvis Costello. Deze maand vier ik dat ik dertig jaar verslingerd ben aan zijn muziek, en dat doe ik niet alleen door naar zijn platen te luisteren, maar ook door voor de zoveelste keer nieuwe, expanded of enhanced versies van zijn albums te kopen. En dat terwijl ik mezelf nog zo had beloofd eind vorig jaar niet die nieuwe deluxe edition van My Aim Is True (zijn album debuut uit 1977) aan te schaffen. Ik had die plaat al een keer of acht. Zwart vinyl, blauw vinyl, USA persing, cd, cd met bonus-tracks, dubbel-cd, en enkele cd in digipack met weer andere artwork.

Genoeg, genoeg, riep ik iedere keer tegen mezelf wanneer ik het aantrekkelijk ogende dubbelpakket in een winkel zag staan. Ik bedacht ook argumenten: het is niet mijn favoriete Costello. (maar dat had me ook niet van minstens 6 andere edities afgehouden.)
Bovendien: de tweede cd bevatte een compleet concert uit augustus 1977....

Ik was de nieuwe oude Costello bijna vergeten totdat er twee maanden geleden al weer een nieuwe release werd aangekondigd: de Deluxe Edition van This Year's Model, Costello's tweede album uit 1978. Wel een favoriet, maar deze had ik al negen keer....
Echter niet met een compleet concert uit februari 1978 in Washington.

Maar ik was inmiddels ook een beetje pissig op de man die ik als mijn allergrootste mentor beschouw in de popmuziek. In het blad Mojo had hij zich nogal laatdunkend uitgelaten over zijn Britse fans en ze beloofd niet meer met concerten te verblijden, ook zei hij geen platen meer te willen maken, want wat is in deze tijd the fucking point. Paarlen voor de zwijnen.

Kom nou. Niemand is eind jaren zeventig, begin jaren tachtig in de Britse popmuziek zo gelauwerd en geprezen als Costello, dus ik vond dat zeer unfair. Ik heb veel te danken (nou ja, dat hoop ik maar) aan de Britse pers die begin jaren tachtig Costello altijd zeer uitgebreid aan het woord liet. Dankzij Costello leerde ik houden van Al Green, Gram Parsons en zelfs Charles Mingus. Een nieuwe plaat van Costello kwam niet alleen ieder jaar (behalve in 1985, maar in 1986 kwamen er twee!) maar bracht je steeds weer op het spoor van nieuwe muziek.

De liefde voor Costello ebde bij de Britse pers eind jaren tachtig, begin jaren negentig wat weg (wat wil je met zo'n baard) maar om nou te doen alsof hij het land moest uitvluchten omdat niemand hem begreep? Kom nou toch.

Enfin, ik was klaar met zijn gemopper, en had weer een argument om niet tot aanschaf van die twee nieuwe oude platen over te gaan.
Maar ja, het vlees is zwak, zullen we maar zeggen. In Austin zag ik My Aim Is True roepen om aandacht en wat is $25,-- met de huidige koers nu eigenlijk?

En vorige week in Dublin zag ik This Year's Model voor 24 euro liggen in een winkel waar ik niet zonder iets te kopen wilde vertrekken (zo zit ik vrees ik in elkaar). En blij dat ik ermee ben....

Nee, echt. Het is vooral bijzonder om de twee concerten op de respectievelijke bonus cd's met elkaar te vergelijken. Er zat nog geen half jaar tussen, maar het verschil in woede, en passie in vooral Costello's voordracht is enorm.

Dat Washington-optreden dampt van de energie, het orgel van Steve Nieve blaast stoom uit de speakers, en wat prachtig dat Chemistry Class tot slot.

Ik ben weer helemaal into Costello, zeker nu ik gistermiddag het complete interview in Word heb gelezen. De gedrukte versie kende ik al een paar weken, maar op internet is het complete gesprek (20 a-4tjes) te lezen met David Hepworth, en dat is zeer de moeite waard.

Costello zegt inderdaad weinig te voelen voor het uitbrengen van platen, maar hij bedoelt meer dat hij daar geen platenfirma voor nodig heeft. Zijn inkomsten haalt hij uit optreden, en daar wil hij zijn energie in kwijt, maar misschien wil hij wel ineens 5 albums uitbrengen, dan doet hij dat.

In veel uitspraken zat veel waars: over de iPod: Mensen hebbenn geen geduld meer voor een album, een liedje moet meteen pakkend zijn. Dat heeft als nadeel dat je de muziek ook nooit goed leert kennen, niet alles hoeft meteen mooi te zijn, een beetje mysterie kan geen kwaad.

Ook bleek Costello zelf niet blij met de veel te hoge prijs die Universal rekent voor zijn nieuwe heruitgaven, maar dat valt buiten zijn gezag.

Het aardigst vond ik dat door alle regels heen bleek dat Costello zelf nog steeds een obsessief popliefhebber is. Hij shopt nog regelmatig in Amoebe (een immense platenzaak in LA) en heeft in 20 minuten zijn mandje vol met voor $500,-- aan platen en cd's.

Ik heb hem een keer of vier gesproken en altijd kwam het gesprek op nieuwe aankopen, ontdekkingen, legendarische en gesloten winkels. Costello zegt in Word dat hij onlangs een van zijn twee collecties cd's aan een bibliotheek heeft geschonken: 10.000 cd's ('en dat van een medium dat er pas sinds 1984 is'). Mist hij iets dan koopt hij het gewoon opnieuw, een verzamelaar is hij niet, en dat herken ik ook.

Toen ik dertig jaar geleden begon met het opbouwen van mijn collectie nam ik altijd zijn woorden in acht: 'het gaat me er om wat er op het vinyl geperst staat, niet wat er op het label staat.' Catalogus nummers, misdrukken, eerste persingen: het doet er allemaal niet toe. Het gaat om de muziek op de drager, niet om de drager zelf.

Bovendien ben ik veel te slordig voor het goed bijhouden van een verzameling. Ik had natuurlijk die nieuwe My Aim Is True en This Year's Model keurig naast de andere zeven of acht platen met dezelfde titel moeten kunnen plaatsen. Die liggen en staan door het hele huis, vrees ik.

Nee, verzamelen doe ik Costello's platen niet, maar ik wil wel al zijn muziek hebben.
Daarom ben ik toch weer heel blij met deze releases.

-

De Volkskrant, April 11, 2008


Gijsbert Kamer reviews the Hip-O deluxe reissues of My Aim Is True and This Year's Model





-



Back to top

External links