|
Na twintig minuten deed Elvis Costello zijn gehoor een vreemd voorstel: zullen we ophouden en een andere datum voor dit concert vaststellen, of zal ik met mijn door een virus aangetaste stem het optreden toch tot een goed einde proberen te brengen?...
Het publiek leek met stomheid geslagen. Inderdaad, tot dan toe klonk het nergens naar, maar dat leek niet eens zozeer aan Costello's stem te liggen. Drums, toetsen, bas en gitaar stonden compleet uit balans, het totaalgeluid was aanstootgevend slecht, van de gejaagd gespeelde openingsnummers waren slechts flarden herkenbaar geweest. Ergens leek het eerste liedje op "Blue Chair," en in de verte kon je regels uit Beyond Belief ontwaren, en door een hoop gedrein viel inderdaad een schim van "Radio, Radio" te onderscheiden.
Op papier een opening om je vingers bij af te likken, maar zo beroerd had het in het Utrechtse Vredenburg al jaren niet meer geklonken.
Tot een serieuze publieksenquête kwam het niet. Na wat gemor in de zaal concludeerde de zieke zanger dat hij maar door moest gaan. Wie of wat hem dat inzicht verschafte was niet duidelijk, maar zijn beslissing was de juiste. De twee uur die volgden, kunnen de boeken in als Costello op z'n best. Costello die getergd was, wanhopig zoekende en in gevecht met zichzelf. Costello zoals we die al twee decennia niet meer hebben meegemaakt. Want het mag zo zijn dat hij technisch beter is gaan zingen, zijn zelfverzekerdheid die daaruit is voortgekomen begon irritante proporties aan te nemen.
In Vredenburg moest hij weer eens vechten en met wie kon hij dat beter doen dan met zijn oude begeleiders The Attractions. Met een andere bassist (Davey Faragher) heten ze nu The Imposters en als geen ander bleken ze in staat hun verkouden broodheer door zijn set te loodsen. De zwierige toetsenpartijen van Steve Nieve en het solide drumwerk van Pete Thomas sieren de nummers van Costello het best. Alle samenwerkingen uit het verleden met strijkkwartetten en Metropool-orkesten ten spijt.
Met deze Imposters maakte hij vorig The Delivery Man, ook eindelijk weer eens een goed album. Maar het waren de verrassende keuzes uit zijn oude catalogus die de avond zo gedenkwaardig maakte. Veel hits, "Alison," "Chelsea," "Good Year For The Roses" en in de finale een vanuit de tenen gespeeld "I Want You." Mooist van allemaal was "Psycho," een b-kantje uit 1981, "Psycho" een van de mooiste niet door hem gescheven nummers die Costello ooit op de plaat zette.
Dit liedje vormde het keerpunt van de avond, terwijl ook "Clubland" en "High Fidelity" bewezen hoe klassiek veel Costellonummers na een kwart eeuw zijn geworden.
Een verstild "The Scarlet Tide" vormde de perfecte afsluiting van een avond die de in de loop der jaren opgedoemde twijfels over de houdbaarheid van Elvis Costello wegvaagde. De zieke Costello was een onvoorspelbaar goede Costello.
Translation from Dutch via Google Translate:
Cold Costello sings again from his toes
After twenty minutes Elvis Costello did his hearing a strange proposal: shall we stop and fix another date for this concert, or should I still try to bring it to a successful conclusion ... with my voice affected by a virus?
The audience seemed beaten dumb. Indeed, until then sounded lame, but that did not so much lie. To Costello's voice Drums, keyboards, bass and guitar were completely out of balance, the overall sound was bad offensive, hunted played the opening numbers were only fragments have been identified. Somehow it seemed the first song on Blue Chair, and in the distance you could discern rules Beyond Belief, and fell through a lot whimper indeed you could distinguish a shadow of Radio, Radio.
On paper an opening to lick your fingers, but so bad had not sounded in the Utrecht Vredenburg years.
A serious public survey it did not come. After some grumbling in the room the sick singer concluded that he should continue. Who or what gave him that insight was not clear, but his decision was the right one. The two hours that followed, the books as Costello at best . Costello was provoked, desperately seeking and fighting with himself. Costello as we have not experienced. Since those two decades it may be that he is technically a better singer, his self-assurance that derived from it began to decline. Irritating proportions
In Vredenburg he had to fight again, and with whom he could do better than his old companions with The Attractions. With another bassist (Davey Faragher) they are now called The Imposters and like no other they were able colds their patron by pilots. Been set The flamboyant keyboards of Steve Nieve and the solid drumming of Pete Thomas adorn the numbers of Costello's best. All collaborations from the past with string quartets and the Metropole Orchestra notwithstanding.
This Imposters he finally made last The Delivery Man, again a good album. But it was the surprising choices from his old catalog that made the evening so memorable . Many hits , Alison , Chelsea, Good Year For The Roses and the final ne played from the toes I Want You. Most beautiful of all was Psycho, a b-side from 1981, one of the finest cover versions ever put on vinyl.
This song was the turning point of the evening , while Clubland and High Fidelity proved how much classic Costello numbers have become after a quarter of a century.
A hushed The Scarlet Tide was the perfect end to a night that loomed over the years wiped doubts about the sustainability of Elvis Costello. The sick Costello was a good unpredictable Costello.
| 
