|
Scheveningen — Het is een sof. Achter de schermen, onder de parasols, waar vertegenwoordigers van media en platenmaatschappijen genoeglijk samenklitten, wordt driftig gespeculeerd over de omvang van de ramp. Beach Rock Scheveningen, een nieuw festival met een uit de kluiten gewassen programmering, trekt zaterdag dramatisch weinig bezoekers: hooguit zevenduizend.
Die zijn getuige van een degelijk optreden van ijzervreter Iggy Pop, van de wederopstanding van Elvis Costello & The Attractions en van een middelmatige aflevering uit de Dirty Honeymoon Tour van INXS. Ook worden ze gevoed met de prestaties van mindere goden: Van Dik Hout, East 17, Crash Test Dummies en Killing Joke.
Bovenal kunnen de meeste strandgangers zeggen dat ze het duurste zonnebad van hun leven aan het nemen zijn. Om het brandend zand benoorden de Scheveningse haven te mogen betreden,hebben ze 65 gulden moeten neertellen. Als de eerste editie van Beach Rock zich in iets onderscheidt van het modale zomerfestival, dan is het wel in de hoogte van de prijzen — van alle prijzen, ook die van eten en drinken.
Gebrek aan traditie lijkt een nog groter struikelblok voor potentieel publiek. Getooid met de naam Belga Beach Festival heeft het evenement in tien jaar tijds een mooie reputatie opgebouwd — maar dan wel in België. Donderdag kwamen in Zeebrugge nog ruim dertigduizend toeschouwers opdraven voor hetzelfde programma. Grotendeels hetzelfde, althans: hier heet de opener Van Dik Hout, in België mocht Betty Goes Green het spits afbijten.
Het heeft veel weg van een formidabel misverstand, een anachronisme van jewelste. Ongetwijfeld had een festival met Iggy Pop, Elvis Costello, INXS en Killing Joke tien jaar geleden voor opschudding gezorgd. Anno 1994 is de house er overheen gegaan, en de hip hop, en al die andere stromingen die het muzikale landschap zo ingrijpend hebben veranderd. Bovendien dicteert de tijdgeest al weer eventjes dat het afgelopen is met de programmering voor een breed publiek.
Crash Test Dummies hebben, ruim na het middaguur, lak aan zulke overwegingen. Een groep die haar single "Mmm Mmm Mmm Mmm" noemt, heeft natuurlijk lak aan alles. Zanger Brad Roberts toont zich een innemend mens. Tussen prettige folkpop-liedjes door stamelt hij een eind weg, alsof het plotselinge succes van zijn band hem nog steeds de adem beneemt.
Killing Joke-voorman Jaz Coleman heeft heel wat minder last van bescheidenheid. Met twee vuurspuwers aan zijn zijde poogt hij oud en nieuw werk te onttrekken aan een stempel dat meldt dat de uiterste verkoopdatum ver is overschreden. Dat het hem niet slecht afgaat, zal vooral te danken zijn aan de terugkeer van bassist Youth.
Coleman doet een stichtelijke oproep aan het blote volk voor zijn neus. Of iedereen zijn haat wil laten varen ("Let it all out"), opdat het toch nog goed kan komen met deze wereld. Hij wordt net niet uitgelachen, deze hogepriester uit vervlogen tijden met zijn duister ritueel. De mensen die in aanbidding liggen neergeknield, doen dat toch vooral voor de zon.
Niemand weet of Iggy Pop de boodschap van Coleman heeft opgepikt, maar hij is goed bezig. "Ik zou aardig moeten zijn tegen iedereen die ik tegenkom", zegt de peetvader van de punk. "Nou, zo is het niet hoor. Ik heb een wolk van haat om me heen hangen en I'm gonna lay that hate on you, right there on the beach." Na dit opstekertje volgt het even lange als indringende "Hate," een, betrekkelijk nieuw element in zijn repertoire. Zijn fans in Neder-fucking-land krijgen vandaag vooral grote hits, veel en lekker.
Elvis Costello deelt ook al hits uit, geruggesteund door zijn drie Attractions. Na uitstapjes met The Rude 5 en het Brodsky Quartet doet Costello net alsof ie terug is bij af. Om de bedrieglijkheid daarvan te doorschouwen, hoef je nog niet eens met een half oor te luisteren naar zijn betoverende set, waarin talloze fragmenten uit de popge-schiedenis opduiken.
Voor songs van Brutal Youth, zijn meest recente plaat, neemt Costello de tijd. Maar zijn ouwe liedjes laat hij al helemaal niet links liggen, en juist bij nummers als "Alison" en "I Don't Want To Go To Chelsea" wordt het duidelijk: dat de house er intussen overheen is gegaan, en de hip hop, en al die andere stromingen — het maakt bij muziek van echte bikkels geen moer uit.
Later op de avond, als het donker aan het worden is, knalt INXS er met grof geweld op los. Het concert van de Australiërs is geafficheerd als een "gloednieuwe show", maar het is lastig raden waar dat nieuwe nou precies in schuilt. De toffe bril van Michael Hutchence? Het rafelige doek op de achtergrond? Of toch gewoon het niet zo sterke materiaal van het vorig jaar verschenen album Full Moon, Dirty Hearts?
De Belgische organisator van Beach Rock heeft een fijne droom. Tegen het jaar 2000 wil hij zijn festival als een karavaan langs Europa's kusten laten trekken. Hij mag hopen dat hij zich niet meteen vertild heeft aan de eerste aflevering buiten België. De presentatrice is desondanks stellig, in haar jofele "Tot de volgende keer!"
Mocht die tweede editie er komen, dan is hier alvast een vraag. Het meest verleidelijke aspect van Beach Rock Scheveningen leek vooraf het drijvend in de branding bekijken van de heldendaden van Iggy Pop. Voor die branding stond een hek. Mag dat hek weg?
| 
