Dutch Volkskrant, June 12, 2009

From The Elvis Costello Wiki
Revision as of 20:19, 15 March 2017 by Nick Ratcliffe (talk | contribs) (create page for De Volkskrant review of ''Secret, Profane & Sugarcane'')
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigationJump to search
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Dutch Volkskrant

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-
Muziek

Oude Helden


translate
Gijsbert Kamer

Twee van mijn favoriete bands/artiesten brachten deze week een nieuwe cd uit. Sonic Youth en Elvis Costello. Twintig jaar geleden was ik daar minstens een week dolgelukig van geweest. Tien jaar geleden hadden nieuwe platen van hun me ook nog bovenmatig geïnteresseerd.

Nu, in 2009, wil het met ‘The Eternal’ van Sonic Youth en ‘Secret, Profane & Sugarcane’ van Elvis Costello maar niet lukken. Niet dat het slechte platen zijn, maar het is me niet gelukt langer dan 15 minuten mijn aandacht erbij te houden. Heb ik ineens genoeg van ze? Nee, niet echt. Om dit te testen zette ik van Sonic Youth ‘Daydream Nation’ op en ik raakte direct in vervoering. Ik luisterde ook naar ‘Almost Blue’ van Costello, omdat dit net als zijn nieuwe plaat bedoeld was als een country-album.Meteen raak ook. Maar ik vroeg me wel af wat de meest recente plaat van Sonic Youth en Costello was die ik met even veel liefde weer zou opzetten. “Daydream Nation’ is uit 1988, daarna verscheen nog ‘Goo’ die ik erg goed vond. Maar daarna? Ik heb ze allemaal gedraaid, maar na een paar weken volgens mij nooit meer. Alleen staat me nog bij dat ik in 1998 ineens ‘A Thousand Leaves’ erg mooi vond. En ' Sonic Nurse' dan of ‘Rather Ripped’? Ik kan best zonder. Elvis Costello maakte na ‘Almost Blue’ (1981) nog een reeks geweldige platen, zijn laatste echt goede vond ik ‘All This Useless Beauty’ uit 1996. Die kan ik ook nog altijd goed horen, vanwege de prachtige ballads. Zijn latere platen? Ik vind ze meestal in het begin nog wel aardig, maar een lange draaiduur hebben ze nooit. Maar zo snel verveeld als nu ben ik met Costello noch Sonic Youth ooit geweest.Bij Costello weet ik wel een beetje hoe dat komt. Zijn manier van zingen is me de laatste jaren wat te aanstellerig geworden. En dat steeds alles in een andere stijl te willen doen, komt me steeds meer geforceerd over. Maar het is vooral een gebrek aan echt memorabele liedjes dat me is gaan tegenstaan. Bij Sonic Youth is het lastiger vast te stellen wat me tegenstaat. Ik denk dat het verrassingselement weg is. Op de platen die ze aan het eind van de jaren tachtig uitbrachten klonken ze zoekend, en hadden de nummers vaak een broeierig soort spanning. Nu lijken ze van te voren al te weten waar ze met hun experimenteerlust gaan uitkomen.Toch is het raar dat ik nog wel heel erg nieuwsgierig kan zijn naar een nieuwe Van Morrison of Bob Dylan terwijl die voor mij net iets minder betekend hebben. En om Morrissey maar weer eens te noemen: ik wee dat hij nooit meer zo goed zal worden als twintig jaar geleden, maar verveeld als bij Sonic Youth en Costello ben ik bij hem nooit geraakt.Ik moest aan deze kwestie denken toen ik gisteren begon te lezen in de briefwisseling tussen twee helden uit de Nederlandse literatuur: Rudy Kousbroek en W.F. Hermans. ‘Machines En Emoties’ is een verrukkelijk boek. Voor mij bestaat de Grote Drie niet uit Hermans, Reve en Mulisch maar uit Hermans, Reve en Kousbroek (met Karel van het Reve en Remco Campert op plaats 4 en 5. Ik heb bijna alles van hen in de kast en daar blijft het ook. Terwijl ik wegens ruimtegebrek veel van Mulisch, Wolkers en andere Nederlandse literatoren heb opgeslagen in de schuur, voordat het definitief de deur uit kan. Mijn liefde voor literatuur begon met Hermans. Zoals mijn liefde voor popmuziek begon met Elvis Costello. Ik ben begin jaren tachtig de NRC gaan lezen omdat zij op vrijdag in het CS vaak beschouwingen hadden van Hermans of Kousbroek of allebei. Deze auteurs zijn voor mijn ontwikkeling net zo belangrijk geweest als Costello en Sonic Youth. Zij bepaalden voor een groot deel mijn jaren tachtig.In dit verband citeer ik tot slot uit eeen brief van Hermans aan Kousbroek van 12 april 1965. Daarin heeft Hermans het over een held van hem.‘Ik heb Celine vroeger veel gelezen, maar de laatste jaren helemaal niet meer. Het beoordelen van een schrijver die je op het achttiende voor het eerst gelezen hebt, is op latere leeftijd moeilijk. De meeste mensen maken zich ervan af door later alleen nog maar te lezen wat ze in hun onervaren jeugd mooi gevonden hebben. Let maar eens op boekenkasten van mensen van een jaar of veertig. Bij mij is dat in zoverre het geval dat ik weinig behoefte heb nieuwe schrijvers te gaan bewonderen. Wel houden de meeste van mijn oudere bewonderingen geen stand – dat wordt je dan verschrikkelijk kwalijk genomen, alsof je je familie had verraden.’Daar zit veel waars in.

-

De Volkskrant, June 12, 2009


Gijsbert Kamer reviews Secret, Profane & Sugarcane and also The Eternal by Sonic Youth.





-



Back to top

External links