|
Na twintig minuten deed Elvis Costello zijn gehoor een vreemd voorstel: zullen we ophouden en een andere datum voor dit concert vaststellen, of zal ik met mijn door een virus aangetaste stem het optreden toch tot een goed einde proberen te brengen?...
Het publiek leek met stomheid geslagen. Inderdaad, tot dan toe klonk het nergens naar, maar dat leek niet eens zozeer aan Costello's stem te liggen. Drums, toetsen, bas en gitaar stonden compleet uit balans, het totaalgeluid was aanstootgevend slecht, van de gejaagd gespeelde openingsnummers waren slechts flarden herkenbaar geweest. Ergens leek het eerste liedje op "Blue Chair," en in de verte kon je regels uit "Beyond Belief" ontwaren, en door een hoop gedrein viel inderdaad een schim van "Radio, Radio" te onderscheiden.
Op papier een opening om je vingers bij af te likken, maar zo beroerd had het in het Utrechtse Vredenburg al jaren niet meer geklonken.
Tot een serieuze publieksenquête kwam het niet. Na wat gemor in de zaal concludeerde de zieke zanger dat hij maar door moest gaan. Wie of wat hem dat inzicht verschafte was niet duidelijk, maar zijn beslissing was de juiste. De twee uur die volgden, kunnen de boeken in als Costello op z'n best. Costello die getergd was, wanhopig zoekende en in gevecht met zichzelf. Costello zoals we die al twee decennia niet meer hebben meegemaakt. Want het mag zo zijn dat hij technisch beter is gaan zingen, zijn zelfverzekerdheid die daaruit is voortgekomen begon irritante proporties aan te nemen.
In Vredenburg moest hij weer eens vechten en met wie kon hij dat beter doen dan met zijn oude begeleiders The Attractions. Met een andere bassist (Davey Faragher) heten ze nu The Imposters en als geen ander bleken ze in staat hun verkouden broodheer door zijn set te loodsen. De zwierige toetsenpartijen van Steve Nieve en het solide drumwerk van Pete Thomas sieren de nummers van Costello het best. Alle samenwerkingen uit het verleden met strijkkwartetten en Metropool-orkesten ten spijt.
Met deze Imposters maakte hij vorig The Delivery Man, ook eindelijk weer eens een goed album. Maar het waren de verrassende keuzes uit zijn oude catalogus die de avond zo gedenkwaardig maakte. Veel hits, "Alison," "Chelsea," "Good Year For The Roses" en in de finale een vanuit de tenen gespeeld "I Want You." Mooist van allemaal was "Psycho," een b-kantje uit 1981, "Psycho" een van de mooiste niet door hem gescheven nummers die Costello ooit op de plaat zette.
Dit liedje vormde het keerpunt van de avond, terwijl ook "Clubland" en "High Fidelity" bewezen hoe klassiek veel Costellonummers na een kwart eeuw zijn geworden.
Een verstild "The Scarlet Tide" vormde de perfecte afsluiting van een avond die de in de loop der jaren opgedoemde twijfels over de houdbaarheid van Elvis Costello wegvaagde. De zieke Costello was een onvoorspelbaar goede Costello.
| 
