—
|
Costello oogt anders, maar blijft de dichter
met de giftige pen
Elvis Costello & The Rude 5 in de Doelen, Rotterdam
Gert Van Veen
Scan errors uncorrected...
|
Elvis Costello is ongetwijfeld de beste zanger-tekstdichter van zijn generatie de groep angry young men die op de golven van punk en new wave de sixties-helden in een klap tot oude mannen maakten. Met Joe Jackson en The Police (aangevoerd door Sting) was Costello de derde troef van de nieuwe Engelse pop. Maar naarmate de jaren tachtig vorderden bleef er van de energie en frisse tegendraadsheid van de jonge garde weinig over. Alleen Costello behield zijn oorspronkelijke stekeligheid. Het is ook niet toevallig dat zijn nieuwste werk met kop en schouders uitsteekt boven dat van Sting en Jackson.
Elvis Costello is altijd dat nerveuze mannetje met de giftige pen gebleven, zoals luid en duidelijk doorklinkt op zijn recent verschenen album Mighty like a rose. Hij is in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot een allround zanger-gitarist, die zijn composities met groot gemak verpakt in de vormen van sixties-pop, rock 'n' roll, rhythm 'n' blues en jazz. Al die stijlen kwamen ook aan bod tijdens zijn enige Nederlandse concert, maandagavond in de Rotterdamse Doelen.
Begeleid door een nieuwe groep, The Rude 5, bestaande uit door de wol geverfde cracks op drums, bas, gitaar en keyboards, gaf Costello een fraai staaltje van zijn muzikale veelzijdigheid. Luidruchtige popsongs werden afgewisseld door stemmige ballads, zoals "Like candy," een hartverscheurend liefdesliedje dat bijna ongemerkt overging in zijn bekendste nummer, "I want you." Zulke ingetogen, stemmige momenten vielen beter in de smaak bij het publiek dan luidruchtige popsongs als "The other side of summer," dat niet meer dan een beleefd applaus oogstte. Even werd zelfs pijnlijk duidelijk dat Costello's publiek een dagje ouder wordt, toen een geërgerde toeschouwer dringend verzocht of het ook wat zachter kon: "Will you please stop the noise and turn your volume down?" De man kreeg er nog applaus voor ook. Costello reageerde laconiek, maar kwam er later op terug toen hij na een lekker stampende rocker zijn gitaar wegzette en achter de piano plaatsnam: "Genoeg daarvan, anders wordt het te veel herrie."
Als podiumpersoonlijkheid is Costello in de loop der jaren beduidend gegroeid. Hij heeft meer zelfvertrouwen gekregen, wat vooral naar voren kwam in de onderkoelde humor van de presentatie. Dat maakte het concert bij vlagen erg grappig, zoals op het moment dat hij in "God's comic" enkele maten van het Monkees-nummer "I'm a believer" inlaste, of de manier waarop hij het publiek in hetzelfde nummer wist over te halen om het refrein mee te zingen. Het was bijna net zo verrassend als Costello's nieuwe image: schouderlang haar en baard, die hem het uiterlijk gaven van een muzikant uit de tijd van, pakweg, Jethro Tull of Supertramp.
Het is een hele verandering vergeleken bij de (onbedoeld grappige) stripfiguur die hij meer dan een decennium lang uitbeeldde: de houterige kantoor-klerk in het slechtzittende pak. Op de muziek zelf heeft dit alles echter nauwelijks invloed gehad. Het concert bevestigde opnieuw Costello's kwaliteiten als componist en band leider. Hij bewoog zich niet alleen met het grootste gemak door een groot aantal stijlen, maar wist daarbij ook steeds de essentie van een genre te raken.
Wat zijn songs, hoe uiteenlopend van vorm ook, bij elkaar houdt, zijn de teksten. Costello is een van de grote pop-dichters, wiens cynische observaties en gekwelde romantiek uitstijgen boven de modes en trends van de veranderende popstijlen. Wat dat betreft kan hij nog jaren mee, eventueel als Engelse chansonnier of oude bard in concertzalen. Maar hopelijk past hij zich voorlopig nog niet aan de eisen van een publiek aan, dat lekker in de stoel wil genieten van een avondje mooie liedjes — maar vooral niet te hard, please.
|
|
File:1991-07-22 De Volkskrant clipping 01.jpg
Clipping.
File:1991-07-22 De Volkskrant photo 01 jl.jpg
Photo by Joep Lennarts.
Costello looks different, but remains closer with the poison pen
Elvis Costello & The Rude 5 in de Doelen, Rotterdam
English via Google Translate...
Scan errors uncorrected...
|
Elvis Costello is undoubtedly the best singer-lyricist of his generation, the group angry young men who were on the waves of punk and new wave sixties heroes in a blow to old men. With Joe Jackson and The Police (led by Sting) Costello was the third asset of the new English pop. But as the eighties progressed remained of energy and fresh contrariness of the youngsters little about. Only Costello retained its original prickliness. It is no coincidence that his latest work stands head and shoulders above that of Jackson and Sting.
Elvis Costello has always been that nervous little man with the poison pen, as loud and clear sound on his recently released album Mighty like a rose. He has been in the past ten years to become an all-round singer-guitarist, his compositions with great ease packed in the form of sixties pop, rock 'n' roll, rhythm 'n' blues and jazz. All these styles were also discussed during his only Dutch concert Monday night in De Doelen in Rotterdam.
Accompanied by a new group, The Rude 5, consisting of seasoned cracks on drums, bass, guitar and keyboards, Costello gave a fine example of his musical versatility. Noisy pop songs were interspersed with moody ballads like "Like candy," a heartbreaking love song that almost went unnoticed in his most famous song, "I Want You." Such understated, moody moments were better appreciated by the audience than noisy pop songs like "The Other Side Of Summer," that no more than polite applause garnered. One even became painfully clear that Costello's audience a little older, when urged an exasperated spectator or even what softer was: "Will you please stop the noise and turn your volume down? "The man managed to applause too. Costello responded laconically, but came back to it later when he finished off a nice pounding rocker put away his guitar and sat down at the piano, "Enough of it, otherwise it will be too much noise."
As a stage personality Costello grown significantly over the years. He got more confident, which emerged especially in the cool humor of the presentation. That made the concert very funny at times, like when he was in "God's Comic" some sizes of the Monkees song "I'm A Believer" slotted, or the way in the same issue he managed to persuade the public to sing the chorus. It was almost as surprising as Costello's new image: shoulder-length hair and beard, which gave him the appearance of a musician from the time of, say Jethro Tull and Supertramp.
It's a big change compared to the (unintentionally funny) cartoon character he portrayed more than a decade: the woody office clerk in the ill-fitting suit. The music itself is all this hardly influenced. The concert reaffirmed Costello's qualities as a composer and bandleader. He moved not only with the greatest of ease by a large number of styles, but knew while also getting hit. Essence of a genre.
What are songs, ranging from how to form, holds together, are the lyrics. Costello is one of the great pop poets whose cynical observations and tortured romance beyond the fashions and trends of the changing Pop Styles. In that respect, it can last for years, possibly as an English singer-songwriter or old bard in concert halls. But hopefully he adapts being not meet the requirements of an audience that wants to enjoy an evening of beautiful songs in the chair — but mostly not too hard, please.
|
|
|
