Dutch Volkskrant, November 12, 1986

Bibliography   72 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 00 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 UK & Ireland weeklies UK & Ireland magazines UK & Ireland newspapers US newspapers US rock magazines US music magazines US magazines US alternative weeklies European magazines European newspapers Canada  •  Mexico  •  Asia Australia  •  New Zealand South America  •  Africa Blogs  •  Fanzines  •  Books Online publications Dutch Volkskrant   1977 September 13 1978 June 23 1978 June 24 1979 March 9 1980 April 21  1982 April 22 1983 November 10 1983 November 11 1984 July 27 1984 November 27 1986 November 12 1991 July 22 1993 November 5 1994 March 4  1994 March 31 1994 July 25 1995 June 23  1995 August 18 2001 June 22 2001 September 27  2002 April 4 2003 October 2 2003 October 15 2004 July 10 2005 January 26 2006 May 29 2008 April 11 2008 May 29 2009 June 12 2010 November 4 2011 November 10 2012 June 13 2013 September 20 2015 November 13 2018 July 6 2018 October 11 2018 October 12 2018 October 23 2022 January 13 Newspapers   The Australian Belgium Soir Berliner Zeitung Cleveland Scene Columbus Dispatch Connecticut Post Correio da Manhã Corriere della Sera Le Figaro Financial Times Gazeta Wyborcza Hamburger Abendblatt Irish Examiner Irish Independent Irish Press Irish Times Kölner Stadt-Anzeiger Liverpool Echo London Daily Mail London Evening Standard London Guardian London Independent London Observer London Telegraph London Times Los Angeles Herald-Examiner Louisville Courier-Journal Mail & Guardian Marin Independent Journal Mail Tribune Melbourne Age El Mundo Neue Zürcher Zeitung New Zealand Herald Otago Daily Times El Pais Philadelphia Inquirer Pittsburgh Post-Gazette Pittsburgh Tribune-Review La Presse Providence Journal Radikal Reading Eagle la Repubblica Satakunnan Kansa South China Morning Post Der Spiegel La Stampa Der Standard St. Petersburg Independent St. Petersburg Times Süddeutschen Zeitung Svenska Dagbladet Trondheim Adresseavisen Trouw De Volkskrant La Voz de Galicia Wanganui Herald Wiener Zeitung Die Zeit — Costello zoekt meer contact met de zaal Peter Koops De tournee die zanger-songschrijver Elvis Costello (32) thans maakt staat in het teken van de verrassing. Hij presenteert zijn concerten in verschillende opzetten. Dat van vanavond in het Utrechtse Muziekcentrum wordt dus heel anders dan dat van dinsdag. Het verschil is dat Costello zich dinsdag met zijn vaste begeleidingsgroep The Attractions liet horen, af en toe solo en in één nummer met zijn vrouw Cait O'Riordan, de bassiste van de folkpunk-groep The Pogues. Vanavond is het een optreden van Costello met mystery guests, waarbij je kunt denken aan de Coward Brothers (Costello en T-Bone Burnett) en John Hiatt. Het publiek kan dan verzoekjes indienen. Dat is wel wat anders dan vroeger, toen Costello inspraak zag als een aantasting van zijn artistieke integriteit. En er is een rad van avontuur dat tientallen songtitels bevat, waaruit een door het lot bepaalde keuze gemaakt zal worden. Het kan dus voorkomen dat een song meer dan één keer gespeeld wordt, maar, Costello's improvisatie-talent kennende, op saaie herhalingen zal dat niet neerkomen. Costello is altijd bijzonder produktief geweest. Onder zijn veelschrijverij heeft zijn kwaliteit nooit geleden. Ook niet nu hij dit jaar twee volkomen in stijl verschillende lp's uit bracht: het met gastmuzikanten opgenomen King of America en het onlangs verschenen Blood & chocolate, opnieuw met The Attractions en geproduceerd door Nick Lowe. Op deze plaat, zijn beste sinds zijn beginperiode, gaat Costello terug naar af. De melodieën ademen de eenvoud en de sfeer van de pop van de jaren zestig. Zijn romance met O'Riordan lijkt het leitmotiv voor de teksten; over slopende jaloezie, met alle hartstocht en zelfkwelling van dien. De mystificaties rond de naam Costello zijn legio. Met zijn debuutlp My aim is true was hij het knapste jongetje van de punk-klas van '77. Daarna vermomde hij zich als The Imposter, verenigde hij zich met T-Bone Burnett in het gelegenheids-duo The Coward Brothers en toen King of America uitkwam presenteerde hij zich onder zijn echte naam Declan MacManus. De naam van zijn alter ego remde hem in zijn artistieke vrijheid omdat de mens achter Costello zich op andere muzikale gebieden wilde ontplooien dan de Costello-fans hem toestonden. Blijkbaar was die stap nodig voor hij zich weer als Costello kon presenteren. Al noemt hij zich op Blood & chocolate Napoleon Dynamite, een andere naam verandert zijn brilmontuur of de mens daarachter niet. Weinig artiesten kregen meer lovende kritieken dan dat ze lp's verkochten. Dat komt wellicht door Costello's afkeer van de media, zijn reputatie als angry young man met de in vitriool gedoopte pen waarmee hij zijn feilloze observaties optekent, door zijn venijnige spitse woordspelletjes, door zijn zang met een verstikte sneer als bij Dylan, door zijn stijlwendingen die de fans telkens op het verkeerde been zetten, door zijn square uiterlijk, door een ongelukkige, als racistisch bestempelde, uitlating waarmee hij zijn kansen op succes in Amerika, een land waarmee hij sowieso een haatliefde verhouding heeft, voorgoed verknalde. Opvallend in dit verband is wel dat de van zijn nieuwe lp getrokken ballade "I want you," zijn "Alison" voor de jaren tachtig, door Veronica tot Alarmschijf werd gebombardeerd. In november 1983 trad Costello hier op met The Attractions, een jaar later deed hij hier een solo-optreden met T-Bone Burnett in het voorprogramma. Nu is hij dus weer op pad met The Attractions (klavierenspeler Steve Nieve, bassist Bruce Thomas, drummer Pete Thomas); Costello, de zanger met de stem met het aangebrande randje en de verbeten, intens geëmotioneerde voordracht, de gitarist die met onorthodoxe schrille geluidjes en een overdreven aangezette mimiek zijn virtuositeit relativeert. Costello schuwt ondanks zijn bril met glazen van jampotbodems het contact met de zaal niet langer. De instrumentatie was sober en die sierde hem als gewoonlijk het meest. Het geluid van The Attractions was expres modderig; lekker ordinair zou je kunnen zeggen. Het repertoire van Blood & chocolate, dat vrijwel in zijn geheel werd gespeeld sloot, evenals de rauwere interpretaties van songs van King of America, aan op dat van zijn eerste lp's. Costello speelde werk van bijna al zijn platen, niets echter van de twee lp's voor King of America, Punch the clock en Goodbye cruel world waar hij in 1984 relatief veel aandacht aan besteedde. Het optreden kreeg een staartje; elf van de 27 songs werden voor de toegiften bewaard. Die begon Costello solo op akoestische gitaar met zijn eigen "Radio sweetheart" en zijn interpretaties van "Pretty in pink" van de Psychedelic Furs en "Don't let me be misunderstood." Tijdens "Poor Napoleon," evenals op de plaat met vrouw Cait en band, steeg vanaf het in het duister gehulde podium een orkaan van geluid op, terwijl desoriënterend stroboscopisch licht de zaal bescheen. Een mysterieus slot, dat er andermaal op wees dat Costello niet voor één gat te vangen is. Vanavond, als hij het rad van avontuur in werking stelt, bewijst hij dat ongetwijfeld opnieuw. De Volkskrant, November 12, 1986 Peter Koops reviews Elvis Costello & The Attractions, Tuesday, November 11, 1986, Vredenburg, Utrecht, Netherlands. Images File:1986-11-12 De Volkskrant clipping 01.jpg File:1986-11-12 De Volkskrant photo 01.jpg Clipping and photo. Costello looking for more contact with audience English translation by Wouter Pronk The tour that singer-songwriter Elvis Costello (32) is on right now is dedicated to surprises. He presents his concerts in different settings. This evening's concert in Utrecht's Muziekcentrum will be very different from that on Tuesday. The difference is that Costello performed Tuesday with his regular backing band The Attractions, the occasional solo and a song with his wife Cait O'Riordan, the bassist of the folk punk band The Pogues. Tonight is a performance by Costello with mystery guests, where you can think of the Coward Brothers (Costello and T-Bone Burnett) and John Hiatt. The public request songs. That is quite different than before, when Costello saw public participation as a compromise of his artistic integrity. And there is a wheel of fortune that includes dozens of songs, out of which choices will be made ad random. It is therefore possible that a song is going to be played more than once, but, knowing Costello's improvisational talent, this will not lead to a dull repetition. Costello has always been particularly productive. Quality has never suffered because of his abundance of songs. Even this year he has released two LPs, entirely different in style: King of America, recorded with guest musicians and the recently released Blood & Chocolate, again with The Attractions and produced by Nick Lowe. On this record, his best since the beginnings, Costello goes back to square one. The melodies breathe the simplicity and atmosphere of the pop of the sixties. His romance with O'Riordan seems leitmotif for the lyrics; about debilitating jealousy, with all the passion and self-torment of that. The mysteries around the Costello name are plenty. With his debut LP My Aim Is True, he was the brightest boy in the punk class of '77. Then he disguised himself as The Imposter, he worked with T-Bone Burnett in the on-off duo The Coward Brothers and when King of America was released he presented himself under his real name Declan MacManus. The name of his alter ego inhibited him in his artistic freedom because the man behind Costello wanted to develop in other ways than the Costello fans allowed him. Apparently, this step was necessary before he could again present himself as Costello. Although he calls himself Napoleon Dynamite on Blood & Chocolate, yet another name doesn't change his glasses or the man behind it. Few artists than Elvis received more critical acclaim than they were selling LPs. This is probably due to Costello's aversion to the media, his reputation as angry young man with his pen dipped in vitriol with which he records his flawless observations by his vitriolic pointed word games, his vocals with a choked sneer like Bob Dylan, his style changes that always put his fans on the wrong foot, by his awkward appearance, by an unfortunate, labeled as racist, remark with which he forever messed up his chances of success in America, a country with which he has a love-hate relationship anyway. Notable in this regard is that the ballad "I Want You" from his new album, his "Alison" of the Eighties, was chosen by Veronica as their Alarmschijf (Alarm Disc). In November 1983 Costello performed here with The Attractions, a year later he was here for solo performance with T-Bone Burnett as the opening act. And now he is back on the road again with The Attractions (keyboard player Steve Nieve, bass player Bruce Thomas, drummer Pete Thomas). Costello, the singer with the voice with a burnt edge, and the fierce, intense emotional diction, the guitar player who puts his virtuosity into perspective with unorthodox shrill noises and an overly accentuated facial expressions. Despite his thick "jam jar" glasses Costello does not shy away from contact which the audience any longer. The instrumentation was sober and as usual that graced him the most. The sound of The Attractions was deliberately muddy, raunchy ordinary you might say. The repertoire of Blood & Chocolate, which was played almost entirely, connected, just as the rawer interpretations of songs from King of America, to his first LPs. Costello, however, played songs from almost all his records, but none of the two LPs before King of America, Punch the Clock and Goodbye Cruel World to which dedicated much attention in 1984. The gig was not quite over, eleven of the 27 songs were saved for the encores. Costello began the encores with a solo on acoustic guitar with his own "Radio Sweetheart" and his interpretations of "Pretty in Pink" by the Psychedelic Furs and "Don't Let Me Be Misunderstood." During "Poor Napoleon," just like on the LP with wife Cait and band, a hurricane of sound arose from the stage that was clouded in darkness, while disorienting strobe lights shone the hall. A mysterious ending, which once again pointed out that Costello cannot be limited to a few tricks. Tonight, when he turns the wheel of fortune, he will no doubt prove that again.

External links

• Volkskrant.nl
• Wikipedia: De Volkskrant