Dutch Volkskrant, September 13, 1977

From The Elvis Costello Wiki
Jump to navigationJump to search
The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.
... Bibliography ...
727677787980818283
848586878889909192
939495969798990001
020304050607080910
111213141516171819
202122232425 26 27 28


Dutch Volkskrant

Netherlands publications

Newspapers

Magazines

Online publications


European publications

-

Nieuwe pop-generatie


translate
   Elly de Waard

Scanning errors uncorrected...

Of popmuziek nu wel of niet tot de kunst gerekend moet worden is een vraag die al enkele generaties liefhebbers en meesmuilers bezighoudt. Mij lijkt het geen probleem. Natuurlijk is alle goede popmuziek kunst, net zoals alle goede films dat zijn of goede schilderijen. Slechte popmuziek is vanzelfsprekend geen kunst, net zomin als het schilderijtje van „de zigeunerin" dat is. Een dood paard is geen paard, zei mijn wiskundeleraar vroeger altijd — hij was tegelijk filosoof — en een potlood zonder punt is geen potlood. Zo eenvoudig liggen de zaken.

Natuurlijk valt er dan vervolgens wel weer luidkeels te twisten over wét nu precies wel en wat niet tot de goede popmuziek behoort, maar ook dat lijkt mij geen probleem. Zoiets weet je, of weet je niet en in het laatste geval kan geen kennis van zaken over het onderscheid tussen potloden en paarden je helpen. Van wie het 'veten weet de een het beter dan de ander en wie het het beste weet krijgt vanzelf gelijk, als het al niet meteen is, dan wel door de geschiedenis die, als het masker van de actualiteit is afgevallen, het eigen gezicht en de eigen waarde van iets blootlegt.

Deze korte uiteenzetting past bij een nieuw popseizoen waarin er ook 'in Nederland hopelijk het een en ander zal gaan doordringen van de nieuwe generatie popgroepen die er sinds een jaar is opgestaan, niet alleen in Engeland, maar ook in Amerika. Voor het eerst sinds de Beatles en de Rolling Stones, en alle groepen die er daarna in die meest creatieve periode van de zestiger jaren opstonden, de Kinks. de Yardbirds, de Animals, de Who, Cream, Hendrix, Byrds, Jefferson Airplaine, Dylan en noem maar op, is er namelijk weer eens sprake van een nieuwe pop-oeneratie, dat wil zeggen een groot aantal muzikanten en groepen die een aantal kenmerken, zoals jeugd en maatschappij-visie, gemeenschappelijk hebben, en die in dezelfde muzikale richting werken.

Hiermee bedoel ik, voor wie dat nog niet begrepen mocht hebben, de punk-rock of de „new wave". Het laatste begrip, „nieuwe golf" wordt meestal gebruikt voor de New Yorkse groepen, het eerste, de punk, is meer specifiek Engels.

Hoe belangrijk deze groepen zijn wordt overduidelijk aangetoond door de mate van repressie die ze van officiële zijde ondervinden. Er heerst in Engeland een regelrechte censuur van de zijde van radio en televisie en die wordt nog bekrachtigd door een haast dodelijke boycot van de vereniging van zaaleigenaren. Ondanks deze bijna onoverkomelijke handicaps, die heel letterlijk inhouden dat de punkgroepen zich niet via platen kunnen laten beluisteren en niet op kunnen treden, bloeit de punkrock als alleen de eerder genoemde zestiger-j arenrock. Hun platen schieten zonder de hulp van de media en slechts ten dele met die van de pers, omhoog naar de toppen van de hitparades. De Sex Pistols, de Stranglers, de Clash, de Damned, Elvis Costello, Jonathan Richman, de Rods, de Jam, Mink Deville en Tom Petty en de Heartbreakers zijn degenen die nu het gezicht bepalen van de Engelse hitlijsten, die daarmee opnieuw, ondanks alle sociale onderdrukking, toonaangevend geworden zijn voor de hele wereld van de pop.

En intussen zijn de Sex Pistols onder diverse schuilnamen, zoals The Spots, voor het eerst op toernee in hun eigen land. ledere onderdrukking creëert zijn eigen ontsnappingsmethode.

Ik wil er nu niet op ingaan hoé een ernstige zaak en hoé een slecht teken de tegenwerking is die deze groepen te verduren krijgen. En passant wil ik er alleen op wijzen dat zon repressie hier in Europa nog nooit eerder in die mate is voorgekomen en dat hij alleen te vergelijken is met het achterlijkste deel van Amerika dat zich in de jaren vijftig tegen de rock and roll verzette. En even en passant wil ik eraan herinneren dat het de „jeugdcultuur" was die er in de optimistische jaren zestig voor gezorgd heeft dat er een verjonging optrad in alle onderdelen van de platenindustrie en de roek-pers, zodat de conclusie nu alleen maar kan zijn dat het de bevrijde jongeren van toen zijn die de nieuwe jongeren van nu erger onderdrukken dan zij indertijd zelf hebben ondervonden. Maar misschien kun-- nen wij hier wat verstandiger zijn en de belangrijke maar werkloze groepen uit Engeland hierheen halen om ze te laten optreden. Voor september en oktober staan er al enkele aangekondigd. Op 8 september traden de Stranglers op in Paradiso. Op 23 september komt Mink Deville in dezelfde gelegenheid en op 24 september treden Jonathan Richmond en de Modern Lovers er op.

Maar de concerten van andere aard overheersen in dit begin van het seizoen toch nog duidelijk. Iggy Pop is weliswaar een voorloper van de punk-rock en als zodanig telt hij natuurlijk wel terdege mee, maar een werkelijke representant is hij natuurlijk niet. Hij treedt op 14 september op in de Doelen te Rotterdam. Op 15 september komt Engelands eerste rocker Cliff Richard, inmiddels geheel overjarig geworden, naar het Congresgebouw van Den Haag. Op 16 september staat Weather Report in dezelfde Haagse zaal. Op 17 september treedt Camel op in de Trefkoele in Dalfsen en op 18 september staat deze Engelse groep in de Rotterdamse Doelen. Op 25 september staan Graham Parker en de Rumour in de Schouwburg van Rotterdam, voor de pop een nieuwe" concertzaal. Op 28 september treedt Gentle Giant op in de Stadsschouwburg van Eindhoven en op 29 september in De Vereniging van Nijmegen. Ik vergat nog even James Last, die van 17 tot en met 21 september door Nederland toert en daarbij onder andere de Edenhal in Amsterdam aandoet, maar die kan ook maar het beste vergeten worden.

Op 1 oktober treedt Nina Simone op in Nederland en dat nog wel in het Concertgebouw te Amsterdam dat voor werkelijke pop taboe geworden lijkt. Op 4 oktober staat Ritchie Blackmore's Rainbow in het Haagse Congresgebouw; op 7 oktober Steve Hillage in het Amsterdamse Paradiso; en op 14 oktober komen de Shadows naar het Haagse Congresgebouw. Op 19 oktober zal de Amerikaanse bluesgitarist B. B. King in dezelfde zaal concerteren. Op 21 oktober komt Isaac Hayes naar de Edenhal in Amsterdam, op 26 oktober Dr. Hpok naar de Rotterdamse Doelen en op 30 oktober staat Leo Sayer zowaar in het RAI Congrescentrum van Amsterdam. Er valt veel verscheidenheid te beluisteren in de openingsmaanden van het popseizoen, dat is nu wel duidelijk, maar niet van de allernieuwste muziek. Misschien komt dat nog, of misschien duiken die groepen onverwacht op in de clubs, slechts enkele dagen van te voren aangekondigd. Voor een festival, dat op 16, 17 en 18 september in een tent op het Museumplein in Amsterdam gehouden zal worden tégen de Schiphollijn, komen de Sex Pistols misschien over. Daar wordt tenminste hard aan gewerkt.

Er is nog iets anders dat het boven opgegeven lijstje van concerten aantoont, behalve een gebrek aan progressiviteit bij de promotoren. En dat is de veranderde structuur van het zaalaanbod. Amsterdam komt nog maar weinig op het lijstje voor, Den Haag en Rotterdam fungeren met het Congresgebouw en De Doelen als uitwijkmogelijkheden. Het moet nog maar bezien worden of die als zodanig zullen voldoen. Concertgebouw en RAI zijn vrijwel geheel weggevallen als gelegenheden voor popconcerten en dat is, hoe dan ook, een ernstig verlies. Er kan niet genoeg op gewezen worden dat, met de dreigende sluiting van Paradiso op de achtergrond, een Amsterdam dat van een stad met vier geschikte zalen terugloopt tot een stad met maar één gedeeltelijk geschikte zaal (de Edenhal) een ernstige verarming inhoudt, niet alleen voor de popsituatie in de hoofdstad, maar in heel Nederland.

Scanning errors uncorrected...

-
<< >>

De Volkskrant, September 13, 1977


Elly de Waard's profile on a new pop generation includes Elvis Costello.

Images

clipping
Clipping.

Page scan.
page

-



Back to top

External links