|
Elvis Costello is synoniem voor kwaliteit. En ondanks een paar minpuntjes, zoals een geluidsmix die af en toe te wensen over liet, was zijn passage in het Rivierenhof alweer een voltreffer. Het zijn niet alleen 80-jarigen die meer dan twee uur onafgebroken op het podium staan dezer dagen, zo blijkt.
Want ja, Costello had er weer duidelijk zin in. Klokslag half negen kwam hij naar goede gewoonte het podium opgestormd, om pas na 140 minuten te verdwijnen. In die tijd grasduinde de Engelsman door zijn back catalogue, bracht hij een paar nieuwe nummers van A Boy Named If en strooide hij lustig met grappige anekdotes. Kortom, een avondje stemmig topamusement.
De goede luisteraar kon Costello’s stem al herkennen in de muziek die voor het optreden uit de speakers kwam. Dat was dus van zijn band Rusty, waarmee hij als tiener de eerste stappen in de muziekwereld zette. Maar die reünie-tour met akoestische gitaren komt er niet, oh nee, Costello heeft goesting om te rocken, en dat deed hij met verve.
Zoals van wal steken met “Accidents Will Happen” en “Green Shirt” – beide al meer dan 40 jaar oud, maar verouderd klinken doen ze niet. Het ging verbazend goed vooruit, en The Imposters waren in goeie doen. Vooral pianist en toetsentovenaar Steve Nieve deed ons meermaals naar adem happen: zijn toetsenslagen klonken als mokerslagen, en hij toverde klanken uit zijn instrumenten waar we zowaar gelukkig van worden.
Minder gelukkig werden we af en toe van de geluidsbrij tijdens de gitaarduels tussen Costello en Charlie Sexton, zoals in “The Death of Magic Thinking”. Beide uitstekende gitaristen, maar blijkbaar had de geluidsman niet door dat ze ook als eens samen spelen? Want dat klonk langs geen kanten, sorry hoor.
Een beetje spijtig, want alle muzikanten waren verdomd sterk op dreef – ook drummer Pete Thomas en bassist David Farragher stonden zich Imposter-gewijs uitstekend van hun taak te kwijten.
Maar alla, niet getreurd, Costello liet het alleszins niet zichtbaar aan zijn hart komen en breide er een “Watching The Detectives” met zomers reggaetempo aan vast. En daar kwam de eerste keer het kippenvel: op het einde ging hij quasi a capella verder, waarmee hij zonder problemen de hele arena stil kreeg. Er zijn mensen die Costello maar een zeurderige zanger vinden, maar in het OLT was hij uitstekend bij stem. Hij ging zonder problemen de hoogtes en laagtes opzoeken, zo vaak het hem zinde. En de aanwezigen smulden ervan. Al was het vooral het staand publiek dat het eerste uur voor de ambiance zorgde – de zittende mens was blijkbaar nog aan het nadenken wat hij er nu van vond.
Gelukkig heeft Elvis Costello genoeg charme en podiumervaring om iedereen mee te trekken in zijn verhaal. Zo vertelde hij over dat obscure plaatje dat hij in een platenwinkel gevonden had. En omdat hij het zo’n tof ding vond, had hij besloten het maar voor ons te spelen. Waar “I Don’t Want Your Lyndon Johnson” (zo’n typisch jaren 60-rocknummer) precies over gaat, is ook voor Costello een raadsel, maar het klonk goed, en soms moet het niet meer zijn.
Als je zoveel steengoede nummers bij elkaar geschreven hebt als Costello is het leuk om de arrangementen wat aan te passen, maar spijtig genoeg ging “(The Angels Wanna Wear My) Red Shoes” een beetje verloren. Al remedieerde hij direct met “Penelope Halfpenny”, een heerlijk mijmerend en melancholisch nummer waar Costello een patent op heeft.
Elvis Costello strooide de hele avond met complimenten voor zijn trouwe Belgische fans, al ging hij toch even de mist in toen hij het over “Holland” had. Zullen we het maar op de vermoeidheid steken? Het publiek vergaf hem alleszins deze kleine lapsus.
Bisnummers, nog zoiets waar Elvis Costello uit de band springt. Na zo’n twee uur begon hij zijn medemuzikanten voor te stellen, en dan denk je ‘Ja, nu gaan ze even het podium af, en komen ze twee minuten later weer terug’. Maar nee: Costello ging gewoon door op z’n elan en reeg “(I Don’t Want To Go To) Chelsea”, “Pump It Up”, “(What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding” aan elkaar. Om dan toch nog even wat gas terug te nemen met “Allison” en natuurlijk “I Want You”, in een heerlijke versie vol distortion.
We hebben Elvis Costello al in vele gedaantes zien optreden, maar de rockversie is is zeker een van de betere. En nu hij kankervrij is, kan hij ons nog vele jaren entertainen. Laat maar komen!
| 
