|
Hoe moet je beginnen aan de recensie van iemand, wiens eerste elpee My Aim Is True je eigen plaat van het jaar werd en wiens tweede elpee This Year's Model ook werd bedolven onder juichende reacties?
Anderhalf jaar geleden kende nog niemand Elvis Costello. Nu is hij een begrip, want Costello wordt algemeen beschouwd als de grootste Britse pop-ontdekking van de afgelopen jaren. En terecht, want zijn songs en teksten hebben die mysterieuze betovering, die je alleen bij de werkelijke talenten ontwaart.
De simpele charme van ziJn muziek sloeg zo razendsnel aan, dat hij zich momenteel haast een ongeluk toert. Niet alleen m Engeland en Europa, maar ook in Amerika, waar men eveneens zeer ontvankelijk bleek voor dat ongebruikelijk ogende, bebrilde baasje, dat net zo makkelijk als het jongere broertje van de Belgische koning Boudewijn door het leven kan gaan.
Zoals gezegd, Elvis Costello maakt ongemeen pakkende songs, die hij met zijn expressieve, wat gepijnigde stem nog eens een heel aparte extra waarde geeft.
Maar hoe is nu die derde elpee geworden? Opnieuw schreef Elvis in zijn eentje alle twaalf songs en opnieuw was steun en toeverlaat Nick Lowe de producer, die de sound van Costello zo perfect aanvoelt. Toch is er een ontwikkeling gaande in sound en vooral in uitvoering van de songs, waardoor deze plaat anders klinkt dan de nummers één en twee. Een verdere verfijning tussen zang en teksten enerzijds en de muzikale vertaling van zijn groep The Attractions anderzijds maakt van de muziek hier veel meer een groepsgeluid dan voorheen.
Dat hoor je al meteen in „Accidents Will Happen", de schitterende openingssong. Een tragi-komisch juweeltje met een meeslepende melodielijn. Het verschil in sound met de vorige platen is echter het duidelijkst in „Oliver's Army", dat dank zij Steve Naive's pianospel bijna Abba-achtig klinkt. Ook spelen koortjes in de meeste nummers een grotere rol dan voorheen.
Kortom: het muzikale decor is volmaakter geworden, zoals blijkt uit het intrigerend opgebouwde „Green Shirt" en het romantische „Party Girl". Jammer alleen dat de teksten niet zijn meegedrukt, want Costello heeft een excellent gevoel vool absurde details („Busy Bodies"), sociale rechtvaardigheid („Sunday's Best") en symboliek („Two Little Hitlers").
Uit alles blijkt dat Elvis Costello op deze derde elpee naar een nieuw hoogtepunt is gegroeid. Twaalf pakkende, inventieve, directe en intrigerende songs vormen het onmiskenbare bewijs.
| 
