|
Patrick Aloysius MacManus alias Elvis Costello is een gesprekspartner om met gepaste zenuwen tegemoet te treden. Omdat hij de man is die de popmuziek verrijkte met een paar van de beste songs aller tijden, maar vooral omdat hij bekend staat om zijn volstrekt onhandelbare opstelling tijdens interviews. Legio zijn de verhalen over vraaggesprekken met Costello die uitliepen in een ordinaire scheldpartij, dan wel een regelrecht handgemeen.
Vandaag is er echter geen vuiltje aan de lucht. Keurig netjes en vriendelijk speelt hij het vraag en antwoordspel mee. En als hij zich druk maakt, dan heeft dat alleen betrekking op derden. Bijvoorbeeld op diegenen die de touwtjes in handen hebben in de rock-businnes, een zijns inziens door en door verrotte tak van industrie.
"Nieuwe ontwikkelingen binnen de Popmuziek?" Costello haalt met gespeelde verbazing de wenkbrauwen omhoog. "Okay, er bestaat zoiets als hip hop, maar als je daar twee nummers van gehoord hebt, ken je het hele genre. House, ook zoiets. Gewoon één langgerekte machinale dreun, iets vervelenders kan ik me niet indenken.
"Wat tegenwoordig voor rock 'n' roll doorgaat is al helemaal een lachertje en de muziek in de hitparade — toch ooit een redelijke graadmeter voor wat er gaande was — is echt nog nooit zo slecht geweest als tegenwoordig. Het komt er op neer dat popmuziek volledig doodgebloed is, er gebeurt absoluut niets nieuws meer."
Ordinaire hebzucht noemt Costello als de voornaamste oorzaak van de in zijn ogen zo belabberde situatie in de popmuziek.
"Popmuziek is handelswaar geworden. Wat ooit een zaak van en door jongeren was, is nu een speeltje voor ondernemers. Vroeger ontstonden popgroepen op een toevallige zaterdagmiddag in de garage van pa. Nu worden ze tot in de kleinste details van tevoren uitgedacht op de marketing-afdeling van een platenmaatschappij. ledere spontaniteit is verdwenen. Even leek het erop dat punk de zaken weer ten goede zou keren, maar tegenwoordig is de situatie nog slechter dan voor de dagen dat The Beatles van zich deden spreken. In 1961 stonden er spannender plaatjes in de hitparade dan vandaag de dag."
De hitparade brengt Costello op Stock Aitken & Waterman, het Engelse producers-trio dat met artiesten als Bananarama, Mei and Kim, Riek Astley, Kylie Minogue en Jason Donavan hit na hit scoort.
"Die drie, je zou ze kunnen zien als het symbool van alles wat er mis is in de popmuziek. In muziek zijn ze niet geïnteresseerd, alleen in geld. Die jongens plukken iemand van een jaar of zeventien van de straat, kneden hem of haar om tot de artiest waar op dat moment behoefte aan bestaat en na een hit of drie laten ze hun speeltje weer vallen en wordt er iets nieuw gecreëerd.
'Tuurlijk, Phil Spector werkte goedbeschouwd ook op een dergelijke manier, maar Spector was dus wel een genie. De dingen die hij aan het begin van de jaren zestig maakte, staan nu nog altijd recht overeind. Die produkties van Stock, Aitken & Waterman ben je na pakweg een halfuur al weer vergeten."
De Popmuziek is verworden tot een wegwerpprodukt, aldus Elvis Costello.
"Ik merk het aan mijn eigen zoon. Veertien is hij. Hij koopt wel platen, maar hij luistert er op een heel andere manier naar dan ik deed toen ik zo oud was. Voor mij was popmuziek in die tijd zon beetje het opwindendste dat ik me kon indenken, voor hem is het niet meer dan een aardigheidje. Net als zijn skate-board, zijn home-computer of zijn Swatch-horloge.
"Wat voor platen hij draait? Vooral Guns 'n' Roses. Trouwens een prachtig voorbeeld van de terreur van de marketing in de huidige popmuziek. Zon groep oogt en klinkt bij een eerste kennismaking als heel spontaan. Ruig, vies, tegendraads, echt een rock 'n' roll-groep.
"Als je de muziek echter wat aandachtiger beluistert, kun je niet anders dan vaststellen dat Guns 'n' Roses niet meer is dan een heel gewiekste optelsom van dingen uit het verleden. Een beetje Led Zeppelin, beetje Mott The Hoople, beetje Stones en een beetje Sex Pistols. Allemaal oude dingen die verkocht worden aan een publiek dat te jong is om zich te realiseren dat de hele truc al eens een paar keer eerder is uitgehaald."
De reclame-campagne rond de Levis 501-spijkerbroeken is volgens Elvis Costello gebaseerd op precies het zelfde principe.
"Ik heb wel eens iemand horen beweren dat die campagne uitgaat van nostalgische gevoelens. Onzin, die commercials zijn juist gericht op mensen die nog nooit gehoord hebben van artiesten als Sam Cooke, Eddie Cochran of Muddy Waters.
"Dat laatste filmpje vond ik het opzienbarendst. Die waarin die jongen in onderbroek een café binnenkomt en zijn spijkerbroek uit de ijskast grist. Het lijkt alsof dat meisje voor hém terugdeinst, maar in feite deinst ze terug voor de stem van Muddy Waters. Dat dreigende, diepzwarte stemgeluid: I'm a man!!!
"Zulke muziek klinkt voor kids die opgegroeid zijn met de deuntjes van Stock, Aitken & Waterman echt als een regelrechte bedreiging. Zover zijn we al: dat mensen bang zijn van échte muziek."
| 
