|
Elvis Costello houdt van verrassingen. Dat wordt duidelyk als je zün carrière in ogenschouw neemt. Hü behoort tot hét type artiesten, dat niet klakkeloos op de eenmaal gekozen weg voortgaat, maar gedreven naar nieuwe uitdagingen zoekt. En dus besloot Costello om zn band The Attractions, waarmee hij ongeveer een jaar geleden nog een voortreffelijk optreden in Utrecht gaf, thuis te laten.
Elvis Costello solo. Een vorm die niet helemaal nieuw is, want ik herinner me dat ook Elton John een jaar of wat geleden iets soortgelijks ondernam. Bovendien is het solistisch optreden voor Costello zelf ook niet helemaal nieuw, want naar verluidt heeft lüj het Amerikaanse publiek vorig Jaar soms ook op dergelijke concerten vergast.
Op zichzelf kan ik me best voorstellen dat een artiest (en zeker een songwriter) de behoefte voelt om zn werk zo puur en sober mogelijk ten gehore te brengen. Het voordeel is datje songs vaak op een hele andere manier ervaart en er ontstaat een veel duidelijker wisselwerking tussen de artiest en de saai. Dat was gisteravond in Carré inderdaad het geval. Costello maakte een zeer ontspannen indruk, grapte snedige opmerkingen tussen de songs door en kreeg de gelegenheid zyn omvangrijke repertoire Onmiddels negen elpees) vooral tekstueel haarscherp voor het voetlicht te brengen. Maar daar moet meteen aan worden toegevoegd dat Costello's middelen toch te beperkt zün om de volle speeltijd van zon recital te kunnen bujven boeien, ondanks het feit dat hü een getalenteerd songwriter is. Al meteen hü het verschijnen van zyn debuutelpee My Aim Is True ('77) manifesteerde Costello zich als een verrassende compositorische vakman. Maar ook als iemand met onverwachte muzikale voorkeuren, zoals in 1981 bleek toen lüj met een onvervalst country-album op de proppen kwam. En wat te denken van vorig jaar? Toen toerde hü met vier blazers en twee zwarte backingzangeressen teneinde een volvet soulgeluid te kweken.
Hem nu in zn eentje zien staan was dus wel even wennen. Costello begeleidde zichzelf op gitaar (akoestisch en elektrisch) en incidenteel op toetsen, maar zün optreden moest het toch voornamelyk hebben van zün vocale inbreng. Daarmee weet lüj zün songs overigens soms verbluffend suggestief emotioneel te laden, maar na verloop van tijd sloeg niettemin de eentonigheid toe. Na T-Bone Burnett, die een onderhoudend voorprogramma afwerkte, startte Costello met songs als „Girls Talk" en „The Invisible Man". Inderdaad riepen de sobere omlijsting en zün zang een hele andere sfeer op dan voorheen. Costello deed verder een greep uit werk door de jaren heen. Zo klonken „Green Shirt", het recente „The Only Flame In Town", „Shot With His Own Gun" en „Almost Blue". Het fraaie „New Amsterdam" ontbrak evenmin. Na zon vyf kwartier kwam het slot. Dat leek net voldoende, maar er werd maar liefst drie kwartier toegift aan vastgeknoopt. Hoe goed songs als „Alison" ook zün en hoezeer zün songs ook afweken van de gebruikelijke up-tempo versies, het was al met al aan de langdradige kant.
|
